Christine!

Het leuke aan mijn weblog vind ik de mogelijkheid om terug in de tijd te gaan. Herinneringen zijn daarvoor volstrekt ongeschikt. Je herinnert je zaken bijna altijd verkeerd, of gewoon helemaal niet. Daarom heeft het waarde om nu dingen op te schrijven die nu nog volstrekt vanzelfsprekend zijn. Dat Christine bijvoorbeeld geboren werd nadat haar moeder een week met weeën rondliep. Dat het vrijdagmiddag 21-12 allemaal pas goed op gang kwam en toen ruim twee uur duurde voordat ze geboren werd. Dat Christine bijna 8 pond zwaar was en beresterk. Ze tilde meteen haar hoofd op om te checken waar ze nu toch weer was beland. Op slag vergaten we ons voornemen om haar streng toe te spreken vanwege dat domme, zinloze en uiterst pijnlijke getrap in moeders buik. In de dagen die volgden, ontpopte Christine zich tot een gulzig, tevreden, snelgroeiend wezen. En slapen dat ze kan. 'Je zou haar bijna gaan missen, zoveel ligt ze op bed', zei ik vanochtend, wetend dat het met baby's ook zo weer anders kan zijn. Ook het vermelden waard: de 3 grote zussen zijn erg trots. En geen spoor van vreemd gedrag om een (vermeend) gebrek aan aandacht op te heffen. De geboorte kwam trouwens op precies het juiste moment, want door alle feestdagen kan ik nu bijna constant thuis zijn.

Waar blijft die blog?

Schoonvader aan de telefoon. Waar of de blog over onze Christine blijft. Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. Er waren tijden dat ik op deze plaats elke bijzondere uiting van ons kroost terstond wereldkundig meemaakte. En dan zou ik bij de geboorte van nummer vier verstek laten gaan? Dat kan natuurlijk niet en dat zal me op een dag ook stevig ingewreven worden, vrees ik. Verzachtende omstandigheid is dat ik via Twitter al heel veel aandacht aan onze spruit heb geschonken. Op vrijdag 21-12-12 werd haar komst na precies 45 minuten wereldkundig gemaakt via dit medium. En daarna kwam er elke dag een verse foto. De vraag is nu of (en wanneer) ik daarmee weer ga ophouden. 'We moeten nu al op Twitter om onze kleinkinderen te zien', meldt schoonvader schamper aan zijn wederhelft, die zich ook al verontwaardigd aan de andere kant van de lijn blijkt te bevinden. Toch evengoed maar even een link. Klik hier voor mijn twitterberichten. Dan beloof ik dat ik ook op deze weblog verslag blijf doen.

MONO (2)

Ze speelden slechts vijf nummers (evengoed 55 minuten concert). En van die vijf waren er drie waarvan ik had gehoopt dat zij ze niet zouden spelen. En het publiek was festivalpubliek dus anders dan het ademloze publiek destijds in Hamburg. Toch was mijn tweede MONO-concert, vorige week in Utrecht, opnieuw een bijzondere ervaring. Deze vier Japanners hebben de afgelopen jaren heel bijzondere knopjes in mijn psyche weten te vinden. Zo is er het knopje waarop ze drukken als ze een concert beginnen met Ashes in the Snow. Dan staan de tranen in mijn ogen en heb ik kippenvel van mijn kop tot mijn staart. En dan is er Tamaki Kunishi, de enige vrouw in dit gezelschap. Bijna 43 jaar oud is ze. Mager als een lat en wallen als zandbanken onder haar ogen. Maar ze is de baas van het hele spul. Geruisloos varieert ze tussen basgitaar, piano en glockenspiel en ze regeert iedereen met haar ogen. Inmiddels touren ze door Engeland en daarna Azië, Zuid-Amerika en Zuid-Europa. Dat ze maar snel weer in de buurt mogen komen.

Wee(tje)?

Twee keer nu vertrok Nelly's gezicht plotseling 's avonds. 'Dat leek wel een wee...' Van de schrik rees ik op uit de bank. Koffie zetten, een beetje rommel opruimen, telefoon aan de oplader en nog even poepen. Je weet maar nooit hoe lang de nacht wordt immers. Maar beide keren was het vals alarm. En dus blijft het grote wachten op ons vierde wonder aanhouden. En net zoals ik me nu eigenlijk niet echt kan voorstellen dat we straks ineens een baby hebben, zo kunnen we ons straks waarschijnlijk niet meer inbeelden hoe het zonder haar was.

Award

Dieter (een medeblogger uit Duitsland) heeft me een award gegeven. Danke schön daarvoor. Er gaat een wereld voor me open, want ik had nog nooit van het fenomeen gehoord, maar goed, het betekent dat ik nu een serie vragen mag beantwoorden en op mijn beurt andere bloggers mag nomineren. Hier gaat 'ie.

