Plas-alarm

Het heeft even geduurd, maar we kunnen nu vol trots zeggen dat Anne-Grethe ook sanitair gezien een grote meid is. Vol enthousiame roept ze keer op keer: 'Ik moet plassen', waarbij ze dat laatste woord meestal met overslaande stem jubelt. Ook 's nachts, als ze een luier om heeft, schroomt ze niet om ons trots te roepen. Afgelopen week hielp ik haar strompelend en met ogen vol slaap de wc op en af. 'Playmobil spelen?' vroeg ze, toen ik haar weer naar haar slaapkamer bracht. 'OK' zei ik. Het was, dacht ik, al bijna half zeven. Enige tijd later reageerde Nelly op een plas-alarm. Ik werd wakker toen ze even later foeterend weer in bed stapte. 'Die zit middenin de nacht zomaar met de Playmobil te spelen!' Zuchtend en steunend probeerde ik mijn brilloze ogen op de wekker te richten. De 6 die ik eerder die nacht had gezien, leek verdacht veel op een 4...

Hand in hand

Zaterdag voor de verandering eens geen Urk 1, maar (dankzij de uitstekende secundaire arbeidsvoor- waarden van mijn maat Gerrit) Feyenoord- PSV. In de Amsterdam Arena. Voor de Johan Cruijff-schaal. Een veredelde oefenwedstrijd en ook nog eens vrij saai. Maar dat gaf allemaal niks. Het was de eerste keer dat ik in de Arena was. En na Ajax-AZ (1987) en Real Madrid-Atl. Bilbao (1999) was het pas de derde grote wedstrijd die ik in een stadion zag. Genieten dus. Van de hondstrouwe Feyenoord-aanhang bijvoorbeeld, die ondanks dat de nederlaag op voorhand al onafwendbaar leek, uit volle borst het 'Hand in hand kameraden' zong. En ik genoot ook van het stadion op zich. Knap dat je een complex voor grote groepen publiek zo publieksvriendelijk kan bouwen. En erg fijn dat ik dat een keer aan den lijve kon ervaren, zonder dat ik er Ajax voor hoefde zien spelen.

Grote kinderen

Het kon mijn grote broer wel zijn. Net zo'n hoofd, ongeveer zo lomp, zelfde beroep, ook gek op sirenes en altijd op zoek naar nieuwtjes. Gerald Meijer heet-ie. Net als ik verdient hij de kost door zich voor te doen als een altijd drukke verslaggever. En we hebben altijd onderhoudende gesprekken als we elkaar treffen in het veld. Vooral als we allebei (net doen alsof we) een primeur in de maak hebben, waarover we niks tegen elkaar kunnen zeggen. Maandagavond troffen we elkaar bij de anti-windmolenactie op de Westermeerdijk. 'Samen op de foto!' riep Gerald enthousiast. Typisch hem, want hij mag er dan wel uitzien als mijn grote broer, hij is eigenlijk een spontaan en ondeugend kind in een grotemensenlijf. Een groot kind. Of een kleine man, net wat je wil. En dus stuurde hij me dinsdag deze foto. En vandaag nog een mailtje erachteraan. Waarom de foto nog niet op mijn weblog stond. Bij deze!

Dromen van een mislukte center

Veertien jaar oud was ik, toen ik lid werd van basketbalclub Orca's. Te laat eigenlijk, want ondanks fanatiek trainen leerde ik nooit echt goed dribbelen en lay-uppen. Noëlle heeft gisteren haar eerste basketbaltraining afgewerkt. Met haar zes jaar was ze de jongste van de groep. En ze kon er werkelijk niks van. Tenminste: het eerste kwartier niet. Want even later gaf ze een behoorlijke 'chestpass', liep ze knap vrij en gooide ze de bal tegen de ring, in plaats van ver naast het bord. Verbluffend hoe snel leren gaat op die leeftijd... Mijn basketbalcarrière strandde na drie memorabele seizoenen. Die van Noëlle is volgens een gevaarlijk trotse vader een veelbelovende bloem in de knop. Hij ziet in zijn dromen een 1 meter 90 lange blonde gigante, gevreesd van Den Bosch tot Den Helder, keihard in de rebound, meedogenloos als ze naar het bord gaat en messcherp vanachter de driepuntslijn. En oh ja, bijna vergeten, ze vond het maandag zelf ook leuk...

