Gehaald!

Ik schreef het al: afzwemmen is een formaliteit. Maar toch: je moet wel nat. Onze Noëlle worstelde zich vrijdagmiddag met goed gevolg door het Urker water. Met kleren aan over een vlot klimmen en daarna uit bad klauteren. Als ik al de ambitie had om, dik twintig jaar na mijn B, nog op te gaan voor C, dan was die wens nu voorgoed verleden tijd. Goed gedaan meid!

Kriebels

Over een half uurtje moet ze afzwemmen voor haar C-diploma. De zenuwen gieren nu waarschijnlijk zo hard door haar keel dat ze óf aan één stuk praat, óf haar zusjes plaagt óf de tranen de vrije loop laat. Ze weet dat ze alle onderdelen beheerst. En we hebben haar al honderd keer verteld dat het diploma al klaar ligt en dat afzwemmen alleen een showtje is voor ouders en grootouders. Maar dat helpt niets. Noëlle is nu nog nerveuzer dan toen ze op moest voor A of B. Ik vertelde onlangs aan mijn moeder hoe erg de kriebels onze oudste soms parten spelen. Die glimlachte veelbetekenend: 'Op wie lijkt ze, denk je?' Het is waar. In mijn tijd dreigde 't Bun soms een zoutwaterbad te worden van al mijn bange tranen. En de meester van klas drie kon mij uittekenen, blatend van angst, bovenin het klimrek. Zo bezien doet Noëlle het juist heel goed. Want ze weet dat ze het kan. En ze doet het! Een C-diploma nog wel! Voor mij hebben ze destijds uit voorzorg maar verzwegen dat er zoiets bestond. Ze heeft alleen 'van die rare kriebeltjes'. Nou meid, je papa ook. Trotskriebels.

Jip en Janneketaal

Kijk nou toch, wat een plaatje. Ze krijgen deze keer voorgelezen uit 'Knotsgekke Party', een werk met het Mexicaans-Amerikaanse meisje Dora in de hoofdrol. Dit tafereel is trouwens ernstig in scene gezet, want normaal gesproken heeft niet Noëlle de eer om tussen deze twee jongedames ingeklemd te zitten, maar ik. We werken ons de laatste weken met veel plezier door de verzamelde Jip & Janneke-verhaaltjes. Vermakelijk en herkenbaar voor deze peuter en kleuter. En leerzaam voor iedereen die serieus met schrijven bezig is. Want Annie M.G. Schmidt kalkte niet zomaar wat op. Elk woord staat goed. Dat merk je ook als je als papa uit 2010 de sfeer van de jaren vijftig en zestig in begrijpelijke taal wilt vangen. Aan de andere kant: als je supermarkt zegt waar kruidenier staat en ijsje voor ijsco invult, is kinderpret tijdloos. En leeftijdloos trouwens.

Fietsen

Grotere kaart weergeven

De lente nadert. Gisteren zat 'ie in elk geval al hardnekkig in mijn kop. We gingen naar Elburg voor een nieuw fietsje voor Anne-Grethe en ik besloot mijn eigen fiets op de fietsendrager mee te nemen. Nelly reed de kids terug in de auto en ik stapte op. Via Noordeinde, Kamperveen, Kampen, Kampereiland en Ens richting Nagele. Dat viel door de straffe tegenwind heel vies tegen. Mijn benen maalden en, altijd fijn, mijn gedachten hadden ook de tijd om lekker richting de horizon te peddelen. Alhoewel, de eerste 10 kilometer kon ik die verkoper maar niet uit mijn geest bannen. Of hij een prijsje kon maken, had ik met euvele moed gevraagd. Hij begon te ratelen: '95 euro voor het fietsje, 16,95 voor de zijwielen, Dat is 121 euro. Doe maar 110.' En daar trap je dan in met je HBO-hoofd. Toen de verzuring toesloeg, stapte ik over op poëzie:

De tegenwind draait

spottend met je

fietsrichting mee

en voert je, zachtjes

aan, stille wateren.

Google Jelleview

Grotere kaart weergeven

Eindelijk staat Urk op Google Streetview. Altijd leuk natuurlijk om je eigen habitat online te zien, maar ik keek er ook om heel andere redenen reikhalzend naar uit. Ergens vorig jaar zomer heb ik voor de krant namelijk een foto gemaakt van de Google auto, toen die door Urk reed. Dat ging zo: we hadden gehoord dat de foto-auto over Urk reed, ik sprong in de redactie-auto reed naar het Oude Dorp en had meteen beet. Schuin tegenover Boekhandel Koster stelde ik me strategisch op, stapte uit met de camera in de aanslag en was nog maar net op tijd om de Googlemobiel (wat rijdt dat ding hard) op de foto te zetten. Bij het wegrijden besefte ik dat ik niet alleen Google op de foto had gezet, maar Google ook mij. Kijk maar.

De bruid

Het is dik aan tussen onze Anne-Grethe en Cor. Cor, voor wie hem niet kent, is een klasgenootje. Een heel bijzonder klasgenootje, want hij is hier al zeker twee keer wezen spelen en Anne-Grethe ook al een keer bij hem. Nu schijnen ze dus wat te hebben. En net als alle verliefde stelletjes hebben ze hun eigen 'dingetjes'. Zo hebben ze samen bedacht dat het super romantisch is dat als de één de ander een kus geeft, dat dan de gekuste omvalt. Van vervoering zeg maar. Nu hadden ze allebei een zeer oog. Van het vallen. Maar dat ze ook gekust hadden op de wc (zoals een ander meisje had verklikt) dat was gejokt. 'Ik moest alleen maar plassen en toen kwam Cor even bij me staan.' Oh ja. En ze doen ook aan koosnaampjes. 'Cor zegt: jij bent mijn bruid.' Aldus opgetekend door een papa, die tijdens het aanhoren van dit zeer serieuze relaas zijn gezicht wonderwel strak wist te houden.