Nee is nee

Echt waar! Anne-Grethe zou vast en zeker van de grote glijbaan af. Maar toen we donderdag- middag eenmaal met het hele gezin in 't Bun ronddobber- den, was dat goede voornemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik probeerde het vriendelijk, licht dwingend en terloops. Maar ze piekerde er niet over om zich in de buurt van het gevaarte te bewegen. De ene keer had ze 'geen zin' dan weer wilde ze liever zwemmen en een derde keer verstond ze me zogenaamd niet. Maar ik hield vol, trok alles uit de kast en klom met Michal in mijn armen het steile trapje op. Anne-Grethe zag ons even later tergend langzaam naar beneden glijden, maar ook voor deze truc bleef ze ongevoelig. Net toen ik haar standvastige weigering in verband wilde brengen met het karakter van mijn geliefde wederhelft, kwam als bij toverslag een beeld van lang geleden voor mijn geestesoog. Een jochie van zeker zeven jaar, oog in oog met een rekstok op buikhoogte, op de oude speelweide. Mijn moeder stond ernaast. Smekend, eisend en uiteindelijk wanhopig, toen ze me 100 gulden bood voor één koprol over de rekstok. Ik deed het niet.