Knus

Havens worden opvallend vaak beschreven aan de hand van geuren. Teer, olie, hout, vis, zilte zee. Dat soort lekker primaire luchtjes. Dat er ook geluiden bijhoren, weet ik sinds afgelopen weekeinde. Vanwege ons negenjarig huwelijksjubileum had Nelly een nachtje in de Roos van Saron geboekt, aan de Urker haven. We sliepen in de bedsteekamer. Daar lagen we heerlijk knus gelukkig met elkaar te wezen. En buiten gierde de wind. Nee, dat is te zacht uitgedrukt. Buiten, loeide, brulde, smeekte, huilde, juichte, dreigde en lachte de wind door het touwwerk van de boten. Zo moet het vroeger ook geweest zijn als de haven vol botters lag. En op zulke nachten was heel mannelijk Urk dan erg blij met een knus plekje achter moeder de vrouw in de bedstee. Behalve de bedstee bezochten we in de Roos van Saron ook de welnessruimte en genoten we van een fantastisch ontbijt. Echt een aanrader.

Ook ke-eerd poebliek!

32 jaar oud en voor het eerst naar het circus. Kriebeltjes in mijn buik, want je weet het toch maar nooit met die wilde dieren. De tijger-oppasser zal maar een slechte dag hebben... Noëlle was ook in alle staten. Ze was bevangen door zo'n zenuwachtigheid waarbij ze net wat harder praat, giechelt en lacht dan gewoonlijk. Het werd een onvergetelijke avond. Circus Belly mag dan van het niveau zijn waarbij de kassajuffrouw ook de trapeze-act en het giraffenpoepopruimen voor haar rekening neemt, door de ogen van een zesjarige, was dit amusement van de allerhoogste plank. En toen ik vanochtend uitlegde dat de clown in de wasmachine niet echt gekrompen was, maar dat zijn kleine neefje zijn plek had ingenomen, keek ze me met grote, verbaasde ogen aan.

Dahaag teletekst

Kijk goed. Wat valt op aan deze foto? Ja, dat deze meiden alle drie bloedmooi zijn. Uiteraard. En verder? Het PTT-relikwie aan de muur. Ook correct, maar dat is ook niet wat ik bedoel. Kijk naar hun ogen. Terwijl papa ze met lieve woordjes probeert te verleiden tot een blik in de camera, staren ze als gehypnotiseerd naar de tv, de kleinste incluis. En enig idee waarom die grootste zo strak tegen de rand van de bank aan zit? Omdat ze zo de achter zich verstopte afstandbediening buiten bereik van graaiende handen houdt. Overbodig te zeggen dat 'ff teletekst checken' me in deze gevallen op een huis vol tumult komt te staan.

Failliet

Heerlijk weer gisteravond. We besloten lekker buiten te Monopolyen. Nu hebben Nelly en ik enkele huisregels om ervoor te zorgen dat met z'n tweeën Monopolyen wat langer spannend blijft. Zo bieden we op elke straat waar één van beiden op komt. Het gevolg is dat er flink met geld gesmeten wordt en dat er al snel liquiditeitsproblemen ontstaan. Affijn, op een gegeven moment was ik bijna blut en probeerde ik Nelly haar laatste centen uit de zak te kloppen door de prijs van één of andere Rotterdamse straat flink op te drijven. Dat ging goed mis. Ik ging zelf het schip in. Maar ik dacht slim te zijn. De regel was volgens mij dat als je niet betalen kan de straat voor de vaste prijs aan de ander toekomt. Maar volgens Nelly moest ik dan maar volop hypotheken nemen op andere straten. Ik dreigde met rechtszaken, ving haar in netten van woorden, probeerde overtuigende gebaren te maken, overheersend te spreken. Hielp niks. 'Ik vind dit echt niet leuk', zei ze. Ze legde de klemtoon geraffineerd op het woordje echt. En ik zwichtte. Vijf minuten later was ik failliet.