Eppie

Als ik mijn eerste bezoek (met een geleende Morrissey-cd in mijn van angstzweet vochtige hand) aan Schelpenhoek 5 in herinnering roep, kan ik mezelf amper horen denken door het fanatieke geblaf van een kleine, brutale, over het paard getilde Jack Russell. Toen ik er een klein jaar later als schoonzoon mijn entree maakte, lag dat beest tot mijn spijt nog steeds bij de voordeur. Terwijl hij trots zijn geelwitte tandenrijen aan me showde, verzekerde Nelly me dat hij niks deed. Of ik soms bang was voor honden? Ik haalde net iets te onverschillig mijn schouders op en hakkelde wat over krantenwijken lopen op Urk in het algemeen en een loslopende pitbull in de Nieuw-Guineastraat in het bijzonder. Maar voor Eppie en mij was het duidelijk: om toegang te krijgen/houden tot Nelly's hart waren we tot elkaar veroordeeld. Talloze wandelingen maakten we gedrieën, soms gingen we zelfs samen op pad. En Ep wist dat als Jelle aan biertje zat hij nooit vergeefs om een stukje worst bedelde. Ik beelde me in dat hij me best mocht, dankzij Nelly of misschien zelfs ondanks Nelly. Ik kwam haar uiteindelijk halen, immers. En ik? Een hondenmens werd ik niet, maar wel een beetje een Eppiemens. Nu is hij dood. Vaarwel Ep.