Auw

Wij zijn niet van die mensen die elke keer als één van onze dochters van bank, stoel, bed, fiets of vensterbank kukelt daar een heel drama van maken. Dat leer je wel af met drie kinderen in deze leeftijd. Maar afgelopen week, in de nacht van woensdag op donderdag, was er dus wel degelijk wat aan de hand. Anne-Grethe viel uit bed. In tegenstelling tot de vorige keren dat haar dat overkwam, was het nu wel mis. De volgende ochtend bleek in het ziekenhuis dat haar sleutelbeen gebroken was. Gevolg: iedereen in shock richting speelgoedzaak voor troostcadeaus en het lijdend voorwerp als een gekwelde, commando's schreeuwende prinses op de bank. Gelukkig zong ze vanochtend alweer een liedje over poep, een teken dat de ergste schrik voorbij is. Maar zielig blijft het wel.

Supersaus met tarbot

Wanneer eet een gewone burger nou tarbot? Nooit! Nou ja, bijna nooit. Als die gewone burger van zijn laatste centen een keer naar De Librije gaat. Dan wel. Of als die gewone burger een bestelling plaats bij de UK 19. Voor donderdag, via internet. En zo kwamen we voor 17 euro (in een viswinkel betaal je 2 of 3 keer zoveel) aan een vis van 1,3 kilo waar we twee dagen lekker van smulden. Eerlijk is eerlijk, dat kwam ook door het verrukkelijke sausje dat ik uit het 'water-uit-de-mond-kookboek' van Le Gavroche heb. Hier volgt de eenvoudige versie (de moeilijke versie is gekkigheid): Breng een gesnipperde ui aan de kook met twee eetlepels witte wijnazijn en vier eetlepels droge witte wijn. Laat even flink koken en schep er dan twee (stiekem drie) lepels slagroom bij. Laat een minuut koken. Klop er dan op laag vuur 150 gram ijskoude roomboter klontje voor klontje doorheen. Laat niet meer aan de kook komen. Doe er dan een fikse eetlepel Franse mosterd bij, vier in blokjes gesneden tomaten (zonder het vocht en de zaadjes) en een flinke hand fijn gehakte peterselie. Breng op smaak met zout en peper. De gebakken tarbotmoten serveerde ik op gewokte spinazie, maar dat hoeft alleen als je je wil uitsloven. Tarbot met deze saus is namelijk al heel erg lekker. Gestoofde tong trouwens ook, ontdekten we gisteren. En dus zal het ook wel smaken bij kabeljauw, griet of tongschar. Gewoon op je brood smeren kan natuurlijk ook. Of zo rechtstreeks uit de pan lepelen. Kijk dan wel eerst even of niemand je bezig ziet, want dat staat nogal vreemd.

De spirit

Samen met broer JW en maot Gerrit was ik vrijdag bij het Sally Forth Festival in Zwolle. Er traden vier bands op. Maar natuurlijk stond The Spirit That Guides Us (TSTGU) centraal. Zij presenteerden hun nieuwe cd, die ik via de voorverkoop al in huis had gehaald. TSTGU is een apart verhaal. Ze maken muziek die bij ongeoefende oren inslaat als een bom. En met de laatste cd hebben ze zichzelf overtroffen in herriemakerij. Qua volume een absolute uitschieter in mijn steeds bedeesder wordende cd-collectie. Maar wie denkt dat het tekstueel gezien dus wel over duistere zaken zal gaan, heeft het mis. De 'spirit' in de bandnaam is De Geest. Lees maar na in hun clublied. Toch wel prettig als je weet dat de dikwijls onverstaanbare teksten koosjer zijn. Een lekker broodje kebab (halal) ging er daarom na afloop wel in.

Goed en (heel erg) kwaad

Begin deze zomer waren Nelly en ik geruime tijd in de ban van The Sopranos. We keken alle afleveringen achter elkaar en begonnen op een gegeven moment in maffiacode met elkaar te spreken. Ook verschoof onze culinaire voorkeur langzaam maar zeker richting 'braciole' en 'Eggs in purgatory'. En het meest opvallende was dat mannen als Silvio Dante (l), Tony Soprano (m) en Paulie Walnuts (r) een beetje vrienden werden, of in elk geval goede bekenden. Al snel begreep ik prima waarom iemand 'gewhacked' werd omdat hij misschien, ooit met de politie zou kunnen praten. En die doodnormale burgers die het aan de stok kregen met deze fijne heerschappen? Losers waren het. Losers die zich trouwens verrassend herkenbaar gedroegen. Namelijk: bang. Na het zien van de laatste aflevering begon de betovering langzaam te vervagen. Wat bleef was de verwondering over hoe goed deze dramaserie was. Ik bedoel: als kijkers hartstochtelijk gaan meeleven met hele gemene gangsters en hun eetgedrag erop aanpassen, dan heb je als crew wel iets heel erg goed gedaan. Intussen meen ik de grens tussen goed en kwaad weer haarscherp in beeld te hebben. Al heb ik soms nog een beetje heimwee naar Tony...

Eén, thee, dier!

'Er is maar één Karel 1', zeiden ze thuis bij Nelly wel eens over haar. Volgens mij klopt dat niet. Er is er nog één en dit is 'r. Morgen is ze jarig. Ik weet nog dat ik echt slikken moest toen Noëlle zo oud werd. Ik had het gevoel dat ze een grens over ging. Mijn kleine meisje niet meer zou zijn. Klopte allemaal niks van gelukkig. Ze blijven allemaal mijn kleine meisjes. Altijd. En dit zeldzame exemplaar blijft waarschijnlijk ook heel erg zichzelf. Eigenwijs noemen ze dat. Ik vind het vooral wijs. En hoe oud ze precies wordt? Eerst twijfelde ze tussen acht en één, maar inmiddels is ze er uit en telt ze het iedereen geduldig voor: 'Eén, thee, dier!'

Gegroet

De ene week denk ik: waar moet ik in vredesnaam een blog over schrijven. En dan heb je een week waarin het ene onderwerp over het andere heen buitelt. Ik kan het hebben over Michal die als een kogel zo snel achter een wagentje loopt. Of over die gekke droom van vannacht, waarin ik het voor elkaar kreeg om de auto te parkeren op een metershoge stoep voor een grachtenpand. Of toch maar een stukje tikken over dat gave boek van Geert Mak dat ik net uit heb. Of over de brute nieuwe cd van The Spirit That Guides Us. Nee, als ik echt moest kiezen, dan ging het over Nelly, die gisteren ja gezegd heeft tegen de rol van Maria in de kerstmusical van onze kerk. Maar ja, één probleem, zo'n blog ga ik natuurlijk nooit vol krijgen zonder flauwe grapjes. En dat zou, ehhh, flauw zijn. Bovendien verdienen zowel de moeder Gods als de moeder van mijn kinderen meer respect. Vandaar dat de blog hier eindigt. Ave.