Volgend jaar februari ben ik zeven jaar clean. Van een echte kettingroker werd ik een gestopte roker, want (geloof me) eens een roker, blijf je altijd een soort van roker. Ik wás het 'zeer verslaafde rokertype'. 's Ochtends voor koffie of brood: eerst een peuk. Elke avond heel bewust de laatste roken. En dan een kwartier later nog één. Stiekem vergaderingen uitlopen. Schijnheilig de andere kant uitblazen als er kinderen in de buurt waren. Ik wérd het 'vervelende gestopte type'. Voelde de neiging om te preken tegen voormalige nicotinebuddy's. Stekelige opmerkingen maken. Een beetje in de zeik nemen. Heel ergerlijk allemaal. Na een jaar, twee misschien, werd ik langzaam maar zeker het 'echt gestopte type'. Shag was verdwenen uit mijn systeem. Zin in een hijs dook zelden meer op. En als het al kwam, was de verleiding zwak. De laatste weken heb ik voor de krant aandacht besteed aan een groep met roken gestopte ambtenaren. Ik herken hun verhalen, leef met ze mee, wil ze toeschreeuwen: 'het wordt wél weer gezellig'. Maar ik weet ook dat ze het zelf moeten doen. Alhoewel, ik heb er destijds wel hulp van hogerhand bij gevraagd (en kreeg meteen een bemoedigende knipoog). Maar het blijft een kwestie van die eerste niet nemen. Eén van de geïnterviewde ambtenaren is al een week lang telefonisch onbereikbaar. En zijn weblog is gestokt bij 'een moeilijke rookdag', nu al bijna 2 weken geleden. Ik ben zo bang dat hij weer vrienden is geworden met zijn grootste vijand. Elke moegerookte ziel kan ik trouwens dit boek van harte aanbevelen. Het ontkracht heel goed de mythe dat je roken op de een of andere manier nodig hebt.Ik heb sterk getwijfeld of ik deze post moest plaatsen. De belangrijkste reden? Geloof het of niet: de angst dat ik op een kwade dag weer zal beginnen en dit digitale stukje me dan zal achtervolgen. Deze week droomde ik dat ik weer rookte. Ik werd opgelucht wakker.
1 opmerking:
'Opgelucht' in je laatste zin is een mooie woordspeling ;-)
Een reactie posten