Goed en (heel erg) kwaad

Begin deze zomer waren Nelly en ik geruime tijd in de ban van The Sopranos. We keken alle afleveringen achter elkaar en begonnen op een gegeven moment in maffiacode met elkaar te spreken. Ook verschoof onze culinaire voorkeur langzaam maar zeker richting 'braciole' en 'Eggs in purgatory'. En het meest opvallende was dat mannen als Silvio Dante (l), Tony Soprano (m) en Paulie Walnuts (r) een beetje vrienden werden, of in elk geval goede bekenden. Al snel begreep ik prima waarom iemand 'gewhacked' werd omdat hij misschien, ooit met de politie zou kunnen praten. En die doodnormale burgers die het aan de stok kregen met deze fijne heerschappen? Losers waren het. Losers die zich trouwens verrassend herkenbaar gedroegen. Namelijk: bang. Na het zien van de laatste aflevering begon de betovering langzaam te vervagen. Wat bleef was de verwondering over hoe goed deze dramaserie was. Ik bedoel: als kijkers hartstochtelijk gaan meeleven met hele gemene gangsters en hun eetgedrag erop aanpassen, dan heb je als crew wel iets heel erg goed gedaan. Intussen meen ik de grens tussen goed en kwaad weer haarscherp in beeld te hebben. Al heb ik soms nog een beetje heimwee naar Tony...