Dit zijn de regels:

1. Vertel 11 dingen over jezelf

2. Beantwoord de 11 vragen, die aan je gesteld worden

3. Maak 11 nieuwe vragen.

4. Kies 11 bloggers met minder dan 200 volgers en stuur hen dit Award

5. Laat het hen weten

6. Bedank de persoon, van wij jij de nominatie kreeg. 

Vertel 11 dingen over jezelf: 
Ik ben geboren op een voormalig eiland. Ik woon nu op de voormalige bodem van de zee. Ik vind Duitsland een leuker land dan Nederland. Toch ben ik met voetballen altijd voor Oranje. Op school haalde ik zeer slechte cijfers voor Duits. Toch babbel ik in Duitse supermarkten altijd vrijuit tegen winkelpersoneel. Ik slik alleen wel de naamvallen in, omdat ik nog steeds geen enkel idee heb hoe die werken. Duits bier vind ik top. Duitse wijn niet. Ik vind het grappig om Arjan Robben op zijn Duits te zeggen. Klaas Jan Huntelaar klinkt juist niet grappig.

Beantwoord 11 vragen:

1. ben je ooit in Duitsland geweest ? 

ja, zo vaak dat ik de tel allang kwijt ben

2. begrijp je een beetje de Duitse taal ?

redelijk goed

3. Duitsers praten in Nederland alleen Duits – vind je dit goed ? 

ik vind dat geen probleem

4.  eet je graag het nationaale eten in Nederland - frikandel speciaal ? 

nee, jij wel?

5. voetbal-wetstrijden tussen Nederland en Duitsland – vind je die bijzonder emotioneel ?         

ja, maar niet meer zo erg als in 1988

6. ga je met de caravaan in vakantie ? (dit is waarscheinlijk een vooroordeel in Duitsland)

nee, we hebben diverse keren een huisje geboekt: Sauerland, Eiffel en Beieren. Ook een keer een hotel in Hamburg.

7. ik vind Niederlandse bieren als Heineken of Amstel afschuwelijk – uw ook ?

Ik krijg ze wel naar binnen, maar eerlijk is eerlijk: Duitse bieren zijn echt lekkerder en Belgische bieren ook 

8. ik houd van Nederlands-talige muziek – bijvoorbeeld Boudewijn de Groot. Welke Nederlands-talige muziek hoor je graag ?

De meeste NL-talige muziek vind ik niet zo mooi. Boudewijn de Groot weer wel.  

9. ik heb Nederland leren kennen plat als een plank – vind je dit zaai ?

ja, best wel

10. wij zijn op stoffenmarkten in Nederland geweest – zijn in uw buurt ook zo kleurrijke en mooie markten (niet alleen stoffenmarkten) ?

in onze buurt zijn alleen reguliere markten

11. Duitsers kopen graag in Nederland, bijvoorbeeld Venlo of Maastricht – koop u ook in Duitsland ?

jazeker, Duitse supermarkten zijn fantastisch, maar het is vanaf ons huis minimaal anderhalf uur rijden, dus we komen er niet zo vaak.

11 nieuwe vragen

1. Ben je wel eens op Urk geweest?
2. Schaken of dammen?
3. Wat is je favoriete boek?
4. Wat heb je leren eten?
5. Wat is je favoriete website?
6. Welk historisch figuur zou je graag eens spreken?
7. Lidl of AH?
8. Als je 100 km verderop moest gaan wonen, waar zou dat dan zijn?
9. Met wie word je het vaakst verward?
10. Haardvuur of tv?
11. Wat was de leukste reactie die je ooit op je weblog kreeg?


Ik nomineer:
Super-oldies
Boekenstek
Berichten v/h moederfront
Valhalla
Hollandse klei
Anderson cottage
Ons gezin
Schuurman
Spil van het gezin
Love for books
Aritha

Lidlvriend

Het is tegenwoordig vaste prik op vrijdagavond. Samen met Anne-Grethe doe ik dan de weekendboodschappen bij de Lidl. Hoe het begonnen is, weet ik niet, maar het is inmiddels uitgegroeid tot een uur vol tradities.
-Parkeren
-A-G. krijgt een muntje en gaat een kar halen, ik wacht voor de Lidl.
-Eerst spreekt ze nog een teken met me af voor het geval de kar niet los wil
-Ze levert de kar bij me af en ik poch even dat ze zo goed heeft uitgekeken bij het oversteken.
-Ik loop mijn ronde door de Lidl en A-G haalt achtereenvolgens kaas, chocomelk, fristi, closet en kattevlees.
-Tussendoor komt ze met iets verrassends op de proppen (deze keer de melding dat ze een stoel had gemaakt, zie foto).
-We rekenen af, A-G becommentarieert de hoeveelheid ingeslagen bier en ze begint een praatje met de caissière.
-Nadat we de auto hebben ingeladen en wegrijden, checkt A-G of één van beide lichtbakken van de Aldi nog steeds niet brandt en spreekt daar schande van.
-We gaan naar Het Goed
-We rijden naar Nagele en rijden via de 'plasje-in-je-broekje-heuveltje' op het bedrijventerrein langs de A6.
-Ik zucht vol geluk.
Zaterdag deed ik A-G onder de douche. Ook zo'n klusje vol vaste patronen. Maar tot mijn stomme verbazing stelde ze voor dat ze zich deze keer zelf zou wassen. En dat terwijl ik dacht dat ze dit welnessmoment tot het uiterste zou gaan rekken. Ik mocht blijven om te assisteren en om te zien hoe ze het er zeer geconcentreerd keurig van afbracht. Ik wist even niet of ik blij moest zijn met deze dappere stap vooruit of weemoedig over het voorbijgaan van iets vanzelfsprekends. Als ze maar wel weet dat vrijdagavond nog heel lang Lidlavond blijft!...

