De Boskabouter

De lente is met afstand mijn favoriete seizoen, maar toch heeft ook de herfst zijn eigen charme. En om daarvan optimaal te genieten, ontkom je eigenlijk niet aan boswandelingen. Lange boswandelingen. Eigenlijk moeten het ook koude, lange boswandelingen zijn, zodat je na afloop dankbaar je verkleumde klauwen om een beker hete chocolademelk kunt klemmen. Toch: gistermiddag op de Scherpenberg (ergens tussen 't Harde, Epe, Wezep en Vierhouten) werd het een heel aardige herfstwandeling. Het voelde als een kostbaar stuk opvoeding. Liefde voor de natuur bijbrengen is immers heel belangrijk. En dus negeerde ik geklaag en gemor en bleef ik de meiden geduldig uitleggen dat bossen niet bedoeld zijn om de longen uit je lijf te schreeuwen ('Dan zien we nooit een hertje'). Tot halverwege de veldtocht was ik dus net Paulus de Boskabouter. En toen hoorde ik 'm. Eerst dacht ik dat het een soort turbokraai was: gekras, maar dan zwaarder, dieper, harder. Nee, het was geen vogel, maar een wild zwijn, niet ver achter ons. Ik ging net wat harder lopen, spoorde de meiden iets fanatieker aan om door te lopen en keek regelmatig achterom. Want ja, als bok heb je de taak je vrouwtje en je kalfjes te beschermen. Nelly keek het even aan en riep me toen droog tot de orde: 'Doe eens rustig, zo maak je de kinderen bang.'