Fietsende vlag

Spelen met vuur is het: verslag doen van Koninginnedag en dan alleen een foto van Anne-Grethe erbij zetten. Waar is de rest? Tja, dat komt: deze meid fietste voor het eerst mee in de Nagelese Oranje-optocht en dat gaf zo'n hoog veiligheidsrisico dat het absoluut noodzakelijk was dat papa steeds binnen een meter afstand meeliep. Foto's nemen van ander kroost schoot er dus bij in. Vanmiddag, tijdens het bezoek aan de markt in Sint Jansklooster vroeg ze ook mijn volledige aandacht, want zo legde ik uit: 'Andere kindjes kunnen erg goed zingen of knutselen, jij ook hoor, maar je kunt vooral goed kwijtraken.' Ze knikte gretig en trots. Vanavond was ze zo brutaal, onmogelijk en ondeugend dat ik voor straf haar bed ontdeed van knuffels. Zuchtend plofte ik op de bank. Een uurtje later tikte ik zwijmelend van geluk deze blog. Wie het snapt mag het mij uitleggen.

Naschrift: Nelly leest deze blog, fronst en zegt: wil je het voortaan zeggen als je haar bed ontruimt? Ze vroeg mij net met een heel lief stemmetje of ze soms ook nog knuffels in haar bed mocht.

Ja bingo-syndroom

De bingo's op de camping bij Giethoorn zijn nog net van voor mijn tijd, maar de verhalen erover hebben binnen mijn schoonfamilie mythische proporties aangenomen. Met name als het gaat om het verschijnsel 'valse bingo'. Kind van 5 of bejaarde van 88: de bingo-hopman kende geen pardon: als je 'ja bingo' zei in plaats van 'bingo', was je af. Gisteravond was er bingo op het Landal-park wij met de hele (schoon)familie zijn neergestreken. Zwager Ron streepte nieuwe anekdotes bij elkaar door binnen 20 minuten een broodrooster, fruitjuicer en soepset te winnen. Tot onverholen frustratie van andere deelnemers. Maar lang leek het erop dat schoonva Jan Marten koning van de avond zou worden. In de race om een gratis midweek voor zes personen, lag hij lange tijd op kop. Hij moest er nog één (nr. 37) en ja hoor, daar werd 'ie afgeroepen. 'JAAAAA' brulde JM tot zijn eigen verbijstering. 'Bingo', piepte hij er verslagen achteraan. Hij kromp ineen. De Gierthoornse bingobeul kwam weer voor zijn geestesoog. Dit was misdruk. Een valse bingo. En dat met zo'n prijs binnen handbereik. Maar op Landal hebben ze nog nooit gehoord van zulke valse bingo's. En dus mocht JM gewoon naar voren komen. Samen met twee anderen helaas. Er moest gedobbeld worden. Een vrouw gooide 6, een kind 5 en JM 3. Gerechtigheid, zouden ze in Giethoorn zeggen.

De Kip, deel 2: aan tafel

De pret begon vanochtend al. Ik marineerde de kippenpoot en -borst (samen 2,1 kilo) met citroensap, knoflook, peper en veel rozemarijn. Een recept komt uit het boek van Han Wilmink, dat ik gesigneerd en wel (!) voor mijn verjaardag kreeg van Monica. Ruim voor vieren vanmiddag ging het hele spul de oven in. Eerst drie kwartier op 180 graden en daarna nog ruim anderhalf uur op 150 graden. Een echte kip heeft zijn tijd nodig. Daarna: aanvallen en genieten. Dikke plukken sappig, smaakvol vlees met een heerlijke jus. Gecombineerd met een lekkere rosé, zelfgemaakte friet en sperzieboontjes werd het een echt koningsmaal. En gelukkig hielpen de kinderen ook dapper mee, want anders hadden we het allemaal niet op gekregen. In de vriezer wachten de andere poot, twee vleugels, de rug en een zak levertjes op een volgend culinair hoogtepunt.

De Kip, deel 1: De voorpret

Iedereen kent ze: reclamefolders of websites die een adembene- mend beeld schetsen van een product of vakantie- bestemming. Klopt in werkelijkheid nooit iets van. Neem deze foto, genomen door boer Jaap uit Echtenerbrug. Hij en zijn vrouw doen in vlees zoals het bedoeld is. Varkens die wroeten, kippen die echt scharrelen en die drie kilo zwaar en zes maanden oud worden, in plaats van één kilo en zes weken. Deze idyllische foto klopt dus wel degelijk. Terwijl boer Jaap me zeer gedreven stond uit te leggen hoe zijn nieuwe varkensschuur eruit komt te zien, stoven de kippen om ons heen. Achtervolgd door een bezeten lachende Anne-Grethe, trouwens. Een sprookje! We vertrokken met twee zware zakken: één met een kip en tien eieren, de andere met braadlappen en rundergehakt. Morgen eten we de eerste helft van De Kip. Culinaire recensie volgt uiteraard snel.

Centjes verdienen

Als ik op een verder vrije middag foto's moet maken voor de krant, neem ik graag één van mijn meiden mee. Noëlle's ogen gaan nog glimmen bij de gedachte aan strooptochten langs snoeprijke babyfoto-adresjes. Een tijdje geleden mocht Michal ook een keer mee. 'Een foto van een ondertekening op het gemeentehuis en verder niks' was me verteld. Het bleek een persbijeenkomst van een half uur. Tussen een man of acht, strak in 't pak, zat ik me daar aardig ongemakkelijk te voelen. Michal (zie foto) had trouwens nergens last van en smikkelde haar taartje heerlijk op. Gisteren moest ik weer een foto maken. We reden ergens halverwege Urk, toen ik voorzichtig begon aan een lesje 'Hoe-verdient-papa-centjes':

-Wat gaan we doen Michal?

-Werken.

-En wat is papa's werk?

-Taart eten.

Opgroeien in de muziek

Eén jaar, twee jaar, drie jaar (wie ol lif inne Jelle supmarien), vier, vijf, zes, zeven (Ik las Engelandvaarders; dit was de soundtrack), acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig, eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig, dertig, éénendertig, tweeëndertig, drieëndertig en (jawel) vierendertig.

Vlees

Ik kon de verleiding niet weerstaan. Jonathan Safran Foer (één van mijn favo schrijvers) heeft vorig jaar een boek uitgebracht over, de titel vat het mooi samen, dieren eten. De recensies waren helder: lees dit boek en je stopt met vlees eten. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik als oprechte carnivoor. Toch waarschuwde er een stemmetje in mijn achterhoofd. Wilde ik wel lezen wat Foer had te schrijven? Na enkele maanden van twijfel kocht ik het boek in een zwak ogenblik toch. En nu eet ik geen vlees meer. Tenminste: geen vlees uit de bio-industrie. Dat gaat ver: geen afhaalchinees, geen big mac, geen saucijzenbroodje, geen bitterballen, kipnuggets, paardenworst. Ja maar Jelle! Geen gemaar. Lees dit boek! Of niet natuurlijk... Ik daag iedereen uit: de eerste vleesfan die dit boek uitleest en gewoon kiloknallervlees blijft eten, die krijgt van mij een halve k... eh tarwe.