Bakkers

De familiedag van de Bakkers (die van mijn vrouw, niet die van mij) was een begrip. In de jaren negentig kwamen de nazaten van Andries en Nellie Bakker jaarlijks bij elkaar voor een dagje uit. Maar de traditie verwaterde. Tot dit jaar, respectievelijk 101 en 100 jaar na de geboorte van pater en mater familias. Zaterdag kwamen we op Urk bij elkaar: 5 kinderen, 13 (vd 15) kleinkinderen, veel achterkleinkinderen en aanhang. Opvallend was dat van de nazaten nog slechts 2 kinderen en 1 kleinkind op Urk wonen. De rest is uitgewaaierd. Van Tollebeek en Nagele tot Oudewater, Werkendam, Deventer en zelfs de VS. Tussen eten, drinken, foto's bekijken en heel veel bijpraten door, maakten we onder leiding van 'ome Dirk' een wandeling langs alle belangrijke plaatsen uit de familiegeschiedenis. We sloten af op de begraafplaats, waar bloemen gelegd werden op het graf. Een bijzonder moment, vooral toen de achterkleinkinderen om de zerk stonden van twee mensen die ze niet gekend hebben, maar waarvan ze zichtbaar het belang voelden. 

Een pony op de achterstraat

'Mam, Noëlle heeft een pony.' Een vriendinnetje bedoelde het als haar- gerelateerde opmerking, maar speelde het spelletje gretig mee, toen bleek dat haar moeder meteen aan paarden dacht. De moeder in kwestie haalde zich ons huis voor de geest. 'Waar staat dat beest dan?' 'Op de achterstraat', glunderde het meisje. 'En Nelly is hoogzwanger!', verbaasde de  moeder zich verder. 'Waar beginnen ze aan!' De aap is inmiddels uit de mouw, maar het blijft lollig: Noëlle heeft een pony.

Dammergenoeg

Het is me tot op heden niet gelukt om het schaakvirus over te brengen op mijn kroost. Michal en Anne-Grethe willen 's zondags na de kerk heus wel even tien minuten aan het bord zitten. En in de openlucht (zoals hier bij Netl) wil Noëlle ook nog wel even sparren. Maar verder willen ze alleen spelletjes doen waarbij de winkans minimaal 50 % is. Ze lijken mij wel. Dammen. Dat vinden ze tot mijn afgrijzen dan wel weer leuk. Michal en Anne-Grethe kunnen soms heerlijk zitten schuiven en hoogoplopende discussies voeren over (hun) regels. En dan boos op mij worden als ik kom melden dat achteruit schuiven NIET mag. Soms dam ik schoorvoetend een potje mee. Onder het mom: een echte schaker wordt nooit een dammer, maar een dammer misschien wel ooit een schaker.

Zondagmiddag

Toen ik vanmiddag vroeg wie er zin had in een wandeling, meldden zich zowaar twee vrijwilligsters. Warme jassen aan, pet op (in 1 van beide gevallen) en gaan! Na een klein stukje bos leidde ik ze de polder in, de weg naar Emmeloord op, waar ik altijd graag even een half uurtje mijn gedachten mag verzetten. Ik wachtte op de eerste klaagzangen, de smeekbeden om weer naar huis te gaan. Maar niets van dat alles. Ja, Michal gaf de moed even op toen ze plat op haar giecheltje viel, maar dat leed was na 2 minuten alweer geleden. Enthousiast liepen ze mee naar de eerste bushalte, vanwaar Nagele nog maar een groepje bomen in de verte is. Daar wilden ze op de foto. Met blije gezichten. En werd de terugtocht daarna een jengelende marteling voor papa? Ook niet. Het was een bijzondere zondagmiddag.

