Boze Bui

Het begint altijd met de explosieve mix van vermoeidheid en een geweigerd verzoek. Je loopt dan bijvoorbeeld met Michal na een lange dag naar boven en ze zegt: 'Ik moet nog even naar beneden om mama een kus te geven'. En dat ik dan zeg: 'Nee, mama komt straks wel boven.' Een peuterpuber hoort dan vooral het woordje 'nee' en kan binnen enkele minuten volledig verdwaald zijn geraakt in een krijsende woede-aanval. Gisteravond was het weer eens zo laat. Ik probeerde uit alle macht consequent en vooral rustig te blijven. Best lastig met iemand die zo hard in je oor krijst dat de leadzanger van Napalm Death erbij verbleekt. En dan de klappen die ik te verwerken kreeg. Hele zachte klappen, dat dan weer wel. Na twee uitgepeuterpuberde meiden weet ik inmiddels dat niets de duur van een eruptie kan bekorten. Het duurt tien tot elf minuten en daar zet je je voor. Daarna gaat het langzaam over in heel erg overstuur huilen en snikken. Nog weer later is het verzet gebroken. Altijd weer een mooi moment. Een natwashandje, een slokje water en samen het hoofd schudden over zo'n gemene Boze Bui, die nu gelukkig weer weg is gegaan. Helemaal aan het einde van de rit komt dan nog een nasnikkend 'sorry voor de klappen, papa'. Net of ik dan nog boos kan zijn.