Restjesdag, lekker!

Voor het voorgerecht van het diner op Eerste Kerstdag had ik me ongelooflijk uitgesloofd. Mahi-mahifilets met supersaus en zelf ontworpen preirolletjes. En dan was de garnering van gefrituurde gerookte makreel wegens gebrek aan lekkerheid nog gesneuveld. Het werd smullen, maar 3 uur werk voor 5 minuten eten is eigenlijk te gek. Dan derde kerstdag. Restjesdag! Nelly en ik aten wat oud geroosterd broord met paté, preistamppot en een paar stukjes haas. Alle andere rondzwervende etenswaren werden verwerkt tot een restjessalade. Zo klaar en zó lekker... Pijnboompitjes roosteren en mengen met een zakje rucola. Grote ui fruiten, 3/4 bakje champignons erbij, teentje knoflook, wat overgeschoten plakjes bacon en afblussen met een glas rode wijn. Dat net zolang koken tot alle wijn verdampt is, of opgenomen door de andere ingrediënten. Alles door de salade mikken, goed mengen en naar wens op smaak brengen met peper, zout, balsamico en olijfolie. Noem het lauwwarme, Bourgondische salade en je maakt volgend jaar met Kerst de blits.

Vrij lopen is een kunst

Noëlle zit sinds enkele maanden op basketbal. Maandagmid- dag had ze haar eerste toernooi: het kersttoernooi, waarbij kinderen tot en met elf jaar over acht teams verdeeld worden. Logisch dus dat Noëlle er als (volgens mij) jongste lid van heel Orca's niet echt aan te pas kwam. De jongens en meiden uit groep 6 en 7 probeerden het samen te rooien en geef ze eens ongelijk. Ik vond het vroeger ook altijd super irritant als je op een onderling toernooi, uit fatsoen, allemaal een stapje achteruit moest doen om één of andere snotneus in 4, 5 pogingen te laten lay-uppen. Anders wordt het als die snotneus je kind is. Dan ben je na tien minuten rijp om een trainster aan te vliegen als 'die van jou' nog steeds op de bank zit. Gelukkig kwam ze er toen net in en kreeg ik de kans om te zien hoe goed Noëlle al vrij kan lopen. En hoe trots ze was toen haar ploegje tweede werd. Na de tijd vroeg ik hoe vaak de bal naar haar gepasst was gedurende de vier partijtjes van die middag. 'Eén keer', zei ze trots. 'Maar toen had ik 'm niet gevangen.'

Sem föhn

Nog amper bekomen van het ene nu al legendarische verhaal, diende zich er zondagmiddag weer één aan. Met opnieuw Anne-Grethe in de hoofdrol. Ze liet ons, op visite bij oma, een flinke hand vol haar zien. 'Sem gedaan', zei ze. En ze keek alsof ze wilde vragen: 'Nou, wat vinden jullie ervan?' Neef Sem had zijn best gedaan om voor het evenwicht zowel links als rechts een lok weg te knippen. Verder had hij de coupe van zijn nichtje hier en daar wat uitgedund. Zijn moeder probeerde meteen een ernstig woord te wisselen met de coiffeur in de dop. Maar Sem bleef ijskoud onder alle commotie: ,,Het waren maar tien haartjes. Ze heeft er nog zat."

Opsporing verzocht (2)

Zaterdagmid- dag. Met Anne-Grethe en Michal lopen we Henk ten Hoor in de Lange Nering in voor een snelle boodschap. Anne-Grethe krijgt de uitdrukkelijke instructie om in de winkel te blijven. Drie minuten later is ze spoorloos verdwenen. Haastig zoeken we de winkel door, waarna ik meteen een rondje door de winkelstraat loop. Een week eerder was ze 'm vanuit de Xenos namelijk ook gesmeerd en liep ze tien winkels verderop. Maar nu geen spoor. Nog een keer allebei de winkel doorzoeken. Vragen aan het personeel. Haar naam roepen. Geen reactie. Samen de hele Lange Nering doorzoeken. Speelgoedzaken. De HEMA. De Xenos. Bij de auto op de Deel. Ook niet. De paniek wordt steeds groter. Nelly loopt met een krijtwit gezicht en tranen op haar wangen rond. Na dik een kwartier bel ik de politie. Die komt meteen in actie. Ze vragen info voor een sms-alert en sturen een politiewagen de weg op. Dan, na bijna een half uur, word ik terug gebeld door de politie. Ze is terecht. Zit aan de ranja bij Henk ten Hoor. Ze was helemaal niet weggelopen. Wij wel en dat wreef ze er later nog even goed in. Maar ze gaf ook toe dat ze het beter even had kunnen zeggen toen ze besloot verstoppertje te spelen...

Opsporing verzocht

Ooit kocht ik tien pennen in één keer. Voor een prikkie bij de Action. Ze schreven voor geen meter, maar dat gaf niks. Ik plofte de zak met pennen op de keukentafel neer en zei voldaan: 'Nu hoeven we nooit meer te zoeken naar een pen.' Alle tien (10) pennen heb ik in geen jaren meer gezien. De eerste vijf waren zo weg. Een stuk of vier zwierven een tijdje trouw rond in een rommella. De tiende werd intensief gebruikt. Tot op het moment van vermissing. Sinds enkele uren wordt onze afstandsbediening vermist. Nee het is niet het kingsize model van deze foto. Die doet het namelijk gewoon niet. Nee, het is het tweede multifunctionele exemplaar dat ik de afgelopen tijd kocht. Vanmiddag nog gesignaleerd en even later onder onze ogen in rook opgegaan. Drie verdachten in de leeftijd van 1 tot en met 6 jaar ontkennen in alle toonaarden. En ik geloof ze. Ik verdenk tien rondzwervende pennen.

Dahaag, dahaag

Kostelijk was het. Onze drie meiden op de bank bij Sinterklaas, die maandag langskwam op mijn werk. Niks geen panische taferelen en weggekruip achter vader of moeder. Dat herinner ik me toch anders van vroeger. Als wij de goedheiligman zagen, draaide onze maag om. Die strenge man uit de boekjes bestond echt!... Tegenwoordig staan ze ermee op (Sinterklaasjournaal) en gaan ze er mee naar bed (schoentje zetten hier of daar). En ze komen hem nogal eens tegen. Sint is dus een goede bekende. Een man die zich anno 2008 trouwens allang niet meer voor het karretje van de machteloze met deportatie dreigende ouder laat spannen. De zak is folklore. Tenminste, als afvoermiddel voor kindertuig. Als aanvoermiddel voor cadeaus en snoep allerminst. Dat weet dit trio drommels goed.