Voetballes van gekke ome Jelle

Dus ome Jelle had op zondag- ochtend, na twee biertjes, in een gekke bui zijn neefje Sem wat vrijblijvende tips gegeven over effectief voetballen. Iets over niet altijd het braafste jochie van de klas hoeven zijn, resultaatgericht denken, het randje van het toelaatbare opzoeken. Een week later staan Sem en zijn ploeggenoten met 2-0 voor als een tegenstandertje hem wil passeren. Sem bedenkt zich niet en geeft het joch een ferme duw. Kind valt jammerend neer en iedereen is boos op Sem. 'Wat doe jij nou?' vraagt vader Ron verbluft. 'Dat mocht van ome Jelle', brult Sem, met tranen in zijn ogen. Verbijstering alom. Vanochtend werd ik in de kerk (!) voorafgaand aan de dienst ter verantwoording geroepen door Ron. Ik riep Sem bij me en legde hem uit: duwen mag natuurlijk alleen als niemand het ziet. Met twee grote, serieuze, verbijsterde ogen staarde hij me aan en toen besloot ik dat het mooi geweest was. 'Of speel je liever eerlijk Sem?', vroeg ik hem. 'Ja ome Jelle.' 'Nou doe dat dan maar!'

Suiker

Vast onderdeel van de opvoeding in huize Bakker is een bezoek aan het circus. Het begon met Noëlle, toen ze 6-en-een-half was. Drie jaar later ging ik met Anne-Grethe opnieuw naar Belly Wien. Deze keer ging de reis samen met Michal naar Zwolle, waar Herman Renz zijn tent had opgezet. Circustechnisch gezien (jaja, ik word een kenner!) zeker de beste van de drie voorstellingen die ik nu gezien heb. Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Genieten deed ik in de eerste plaats van Michals spanning vooraf (met 60 km/h langs het circus rijden, de verkeerde kant opkijken en mompelen dat het circus zeker al weg is), van de glimmende ogen als we samen een keuze maken uit het overdadige aanbod van suikerwaren en van de verbazing over al die wonderen die zich in de arena voltrokken. Na afloop zag haar kin rood, roze en wit van de suikerspinresten en hield ze haar klevende handen hulpeloos van zich af. Weer een stukje opvoeding met positief gevolg afgerond, constateerde ik voldaan.

美しい

昨日彼はマットの上に横たわっていた：新しいCD MONO：'私の両親のために'。最後に、私は物理的なCDを買った。 10年ほど前、私は新しいサウンドキャリアを買うを停止しました。その理由は？新しいエキサイティングな音楽を通知するために、EARやラジオ​​を通じて、私を得るために忙しい、忙しい、忙しいので、時間がない。 （時折、私は良いシチューでいくつかの古いものを買った）それは、YouTubeやSpotifyは変化しました。音楽が突然簡単だっ発見。そして私はMONO、警察ブースの日本人バンドがポストロックに属するが見つかりました。しかし、私にとってはこのテープにはラベルがありません。 MONOは西洋のロック、クラシック音楽の普遍は、あなただけを逃しwokhype中国のレストランで聞くことがそれらの曲のプライマルと動き、何かのユニークなブレンドです。 3人の男性とMONOの女性は私に値するにはほとんどならなかった。ハンブルクでのコンサートのチケット、多くの人が（超安い）Spotifyは、今のCDでリスニングします。プレートもBandcampで聴くことができるので、実際に不要。しかし、私は彼らが今一度、私は当然のことがわかった。いくつかのリスニングセッションを受けて新しいモノ。最初の結論：それはほとんどができましたが、それは不滅の風への賛歌として世界記録はありません。 CDには、たくさんの静かです。 Filmmuziekerig。 Aziatischer。雰囲気に重点を置いています。さて、これを聞いています。

Unheimisch

De meest indringende herinnering aan de vakantie die inmiddels alweer eeuwen achter ons ligt, is een bezoek aan de Duitse militaire begraafplaats in het Limburgse Ysselstein. Alleen Noëlle was mee. Ze heeft bij tijd en wijle een grenzeloze interesse voor de Tweede Wereldoorlog. Zo keek ze in de Ardennen haar ogen uit in een oorlogsmuseum en stond ze nu te springen om met me mee te gaan naar deze bijzondere plek, de grootste militaire begraafplaats van Nederland. Ik had die oorlogstic ook zo in de tweede helft van de basisschool, dus ik ga er maar vanuit dat het geen kwaad kan. Een gedenkplek voor 'de vijand' betreden, zelfs in je 'eigen land' voelt een beetje unheimisch, om maar even een goed Duits woord te gebruiken. Dit waren wél de mannen die in mei '40 ons naïeve landje ruw wakker schudden en in een nachtmerrie deden belanden. Die rotmoffen! En dan stilstaan bij steen van Eberhard, soldaat, 17 jaar oud, gestorven in de een-na-laatste maand van de oorlog. Een streng betonnen kruis net als zijn ongeveer 31.500 kameraden, behangen met een kransje, twee grafkaarsen erbovenop, een bos bloemen ervoor. Al zo lang zo jong.

Vakantie 2012

In zee zwemmen, sterren zien, door een rivier waden, Michal van verdrinking redden, Anne-Grethe troosten na bijna-elektrocutie, Wallanders verslinden, bier drinken, friet eten, vluchten voor noodweer, last-minute boeken, hartenjagen, in bad liggen, minigolfen, van de zwembadglijbaan suizen met Anne-Grethe, heel zachtjes van de glijbaan suizen met Michal, darten met Noëlle, over de hei banjeren, niets doen, aan een 20-weken-buik voelen, kogelhulzen zoeken op een leeg schietterrein, slangensporen zien, thuis komen.

