Noëlle 7 jaar

Zeven jaar alweer. Noëlle is nu echt een grote meid. En alsof ze eraan twijfelde of wij dat wel wisten, wees ze ons er gisteravond nog even op dat we geacht werden een grote stoel te versieren en geen kleine. Van ons kreeg ze een nieuwe fiets en rolschaatsen. Herstel: een rolschaats. Nummer twee bleek namelijk niet in de doos te zitten. Wij maakten ons daar trouwens drukker om dan Noëlle. Die trok met veel moeite de bijbehorende knie- en elleboogbeschermers aan en liep zo vanochtend stralend de klas binnen. Ook de rest van de dag verloopt als een droom voor onze oudste. Leuke cadeaus, kaarten, geld, taart, morgen een zwemfeest en Hyves checken op felicitaties (zie foto). Voor Anne-Grethe is het even doorbijten.

De nachtmerrie van elke vegetariër

Rodizio heet 't. Het Braziliaanse antwoord op wokken. Steekwoorden: buffet, gegrild rundvlees, onbeperkt. Het leuke is dat koks steeds met een spies vers gegrild vlees aan je tafel komen en daar een paar heerlijke stukjes voor je afsnijden. Als je na hun zoveelste bezoek zorgelijk kijkt, wuiven ze je bezwaren weg: 'Neem nog wat, speciaal voor jou!' Dit walhalla voor carnivoren staat in het nieuwe Stadshart van Almere. We logeerden er afgelopen weekend. Toch wel een belevenis: een citytrip naar zo'n verfoeide (anti-) stad. Maar het beviel echt! Logeren in een fraai nieuw hotel, met een splinternieuw winkelcentrum, horeca en bowlingcentrum naast de deur. Daar kwam nog bij dat hotel, ontbijt en parkeren bijna voor niks waren. Het eten was een stukje duurder, maar dat kan ook liggen aan deze en die.

Schepsel

Evolutie of schepping. Waar geloof je in? Iedereen krijgt deze keuze voor zijn kiezen. Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel van. Is de aarde in zes dagen (wat is een dag?) geschapen? Ik was er niet bij. Maar ik geloof wel in een God die er zijn hand niet voor zou omdraaien. Een Schepper die het hele zaakje desnoods in één grote knal (oeps) tevoorschijn zou kunnen toveren. Maar om nu avond aan avond Internet af te struinen op zoek naar bewijs (wat is bewijs?), nee. Al die mensen die zeker weten (wat is zeker weten?) en dat onderbouwen (wat is onderbouwen?) met uitpuilende websites en boekenkasten, daar word ik duizelig van. Net zo duizelig als toen ik vroeger als jongetje, 's avonds in bed, me probeerde voor te stellen wat een eeuwigheid (wat is een eeuwigheid?) is. Ik geef toe: iets zeker weten is fijn. Het alleen maar geloven is een voortdurende uitdaging. Maar daarbij mag ik wel steeds, als een duizelig kind, terugvallen op de liefde van Iemand die alles weet. Dat geloof ik vast en zeker. PS: Voor wie wél glashard bewijs voor de schepping wil, zie de foto bij dit stukje. Of deze. Of deze.

Verstandsvalentijn

'Hier, moest van mijn vader.' Met een strak gezicht overhandigde Daniël een bloemetje aan Noëlle, toen hij opgehaald werd voor een heus Valentijndiner. Samen werden ze naar een Emmeloordse snackbar gebracht door ondergetekende, die ter plekke op uitdrukkelijk verzoek veranderde in een toevallige passant. Noëlle wilde namelijk heel graag zelf uitkiezen, zelf bestellen en zelf betalen (gek genoeg). Het ging prima en ik mocht een paar tafeltjes verderop gaan zitten. Van achter een plant zag ik dat ze zich prima vermaakten met hun Fristi en hun patatje saté. En met (van de zenuwen) druk doen. Bijvoorbeeld door eindeloos vaak op en af de net iets te hoge krukken te klauteren, (vandaar ook de veeg op deze foto). Tijd om elkaar diep en romantisch in de ogen te kijken, bleef zo niet over. Niet gek trouwens, want op de terugweg verklaarden ze beiden dat deze date gebaseerd was op wederzijdse genegenheid en niet op verliefdheid.

Haaifs

Sinds enkele maanden zit ze ook op de Haaifs en dat schijnt helemaal niet bijzonder te zijn, maar heel normaal voor de post-Windows XP-generatie. Zelf ben ik geboren in de tijd dat Bill Gates nog arm was en wat was ik trots toen ik rond mijn dertigste ontdekte hoe je een weblog start. Niettemin dacht ik me toch aardig te kunnen redden met computers. Sinds ik Noëlle bezig zie achter De Kom, ben ik nederiger over mezelf gaan denken. Zo zat ze gisteren te kwekken met haar voormalige juf. Ze tikte in: 'Wat ga je doen?'. Vroeger heette dat een brutale vraag, maar die bestaan niet meer, heb ik me laten vertellen. Maar goed, ze vroeg dus wat juf deed, en meteen erachteraan tikte ze in een nieuw berichtje het antwoord alvast in: 'Leuk!' Hoefde ze alleen nog maar op enter te drukken als het antwoord van juf binnen kwam. Ze vond het maar vreemd dat ik daar met mijn mond open naar zat te kijken. Trouwens: webloggen schijnt ook alweer hopeloos achterhaald te zijn. Twitter heet het nieuwste. Geen idee wat het is.

Flitspoppers (2)

Apetrots was ik toen Anne-Grethe vanochtend muisstil (de wilde kreet tijdens de afkondigingen vergeten we voor het gemak) naast me zat in de kerk. Normaal gesproken zit ze in de opvang, maar omdat we deze keer een kerk- en schooldienst hadden, met alle rumoer van dien, besloot ik haar een keer mee te nemen. Tijdens de preek kroop ze lief op mijn schoot, de liedjes zong ze, kijkend op een omgekeerd blaadje, serieus mee en haar kaakjes vermaalden de meegebrachte snoepjes met nauwkeurige precisie. Toen kwam het dankgebed. Ze kroop weer op schoot, maakte het zich gemakkelijk, wachtte op het moment waarop de dominee ruimte liet voor stil gebed en gaf toen, precies toen, een lekkere, rijpe scheet. Vervolgens zong ze weer serieus het Onze Vader mee. Tussen de giechelaanvallen door, deed ik ook een poging.