Primeurtje

Heel vreemd (kuch) maar in mijn droom kwam Mark Rutte dus bij ons op bezoek en veranderde hij telkens als een soort dr. Jeckyll & mr. Hyde in Geert Wilders. Tijdens ons geanimeerd gesprek was ik druk doende met vis bakken. Lekkere dikke scholen, vers ook, de oranje stippen deden pijn aan de ogen. Geert bedankte vriendelijk toen ik hem een visje aanbood, maar Mark sloeg glunderend toe. Na de schol lustte hij ook nog wel wat kibbeling. Het was zo gezellig dat mijn droom-ik besloot om afscheid te maken van Wilders en lekker verder te kletsen met Rutte. Vlak voor we afscheid namen, schoot me nog wat te binnen. Ik informeerde naar de windmolenplannen. Daar hoefden we ons op Urk echt geen zorgen meer over te maken, verzekerde hij mij. ,,Die komen er echt niet." En volgens mij mocht ik hem gewoon keihard citeren in Het Urkerland.

Maltklus

Afgelopen week had ik vrij. Er moest geklust worden. Ik begaf me dus voor enkele dagen op het terrein van mijn zwager Ron, die weliswaar via de autobranche brood op de plank krijgt, maar feitelijk professioneel klusser is. Onder het genot van menig maltbiertje verrijzen onder zijn handen huizen, schuren, aanbouwen, uitbouwen en stacaravans. Het lijkt allemaal zo makkelijk als je hem bezig ziet. Misschien dat daar mijn vlaag van overmoed vandaan kwam. Vol goede moed begon ik dus maandag aan de keuken. Oude (nou ja, amper 4 jaar jonge) kunststof wandbekleding eruit, (l)ambrisering erin. En ondertussen ook nog even wittelen en wat kastjes in elkaar zetten. In geen tijd was het huis veranderd in een oorlogszône en Nelly zorgde dat ze uit mijn buurt bleef. Toen ik haar na een ochtendje eenzaam klussen weer zag, droeg ze een tas boodschappen in de ene hand en een sixpack maltbiertjes in de andere. Ik dacht nog bij mezelf: waarom koopt ze nu maltbier? Maar mijn onderbewustzijn wist natuurlijk allang hoe laat Nelly vond dat het was. Ze kreeg gelijk: dankzij mijn onvolprezen zwager zijn al mijn kluswensen deze week verwezenlijkt.

Jongens

'Papa! Goed nieuws! Tom is online!' Ik slik nog net een cynische opmerking in. Tom is de vakantieliefde van onze Noëlle en dat neemt ze heel serieus. Ook al heeft ze Tom deze zomer eigenlijk maar één dag gezien, werd de verkering via tussenpersonen geregeld en trok ze een vies gezicht toen Tom om een kus vroeg. De liefde bloeide eigenlijk pas naderhand echt op. Tom presteerde het namelijk om wekenlang een Hyves-uitnodiging te negeren. En toen het bevrijdende mailtje eindelijk kwam, jubelde Noëlle het uit. Gisteravond zat Tom dus weer even op Hyves en meteen vlamde het heen en weer. Dikke kussen vlogen over het scherm en aan grote woorden was geen gebrek. Met stomme verbazing zag ik haar 'Ik hou van je' chatten. ('Ik ook van jou' reageerde hij meteen). 'Je was toch op Pim?' vroeg ik verbaasd. 'Allang niet meer!', smaalde Noëlle. 'Dat was gisteren!'

Deze blog is tot stand gekomen na uitdrukkelijk goedkeuring van Noëlle. De jongensnamen zijn omwille van privacy gefingeerd.

...and the living is easy

Nu de zomer op zijn einde loopt, hebben we de laatste weken voorzichtige stappen gezet op het plukkerspad. Op Urk vonden we hazelnoten en in Nagele vlierbessen. Verder hebben we een bos ontdekt waar we volgend jaar emmers bramen gaan plukken. Heerlijk is dat: vers, lekker, avontuurlijk en (ook leuk) gratis bezig zijn. Zaterdag waren we bij Vink in Kraggenburg, ook om te plukken. Ook al was het deze keer niet gratis (maar 80 cent per kilo), we hebben erg veel lol gehad. We plukten bramen, stoofperen en harde, sappige elstars en legden die in de door Anne-Grethe bestuurde kruiwagen. Michal knaagde ondertussen met een serieus gezicht aan haar vers geplukte appeltje en het zonnetje scheen weldadig tussen de nog rijk behangen takken door. We wisten die middag precies wat we later wilden worden: appelplukker. Thuis maakte ik met 3 grote elstars, het laatste bakje bramen van 2010, een zakje Nageler vlierbessen en heeeel veeeeel suiker een heerlijke siroop.

Zand

Waar schrijf je als trotse vader over? Simpel: je memoreert vertederende momenten of rake uitspraken. Je zet je kinderen op een voetstuk als daarvoor ook maar even de gelegenheid is. De grote monden, de oostindische doofheid, het gejengel, kortom: het zand tussen de gezinsraderen, dat haalt deze blog natuurlijk niet. En wees gerust, ook dit keer houden we het positief. Is ook helemaal niet moeilijk met een foto van zulke schatten voor je neus. Dan schiet ik in de lach als ik denk aan Michal, die in een brutale bui met van ondeugd twinkelende ogen zei: 'Het maakt mij uit!' Of hoor ik gedachten Anne-Grethe, schaterend als Sponge Bob, door het huis stuiteren. Of (ondanks het strenge spreekverbod) onbekommerd met haar zusje babbelen om tien over negen 's avonds. Het hartgrondig zuchten en draaien met de ogen van Noëlle, bij wéér een ouderlijk verzoek. Heerlijk!