Groenten- en fruitjuwelier

Idyllisch en Lelystad zijn twee woorden die je niet vaak in één zin zult tegenkomen. Toch gaat het op voor biologisch-dynamische tuinderij De Stek, aan de Bronsweg. Zaterdagochtend waren we weer even bij deze groenten- en fruitjuwelier. Kakelverse spullen van eigen land, een erg gevarieerd assortiment en zeer betaalbaar. De kinderen mochten zelf een bakje rode bessen bij elkaar plukken. Ondertussen vergreep ik mij aan al dat heerlijks: courgette, rucola, bosui, verse knoflook, tuinbonen, kruisbessen, tomaten en raapsteeltjes (heerlijk om (half)rauw in een stamppot te verwerken. Genieten. En dat onder de klanken van een violist en accordeonist die in een hoekje wat zaten te spelen. Elke zaterdagochtend zijn ze open. Een aanrader. Wel zelf plastic tasjes meenemen, want voor wie dat nog niet had begrepen, veel GroenLinksiger dan dit wordt het niet.

D. Bakker & Zn.-wielertour

Het was alweer de editie van de inmiddels vermaarde D. Bakker & Zn.-wielertour. Vrijdag vertrokken we via Kampen, Wilsum, Stadshagen, Dalfsen en Lemele naar Nijverdal. Ondanks de rugwind een pittige tocht, met op slag van lunch een venijnige beklimming van de Lemelerberg. We sliepen in een super-de-luxe trekkershut, die echter wel tochtte en 's nachts bitterkoud was. Zaterdag ging het in één streep naar Heerde, waar de golfden op de Pitch & Putt. Jan Willem bleek een natuurtalent. Na de Veluwe en de IJsselbrug ging het met krakende knieën richting Hasselt, waar de hut spartaanser was maar de nacht minder koud. Opnieuw bleek een oude waarheid waar: Chinezen die er van buitenaf het slechtste uitzien, die zijn het beste. Zondag werden we gewekt door regen op het dak. In de prachtige oude kerk van het stadje waren we vervolgens even 'boender' en na een preek over bidden om water, was het zowaar droog genoeg om naar huis te fietsen.

Tijgertje

Dit is Tijgertje. Eén van de twee poesjes die dit voorjaar geboren werden onder een struik in onze tuin. Toen er ook een nest mussen onder ons (platte!) dak bleek te zitten. En toen alleen Nelly en ik nog wisten van dat andere nieuwe leven. Grote paniek maandag toen Tijgertje en zijn broertje foetsie bleken. Alleen de moeder was er nog. Die stond braaf haar schoteltje brokjes leeg te eten. Meteen verdachten we haar ervan dat ze haar kinderen naar elders had gebracht, om ze daar op eigen benen te laten staan. Maar waar? En het regende! We gingen zoeken en toen we de moeder volgden, kwamen we bij een heg, waarin we de poesjes aantroffen. Opgelucht werden ze tevoorschijn gehaald, geaaid en geknuffeld. Het bleek dat ze via de heg in de schuur van de buren terecht waren gekomen, waar ze een warm en behaaglijk plekje hadden. Terwijl we met de buurvrouw overlegden over het verdere verloop van de kraamperiode, speelde Tijgertje om onze benen. Haar pootjes dragen haar nog maar amper. Maar dat weerhoudt haar er niet van om op onderzoek uit te te gaan. Alleen ik zag dat ze haar snorharen net even te ver in de opening van een rioolput stak. Met een snelle greep voorkwam ik net op tijd een poezendrama en een meervoudig jeugdtrauma. Graag gedaan hoor.

Tim Krabbé

Had ik op deze plek al eens gezegd hoeveel bewondering ik heb voor Tim Krabbé? Toegegeven, zijn proza-oeuvre is bij elkaar dunner dan De Ontdekking van de Hemel of één willekeurig boek van Thomas Rosenboom. Maar wat hij geschreven heeft (De Grot, Vertraging, Het Gouden Ei bijvoorbeeld) is van grote klasse. Een zeldzame mix tussen extreem spannend en een sterke inhoud. Naast romans schreef hij een serie zeer sterke korte verhalen. Maar Krabbé heeft nog meer in zijn mars. In zijn dagen was hij een zeer verdienstelijk amateurwielrenner én een hele goede schaker. Hij kon niet kiezen tussen de opwinding van schaken in tijdnood en roes van een massaspurt en deed het daarom allebei. En natuurlijk schreef hij ook boeken over beide onderwerpen. Hele goede boeken. Over fietsen verscheen De Renner en 43 Wielerverhalen. Schaakliefhebbers lezen vol verrukking twee boeken over schaakcuriosa. Wat een talent en wat een voorrecht om daarvan te mogen genieten.

