Dingetje

Het is op deze plek al vaker gememoreerd: grote zus heeft haar PR meestal prima voor elkaar en staat dus bijzonder vaak in de aandacht. Deze week was het ook weer bingo. Maar eerlijk is eerlijk, je wordt niet elke week zes. Toch verdienen haar twee zusjes zeker ook aandacht. Zo levert Anne-Grethe tegenwoordig zelfs 'nummer 2-boodschappen' af in haar potje en eet Michal volop brood. En net als je jezelf voorneemt om dáár dan eens een stukje over te schrijven, staat Noëlle 's ochtends aan je bed. 'Kijk', zei ze. 'Dit zat in mijn poeper.' Nelly en ik schrikken wakker en turen slaapdronken naar haar uitgestrekte handje. Het is zo'n plastic dingetje waarmee prijskaartjes aan kleren worden vastgemaakt. Net als ik wil zeggen dat ze er gauw richting toilet mee moet gaan, laat ze het poeperdingetje aan mijn kant in bed vallen. Weblogmateriaal, denk ik, daar is niet onderuit te komen.

Queens of the Rabo polsbandjes

Gisteravond met broer en maot Gerrit naar Queens of the Stone Age (QotSA) geweest in de Heineken Music Hall. QotSA, dat is ROCK met dikke vette kapitalen, opgericht door Josh Homme, de man achter de allesverzengende stonerrock van Kyuss. Maar goed, die band bestaat al meer dan 12 jaar niet meer en QotSA is zo groot geworden dat ze gisteravond voor 5.500 goed betalende fans stonden te spelen. Onder hen dus drie dertigers (wij) die via connecties bij de Rabobank VIP-kaartjes hadden geregeld. En dat betekent: ontvangen worden door een hostess, oranje polsbandjes om, gratis drinken, gratis uitrijkaart voor de parkeergarage en vanaf een ruim balkon neerzien op het gepeupel en genieten van een overigens strakke show. Maar ergens knaagde er iets. Rockconcerten, dat had toch te maken met tot je enkels in de Lowlandsblubber staan? Waren mijn rockhelden zover afgegleden naar het grote geld? Op de terugweg hadden we het in de auto prima naar onze zin. We praatten over zaken als bijtelling, hypotheken en huizenmarkt. Plotseling wist ik het: we zijn die polsbandjes dubbel en dwars waard. En eerlijk gezegd vond ik het ook bijzonder prettig dat ik vanochtend wakker werd in een schoon bed, met kindergeluid op de achtergrond, in plaats van in een half omgewaaide Lidl-tent met in de ene hoek naar natte sok ruikende kistjes en in de andere hoek een 'klirtjen' spêt, waarvan de lucht je subiet over je nek jaagt.

Aufstehen papa! Schnell!

Samen met mijn maat zat ik vast in een Amsterdamse Gestapo-gevangenis. Dat zat zo: we waren door een oplettende officier gesnapt tijdens een geheime spionageactie op een Duitsch marineschip. En nu zaten we daar, te wachten op ons einde. Maar in een onbewaakt ogenblik zagen we onze kans schoon. We ontsnapten aan de bewakers. 'Waar gaan we heen?', vroeg mijn maat. 'Naar het eiland Urk', zei ik. 'We pakken de eerste veerboot die kant op en anders proberen we mee te varen met een botter.' Een diepgravende, Freudiaanse analyse van bovenstaande droom heb ik niet nodig. Ik ben er allang uit. Het was weer zo'n nacht. Rest nog wel de psycho-analytische vraag waarom ik Anne-Grethe en Michal nu juist in verband breng met Gestapo-officieren.

