Maltklus

Afgelopen week had ik vrij. Er moest geklust worden. Ik begaf me dus voor enkele dagen op het terrein van mijn zwager Ron, die weliswaar via de autobranche brood op de plank krijgt, maar feitelijk professioneel klusser is. Onder het genot van menig maltbiertje verrijzen onder zijn handen huizen, schuren, aanbouwen, uitbouwen en stacaravans. Het lijkt allemaal zo makkelijk als je hem bezig ziet. Misschien dat daar mijn vlaag van overmoed vandaan kwam. Vol goede moed begon ik dus maandag aan de keuken. Oude (nou ja, amper 4 jaar jonge) kunststof wandbekleding eruit, (l)ambrisering erin. En ondertussen ook nog even wittelen en wat kastjes in elkaar zetten. In geen tijd was het huis veranderd in een oorlogszône en Nelly zorgde dat ze uit mijn buurt bleef. Toen ik haar na een ochtendje eenzaam klussen weer zag, droeg ze een tas boodschappen in de ene hand en een sixpack maltbiertjes in de andere. Ik dacht nog bij mezelf: waarom koopt ze nu maltbier? Maar mijn onderbewustzijn wist natuurlijk allang hoe laat Nelly vond dat het was. Ze kreeg gelijk: dankzij mijn onvolprezen zwager zijn al mijn kluswensen deze week verwezenlijkt.