Zelfs vindt de mus een huis

Een ware vruchtbaarheidsexplosie aan de Noorderlaan. Aan de achterkant van ons huis is een mussengezin ingetrokken. Hoe ze dat gedaan hebben weet niemand, maar ze zijn erin geslaagd om zich toegang te verschaffen tot een holte tussen het dak en het plafond van het balkon. Daar tjilpen en kwetteren ze nu de hele dag. Ondertussen vliegt moeder (of vader? hoe werkt dat bij mussen?) constant heen en weer met lekkere hapjes. Gisteren vroeg nieuwsgierige Anne-Grethe zich af waarom een grijze poes toch telkens onder een struik onder ons voor-balkon kroop. Ze ging het dier achterna en ontdekte daar tot haar grote opwinding een nest met twee pasgeboren poesjes. Voorlopig laten we die daar rustig zitten en voederen we moeder, zodat die haar zware taak kan volbrengen. Real beziet het ondertussen zuinigjes. Luidruchtig voer aan de achterkant en een charme-offensief van een concurrent aan de voorkant. Als dat maar goed gaat.

Koninklijk

Na Snuf de Hond, K. Norel, Oorlogswinter en alle andere mogelijke oorlogsboeken, begon mijn volwassen leesleven met Stephen King. Veel te jong eigenlijk, achteraf bezien. Want ik denk dat ik dertien was toen ik uit de bieb thuiskwam met Dodelijk Dilemma. Het boek maakte een verpletterende indruk. Het was spannend, Amerikaans en het beschreef een totaal andere wereld. Achterop prijkte een portret van King. Hij zag er cool uit, al kende ik dat woord toen nog niet. Later bleek dat King eerder lelijk is dan cool, maar toen was het beeld bij mij al ingebrand als archetype van De Schrijver. Na dat eerste boek volgde een hele reeks. Ik verslond ze, sjoemelde mijn schoollijst bij elkaar om toch vooral maar King te kunnen lezen. Christine, Carrie, The Shining, De Gloed, Bezeten Stad, Cujo, Misery, De Beproeving, De Bachman-boeken en Het. Het! Het ultieme horrorboek. Misschien wel de ultieme roman, totdat die goedkope verfilming alles verknalde. Tegen het einde van mijn middelbare schooltijd, begon 'echte literatuur' om voorrang te dringen. Mulisch was een tijdje mijn held. Umberto Eco volgde en toen was het hek van de dam. Thomas Rosenboom, Kafka, Irving, Gabriel Garcia Marquez, Tim Krabbe, Gontsjarow, Dostojevski, De Winter. Och wat was het allemaal leuk en goed en hoogstaand. Echt waar hoor. Maar een keertje totaal de tijd vergeten, besef van dorst en honger verliezen en vervolgens niet met het licht uit durven slapen?... Ho maar. Voor mijn verjaardag kreeg ik 22-11-1963, de meest recente grote roman van Stephen King. Tuurlijk, de 64-jarige King of Horror is royaal met het opentrekken van alle mogelijke gemoedsregisters en kent inmiddels een hele trucendoos aan effecten om zijn lezer steeds de goede kant op te loodsen. Maar na 879 pagina's wist ik wel weer precies waarom Stephen King dé King is.

Leve de koningin(nen)

Met de t-shirts aan die ze dit voorjaar in Engeland kregen, reden we maandag naar Duitsland. Precies ja, uitgerekend op Koninginnedag. We shopten een lekkere picknicklunch bij elkaar (en sloegen wat billige spiritualien in) om vervolgens de grens weer over te steken. Naar Twente, ook een beetje een land op zich. In de buurt van Oldenzaal beklommen we de Tankenberg en wandelden door een prachtig natuurgebied. Dat viel de dames zo zwaar, dat ik beslist niet geloofd werd toen ik zei dat de route 4 kilometer lang was. Puffend en steunend werd me te kennen gegeven dat honderdduizendmiljoen kilometer meer in de buurt kwam. In Oldenzaal ontdekten we vervolgens dat rommelmarkten overal rommel-markten zijn en begaven we ons via een ijsje in een McDonalds aan de A1 weer huiswaarts. Een royaal dagje voor onze koninginnen, dacht ik zo.

Ferrarirood

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Onze Margriet heeft haar rijbewijs gehaald! En ook al woont ze in Utrecht, haar eerste auto komt vanzelf uit Urk. Mijn vader had nog wat moois staan. Ferrarirood, 500 euro, apk, verse olie, the works. Samen met co-piloot Sammy kwam ze de aanwinst vanochtend trots laten zien. Nagele was de stapsteen naar de plotseling toch wel veraf gelegen Domstad. Nadat ik een poging had gedaan om haar rijkriebels weg te masseren met wat verhalen over mijn eerste rij-ervaringen, stapte ze in. Kinderen voor het raam, druk zwaaiend. De auto gaf een zucht, sloeg af, pruttelde, sloeg af, met achter het raam een steeds zenuwachtiger Margriet. De kinderarmen bleven zwaaien, half lam. En Margriet maar proberen om weg te rijden. 'Mama', zei Anne-Grethe toen vol mededogen. 'Als ze hier vanavond nog staan, mogen ze van mij blijven slapen.'