Geen geld

Meteen na het uitlezen van De Toverberg heb ik me gestort op Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij van Jonathan Safran Foer, een boek dat ik al een hele tijd wilde lezen. Ik had er veel positiefs over gehoord en was al erg onder de indruk van de eerste roman van deze Amerikaanse schrijver, Alles is Verlicht. Extreem Luid gaat over een wonderlijke negenjarige jongen uit New York, wiens vader is gestorven bij de aanval op het WTC. Centraal staat hoe hij omgaat met zijn verdriet. Het verhaal verschiet constant van kleur, van hilarisch naar tragisch en weer terug. Het is dezelfde mix die zijn eerste boek zo goed maakte. En tja, ik kan verder hele verhandelingen houden over dit boek. Dat het zeer origineel geschreven is, leest als een trein en dat ik het als redelijk trage lezer binnen een week uit had. Maar dat doe ik niet. Er ligt net een nieuwe druk in de winkels en die kost maar 12,50 euro. Dat is echt geen geld voor zo'n verschrikkelijk goed boek.

De Toverberg

Mijn eerste goede voornemen van dit jaar is ten uitvoer gebracht. Gisteravond heb ik De Toverberg van Thomas Mann uitgelezen. Dik 900 bladzijden en soms onnavolgbaar ingewikkeld geschreven. Toch laat het verhaal zich makkelijk samenvatten: jongeman gaat voor drie weken op bezoek in een sanatorium in de Alpen en blijft er zeven jaar. In die periode vindt zijn inwijding in het leven plaats. Die inwijding lijdt bij tijd en wijle tot lange monologen van zijn twee leermeesters: een humanist en een communistische ex-jezuïet. En dat is zware kost. Gelukkig bevatte het boek ook een nabetrachting, waarin het een en ander nog eens herkauwd wordt. Daarin stond ook dat Thomas Mann gezegd heeft dat iedereen die dit boek ten volle wil doorgronden het minimaal twee keer moet lezen. Ja doei! Ik heb nog een heel mooi boek van Jonathan Safran Foer klaar liggen. Tot slot de hamvraag: Was de Toverberg alle moeite waard? Met enige aarzeling: ja. In de eerste plek omdat de sfeer (mondain kuuroord rond 1910) heel tastbaar wordt. Ten tweede omdat ik vind dat je af en toe iets moet doen wat eigenlijk boven je kunnen ligt, omdat je daar beter van wordt. En in de laatste plek vanwege het einde dat, onverwacht, toch erg mooi en een beetje aangrijpend was.

Hechtingen

Bij mijn moeder moest van de week een cyste verwijderd te worden. Ze dacht zelf aan ziekenhuis- perikelen, maar de huisarts verzekerde haar dat hij dat klusje zelf wel aan kon. Alle angst bleek onterecht, want de operatie verliep voorspoedig, al was ze een dag later wel de pineut door een allergische reactie op de pleister. Zelf durfde ze de met zwart draad gehechte plaats delict amper te bekijken, maar Noëlle bleef net zolang aandringen totdat ze de hechtingen mocht zien. Haar conclusie: 'Beppe, je bent genaaid!'

Auw mama

'Auw mama' Het is vrijdagochtend, half negen. Het motregent aan de Noorderlaan. Twee auto's worden ingeladen. De ene gaat richting school en de andere richting beppe. Papa en mama verlangen stiekem al naar de reinheid, rust en regelmaat van hun werk. En temidden van alle drukte staat een klein meisje ongemakkelijk naast de auto te dribbelen. 'Auw mama', zegt ze nogmaals. En dan ziet mama waar haar spruit op doelt. Beschaamd rent ze terug naar huis om Anne-Grethe's (door papa vergeten aan te trekken) schoentjes te pakken.

Nieuwe wegen voor vertrouwd tongetje

Zak tong van schoonva. Gaar pruttelen of cremeren? Dat laatste zou je zeggen, gezien de magere tijd van het jaar. Of... Zo af en toe wil ik mijn fantasie nog wel eens laten gaan over wat te doen met het bekende scholletje of tongetje. Zo ook afgelopen donderdag. Het gevolg: Superlekkere pasta. Het ging als volgt: Stoof de tongetjes in een bodempje water en wat witte wijnazijn, giet af, laat afkoelen, pluis het vlees eraf en zet apart. Bak 150 gram spekjes, doe er een dikke, goed fijn gesneden, prei bij, vervolgens een bakje champignons en een doosje slagroom. Doe dan de tong erbij, laat even goed warm worden en vermeng het dan met 2/3 pak tagliatelle. verse peper en zout erbij. Jummie.