8.1-4.9.5-12.9.5.22.5-14.15.5.12.12.5,
Op de avond voor haar eerste spreekbeurt houdt Noëlle generale repetitie. Gewapend met een klederdrachtpop van beppe en een foto van voorouder Dirk van Marretje spreekt ze Nelly en mij toe. We zijn diep onder de indruk van de keurige, vriendelijke toon waarop ze spreekt. En ze probeert echt om niet de hele tijd op haar papiertje te kijken. Het helpt dat ze halverwege de pop ter hand neemt en uit haar hoofd iets vertelt over klederdracht: ,,Dit meisje heeft haar zondagse kleren aan. Vroeger droegen alle vrouwen en meisjes op Urk dit. De gouden knopjes in haar wangen houden het doekje op haar hoofd recht. Dat doekje heet een...eh...een...lulle..."
Met moeite kreeg ze er vanochtend één broodje in. En voor acht uur had ze al drie keer geplast. Vandaag was namelijk de grote dag voor Noëlle: voor het eerst ging ze op een echt schoolreisje, naar de Beekse Bergen. Aan één stuk ratelde ze door over de mogelijke haken en ogen aan deze trip en de mogelijke oplossingen voor eventuele problemen. Toen ze na veel drukte en toch nog maar een extra plasje, eindelijk, met Daniël naast zich, hoog en droog in de bus zat en wegreed, slaakten we een zucht van verlichting. En ook een beetje een zucht van ontroering. Ze wordt groot.
Zaterdag met de zenuwen in mijn lijf naar Gouda geweest. Hoe dat kwam? Ik had weer eens meegedaan aan een verhalenwed- strijd. Dit keer georganiseerd door onder andere het Reformatorisch Dagblad, Hogeschool Driestar en Uitgeverij Mozaïek. Het moest een historisch verhaal zijn en de hoofdprijs was begeleiding bij het maken van een roman. Dat sprak me erg aan, want begeleiding (lees: een stok achter de deur en een trap voor mijn jeweetwel) kan ik goed gebruiken, wil de roman die ik in mijn hoofd heb ooit nog op papier komen. Ik wist al dat ik uit 73 inzendingen bij de laatste tien zat, maar kreeg in Gouda te horen dat het daarbij bleef. Geen top 3-plekje dus. Jammer natuurlijk, maar het lezen van de winnende verhalen vergoedde veel. Die zijn namelijk subliem. Hier staan de tien winnende verhalen, waaronder dus mijn bijdrage.
Sinds de aanschaf van een fietsendrager en een fietsatlas is mijn tweewiel- horizon fors verruimd. De afgelopen weken maakte ik de een na de andere adembenemende fietstocht. Door de Mastenbroekerpolder bij Kampen, langs de IJssel bij Wilsum en Zalk, rondom Zwolle (met Nelly). Prachtige tochten zijn het, waarbij je merkt hoe weinig natuur we in ons dagelijkse leven nog maar mee krijgen. Bloesemgeuren, lammetjes in de wei, Rien Poortvlietdoorkijkjes en, verrassend dichtbij de bewoonde wereld, soms totaal verlaten plekjes. Wel zo fijn! Gisteravond was het Zwolse Bos (tussen Hattem en Wapenveld) aan de beurt. Noëlle moest en zou mee. Tussen het klimmen en dalen door, ratelde ze erger dan Maarten Ducrot, Jean Nelissen en Mart Smeets samen. Maar in het zicht van de finish kreeg ze een zware inzinking. Ze remde, stapte af en gaf snotterend te kennen dat ze opgaf. Of ik mama wilde bellen. Subtiel probeerde ik haar duidelijk te maken dat er toch echt maar één manier was om thuis te komen: doorfietsen. Zuchtend en steunend stapte ze weer op. Ze heeft me inmiddels laten weten dat ze volgende keer niet mee hoeft.
Ultieme rijkdom is het, dat je tijdens het koken zomaar even naar buiten kunt lopen om verse kruiden te plukken. Op de Klaverhof zijn we er ooit fantiek mee begonnen en na enkele jaren van versukkeling, groeit en bloeit het nu ook weer flink bij ons. Buiten staan nu munt, tijm, dille, peterselie, rozemarijn en bieslook. Ik ben in blijde verwachting van de pas gezaaide dragon en binnen staat nog een dapper potje basilicum. Het eten wordt eindeloos lekker van de met vaste hand geplukte groenigheid. Mijn persoonlijke favoriet is munt. Je kan er bijvoorbeeld bedwelmend lekkere Marokkaanse gerechten mee maken. Een handje fijngehakte munt, knoflook, peper, zout en wat kaneel en dat dan gebruiken om gehakt mee te kruiden. Lamsgehakt als je helemaal uit je dak wilt gaan. Hmmmm.
Echt waar! Anne-Grethe zou vast en zeker van de grote glijbaan af. Maar toen we donderdag- middag eenmaal met het hele gezin in 't Bun ronddobber- den, was dat goede voornemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik probeerde het vriendelijk, licht dwingend en terloops. Maar ze piekerde er niet over om zich in de buurt van het gevaarte te bewegen. De ene keer had ze 'geen zin' dan weer wilde ze liever zwemmen en een derde keer verstond ze me zogenaamd niet. Maar ik hield vol, trok alles uit de kast en klom met Michal in mijn armen het steile trapje op. Anne-Grethe zag ons even later tergend langzaam naar beneden glijden, maar ook voor deze truc bleef ze ongevoelig. Net toen ik haar standvastige weigering in verband wilde brengen met het karakter van mijn geliefde wederhelft, kwam als bij toverslag een beeld van lang geleden voor mijn geestesoog. Een jochie van zeker zeven jaar, oog in oog met een rekstok op buikhoogte, op de oude speelweide. Mijn moeder stond ernaast. Smekend, eisend en uiteindelijk wanhopig, toen ze me 100 gulden bood voor één koprol over de rekstok. Ik deed het niet.