Eigenwijze bril

Gisteren verjaardag. Een oudere jongere was voor de tweede keer achttien geworden. Voor de kinderen is een huiskamer vol volk steevast het sein voor een verkleedfeest en bijbehorende chaos. De vloerbedekking was niet meer zichtbaar in de slaapkamer van Anne-Grethe en Michal. Net als de bezoekende kids droegen ze de vreemdste combinaties. Dat alles nog los van de staart die Anne-Grethe 48 uur aan één stuk droeg. Ze was een kat. Gisteravond werd alles puffend en steunend weer opgeruimd, zodat alle prinsessenjurken, hoeden en accessoires weer keurig in de kast liggen. Behalve dan deze zonnebril. Herstel: bril. Want volgens Michal is het geen zonnebril, maar een bril. Wel een hele coole bril trouwens, want ze ging er steeds weer een soort Engels van praten en ze keek er nog eigenwijzer bij dan ze doorgaans doet. Wat precies de reden was voor haar nieuwe modegril, bleef een beetje vaag. Iets met een ander meisje. Ook de juf kwam er niet achter.
-'Heb je een zonnebril op omdat je hoopt dat het mooi weer wordt, Michal?'
-'Het is een bril, juf'

De Tent

De afgelopen weken stonden in het teken van De Tent. We willen deze zomer kamperen, vandaar. En omdat we wel een tent hebben, maar dan één met een opzettijd van anderhalf uur (met onze handigheid) en na één nacht Friesland al één gespleten tentstok, ging ik op zoek naar een alternatief. Het werd een 'Instant Coleman'. Instant inderdaad: het verschil tussen home made soep en Cup-a-Soup, in tijd dan. De tent is vreemd genoeg alleen in de VS te koop en dat leidde mij naar een spannende tocht door de virtuele, commerciële wereld. De tent bleek volgens Google het goedkoopst bij Outdoor Joy Toys, een webshop. Omdat die niet 'shipt' naar Europa, moest ik mijn bestelling plaatsen via American Shopper. Die bestookte mij twee weken lang met status-updates en droeg de klus toen over aan DHL. Wat volgde was een bloedstollende track- en tracetocht, die ik via mijn code op de minuut kon volgen. Gisteren ging de bel en was De Doos gearriveerd na een reis vanuit China, via Kansas, Arizona, California, Cincinnati, Engeland, Brussel en Amsterdam. Ontroerd pakte ik De Tent uit, waarna Anne-Grethe zich op De Doos stortte. Pardon, in De Doos.

Tip: De Ontdekhoek

Nee, ik krijg er niets voor, maar ik ga toch even onbeschaamd reclame maken voor De Ontdekhoek in Zwolle. Het is een doe-centrum voor kids van 4 tot en met 14 jaar (denk: Nemo of Nieuw Land). Gewoon gevestigd in één van de gebouwen van Hogeschool Windesheim. Tientje entree en de kinderen zeker drie uur zoet. Ik was er zaterdag met Anne-Grethe, aangezien Noëlle (weekendje Schiermonnikoog) en Michal (logeren) uitbesteed waren. Een heerlijk middagje quality time. Dijkjes bouwen, bruggen construeren, chips bakken, zandtovenaar spelen, zeep maken, met een ganzenveer schrijven, een knikkerbaan bouwen, 4-op-een-rij-3D-spelen en ga zo nog maar even door. Wat een genot. Ook voor papa's, die via bordjes vermaand werden: 'Wel meedoen, niet voordoen!'.

Fietsseizoen

't Is voorjaar en de zomertijd is ingegaan. Hoogste tijd voor een volgend hoofdstuk in het fietsboek van de familie Bakker. Noëlle kreeg voor haar verjaardag een mooie Gazelle, gekocht bij een Wezeper meneer die juist zijn arm had gebroken met schaatsen (jaja, 6 weken geleden hadden we het nog over de 11-stedentocht). Anne-Grethe promoveerde naar de voor-vorige fiets van Noëlle. Een stoere fiets, eindelijk op haar hoogte en met grotere wielen waarmee je een stuk sneller vooruit komt. Zo dachten wij. Anne-Grethe begroette deze 'upgrade' met oorverdovend gebrul en een vluchtpoging richting Nelly. Met zachte dwang ging ze toch te paard en deden we gisteren een rondje om Nagele heen door het Centerparcsbos (dat is een strook bomen die vanuit de lucht geen naam mag hebben, maar die van binnenuit toch net aanvoelt als een echt bos). Vanavond reden we het stuk weer en was ze los. Bochtjes gingen perfect en het afstappen doet ze nu zonder gilletje. Michal is uiteraard het kind van de rekening, want die kan nu de overstap maken naar een fiets zonder zijwielen. Een wanhopige drenkeling aan een vlot. Moeder is het stopwoord tussen haar paniekerige uithalen door en ik ben boeman en strohalm ineen. Na afloop van de 3 (drie) minuten fietsgewenning van vandaag meldde ze trots dat ze niet één keer gevallen was (ja dûh), zelfs niet toen ik haar (11 nanoseconden lang) losliet. Positief benaderen heet dat.

