Anglo Virus

Ik was denk ik een jaar of vijf toen ik met mijn ouders op vakantie ging naar Scarborough. Ik kon met mijn mond net bij de reling en likte er zout water en vinger- afdrukken af. Ik dronk appelsap, at toffees en leerde overgeven. In de haven van Whitby schrok ik mij bij eb wild van kabeljauwkoppen. En gaf over. Ik kreeg een nep-piratenpistool. En gaf over. Proefde bacon en sausages. En gaf over. Werd een pub uitgestuurd. En... precies. Inmiddels weet ik dat ik toen besmet ben geraakt door een virus: het anglovirus. Incubatietijd: een jaartje of dertig. Activering door Midsomer Murders, deze heerlijke voetbalfilm, dit zwelgboek, deze band of deze. Dat ik eerder dit jaar een dag (tergend kort/besmettelijk lang) met de gemeente in Grimsby ben geweest hielp trouwens ook niet echt. Symptomen van het anglo virus: de onbeheersbare drang om een vakantie te plannen aan de overkant van de Noordzee. Het is zo erg dat we er voor de zomer van 2012 al heen gaan. Komend voorjaar willen we er ons 12,5-jarig huwelijk vieren, samen met de kids, in dit cosy, seaside, apartment. Ik sluit trouwens ook niet uit dat het geen virus is, maar een erfelijkheidskwestie. Mijn vader is zo erg anglofiel dat hij tegenwoordig droomt in Schots dialect. Triest geval.