Goed of geniaal

De afgelopen weken had ik de eer kennis te maken met nieuw werk van twee schrijvers die ik erg bewonder. Allereerst Thomas Rosenboom, die, sinds ik Gewassen Vlees en Publieke Werken las, voor mij op eenzame hoogte staat. Van zijn nieuwe roman Zoete Mond verwachtte ik veel. Deels kreeg ik waar ik op hoopte: typische Rosenboomiaanse woorden en zinnen, een eenzame antiheld en een verhaal dat zich vooral in diens bovenkamer ontspint. Het was een goed boek, maar (helaas weer) geen geniaal boek. De andere schrijver was Quentin Tarantino. Maker van onder andere Pulp Fiction, Reservoir Dogs, Jackie Brown en Kill Bill. Van zijn nieuwste film, Inglourious Basterds, verwachtte ik (waarom eigenlijk?) heel weinig. Mijn schoonvader wilde hem zien en zo belandde ik in de bioscoop. Bijna een week later ben ik nog steeds onder de indruk. De dialogen, de karakters, de casting en de talloze typische Tarantiniaanse verwijzingen, grapjes en obsessies maakten deze film tot een feest. Een goede film, sterker nog: een geniale film.

Visser van mensen

Acht jaar is ie. De schaduw, het spiegelbeeld en de Siamese wederhelft van onze Noëlle: Daniël van Elburg. Hij slijt zijn dagen graag in het bijzijn van zijn negen maanden jongere nichtje. Kibbelend, giechelend, plannen smedend, druk overleggend, verbeten strijdend of Playstationend. Komt het een keer zo uit dat Noëlle andere plannen heeft, dan gaat hij niet op zoek naar een surrogaat, maar trekt hij zich terug. De laatste tijd heeft hij de rustgevende werking van het viswater ontdekt. Met de vaste hand van een kenner gooit hij uit en ploft hij neer in zijn stoeltje. Broertje Sem mag ondertussen chips en drinken halen. Maar echt tot rust is hij nog niet gekomen. Met voorbijgangers knoopt hij (gewenst of niet) een gesprek aan en als er te lang iemand niet voorbijkomt, probeert hij zijn dobber te raken met kluiten visvoer. Of hij eigenlijk wel eens wat gevangen heeft, wilde ome Jelle weten. Bijna een brasem, beweerde hij.

Assistente

De afgelopen twee weken ben ik als reserve-Ritske met de fotocamera op pad geweest voor Het Urkerland. Op de donderdag- middagen mocht Noëlle mee als assistente. Samen werkten we dan een lijstje baby's af voor de rubriek Welkom, zochten we een kandidaat voor de Van wie is dit er iene (Stop papa! daar! een jongetje!) en liepen we andere afspraken af die op ons pad kwamen. Zo hadden we afgelopen donderdag de dvd-presentatie van Willemijn (een beroemdheid die Noëlle alleen kende van Youtube en nu in levenden lijve mocht zien). Of het aan Urk ligt of aan de aard van mijn vaak, ik weet het niet, maar kost eten was gisteravond lastig. Zuchtend somde ze op wat ze verstouwd had: een halve bonbon (want gedeeld met papa), een glas sap, een (belachelijk groot) stuk appeltaart en twee blokjes kaas met een vlaggetje. Vorige week scoorde ze trouwens een zakje chips, een glas Dubbelfriss en een familiezak snoep. Ze overweegt nu serieus om haar carrièreplannen (juffrouw en kinderboekenschrijfster worden) om te buigen richting de journalistiek.

Tenen!

'Wat ruik ik?' Die vraag is voldoende om bij Michal een mengeling van lichte paniek, gegiechel en pret op te roepen. 'Tenen', antwoordt ze dan voorzichtig. En ze weet dat papa's hand daarna plotseling kan uitschieten richting haar voet, omdat hij haar tenen wil opeten. Tegelijk weet ze ook dat het allemaal kolder is, want ze heeft ondanks mijn wilde schranspartijen alle tien haar tenen nog. Helemaal leuk wordt het als ze met mama de trap oploopt en ze door de treden heen haar papa ziet staan, die langzaam een hand door de treden heen steekt. Ook grappig: doen alsof er niks loos is maar ondertussen wel haar schoenen en sokken uitdoen, brood pakken, boter en een mes en met behulp daarvan een tenenburger in elkaar zetten.

Prinses

Zoals gewoonlijk zat ze vanochtend vroeg lekker met de barbies te spelen. Totdat papa vroeg of ze wist wat voor dag het was. Toen wist ze het ineens weer: haar verjaardag. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht onderging ze daarna alle felicitaties, toejuichingen en cadeau-overhandigingen. Is ze er normaal gesproken al van overtuigd dat ze eigenlijk een prinses is, vandaag weet ze het helemaal zeker. Ze geniet met volle teugen en zo hoort het.

Mooie column

Onze afwasmachine is een bijzonder apparaat. Ondanks dat de diameter van de afvoer, door een constructiefout, niet meer dan 2 à 3 millimeter bedroeg, slaagde het trouwe beestje er bijna drie jaar in om onze vaat elke dag schoon te krijgen. Nou ja, meestal. Soms kleefden de borden nog een beetje of wees een irritant piepje ons op een storing. Na lang knaken (ik ben een kind van mijn vader) werd er zaterdag toch maar een mannetje bijgeroepen. Die keek drie tellen achter het appraat, richtte zich met grote ogen op en vroeg: 'Wie heeft dít geïnstalleerd.' 'Mijn vader', moest ik toen bekennen. En of ik het nu leuk vond of niet: ik moest hem er deze week mee confronteren dat de afvoer een bochtje heeft gemaakt op een plek waar helemaal geen bochtje gemaakt kon worden. Nelly was ervan overtuigd dat hij daarom de afgelopen jaren zo opvallend vaak vroeg: 'Hoe doet je afwasmachinetje het?' Maar hij ontkende en boog beschaamd het hoofd. Mijn moeder had het hele verhaal hoofdschuddend aangehoord en concludeerde: 'Dat wordt weer een mooie column.' Bij deze.