Visser van mensen

Acht jaar is ie. De schaduw, het spiegelbeeld en de Siamese wederhelft van onze Noëlle: Daniël van Elburg. Hij slijt zijn dagen graag in het bijzijn van zijn negen maanden jongere nichtje. Kibbelend, giechelend, plannen smedend, druk overleggend, verbeten strijdend of Playstationend. Komt het een keer zo uit dat Noëlle andere plannen heeft, dan gaat hij niet op zoek naar een surrogaat, maar trekt hij zich terug. De laatste tijd heeft hij de rustgevende werking van het viswater ontdekt. Met de vaste hand van een kenner gooit hij uit en ploft hij neer in zijn stoeltje. Broertje Sem mag ondertussen chips en drinken halen. Maar echt tot rust is hij nog niet gekomen. Met voorbijgangers knoopt hij (gewenst of niet) een gesprek aan en als er te lang iemand niet voorbijkomt, probeert hij zijn dobber te raken met kluiten visvoer. Of hij eigenlijk wel eens wat gevangen heeft, wilde ome Jelle weten. Bijna een brasem, beweerde hij.