Rust

Sinds kort mag Anne-Grethe iets langer opblijven. Als haar zusje dan al naar bed wordt gebracht, mag zij nog een half uurtje naar beneden. Het doet wonderen. Na een drukke dag komt ze dan even helemaal tot rust. Zo had ze zich van de week op een avond in een hoek van de kamer geïnstalleerd in een luie stoel en zat ze met eindeloos geduld een boek te lezen. Gisteravond nam ze alle tijd voor een dvd'tje en mocht ik het hoofd op haar schoot leggen om een boekje te lezen. Om de paar minuten streelde ze mijn voorhoofd. Om half acht droeg ik haar naar boven en was ze binnen een paar minuten vertrokken naar dromenland. Voorheen sliep ze zelden voor negenen.

Engeland

Voor het eerst met het gezin naar Engeland: het was een hele belevenis. Het appartement was zeer luxe, de stad Hastings was dat beslist niet. Een vieze stad op zijn retour, die naar de buitenwacht toe angstvallig verzwijgt dat de grootste attractie, de historische pier, is afgebrand. Maar de countryside maakte alles goed. Prachtige heuvels en kliffen zagen we en heerlijk tuttige dorpjes. Verder imposante kastelen, leuke musea en de mysterieuze Long Man (foto). We genoten van cream tea en cheddar en ik kon het natuurlijk niet laten om elke dag minstens één krant te kopen. Tussen The Sun en The Times in heb ik zowat alles gehad. De terugreis liep via Antwerpen, waar de kiem voor ons 12,5-jarig huwelijk ligt en zo was de cirkel weer helemaal rond.

Dit is geen blogbericht maar een cadeau

We gaan zo lekker eten bij Da Enzo. Binnenkort een weekje naar Hastings en we geven een klein feestje voor de naaste familie. Moet je dan ook nog een cadeautje aan elkaar geven, als je twaalf-en-half jaar getrouwd bent? Geen idee. Maar Nelly gaf me vanmiddag een flacon Kneipp en een scrubspons, meer om me te sarren dan om mij te bedanken voor de halve kwarteeuw die we sinds ons jawoord samen doorgebracht hebben, denk ik. Wat moet je dan? Ook spoorslags naar een drogist en dan 's avonds alsnog aan komen zetten met iets lekker ruikends? Dat kan natuurlijk. Het is de veilige route. Een andere optie is om haar te verrassen met een lieve blog. Dan zet ik leuk die foto erbij die ik onlangs op een website van haar werk vond en waar ze met geen woord van heeft gerept en waar ze heel erg leuk op staat. En dan schrijf ik er bij dat ik nog steeds heel erg gek op haar ben en dat ik trots ben dat ze mijn vrouw is en dat ze ook best heel lief kan lachen en dat ik ontzettend van haar hou.

Arm koren

Kun je heimwee hebben naar een tijd of een plek waar je zelf nooit bent geweest? Strikt genomen niet. Toch haalt W.G. van der Hulst zulke gevoelens in me los. Toen ik geboren werd, was hij al veertien jaar dood. Toch vormde deze man een rode draad door mijn jeugd. Ademloos hoorde ik de verhalen aan die mijn moeder voorlas. Ongemerkt zijn de boekjes ook de opvoeding van onze kinderen binnen geslopen. Met smaak lees ik ze voor en Anne-Grethe en Michal worden er zo heerlijk rustig van. Ikzelf trouwens ook. Al is het alleen maar vanwege het bedaagde tempo. Neem nu 'Het wegje in het koren', geschreven in 1929, het jaar waarin Van der Hulst Abraham zag en al twintig jaar schreef. De plot is simpel: 2 meisjes en een hond spelen onbezorgd in het koren. De één wordt gevangen genomen door de veldwachter, de ander ontsnapt. Spijt, berouw en eind goed al goed. Ademloos leefden we mee en mijn meiden leerden een paar nieuwe woorden (halmen, veldwachter, klaproos). Toen kwam de climax. Uitgerekend het arme meisje (haar vader was ziek) werd in de kladden gegrepen en meegesleept naar 'het hok onder de toren'. De kleindochter van de dominee vloog totaal overstuur naar haar oma toe, die haar nota bene onthaalde op een fikse uitbrander. Koren was toch zeker niet bedoeld om in te spelen?! Wisten die kinderen dat wel, bedacht ik me. De soep werd uiteindelijk niet zo heet gegeten als die werd opgediend, maar tijdens het zoete einde werd toch nog diverse malen heel ernstig gewezen op de zware misdaad van het koren vertrappen. Het lag er zo dik bovenop dat het mij niets zou verbazen als de heer Van der Hulst voor dit boekje een heel aardige attentie van de toenmalige Land- en Tuinbouw Organisatie heeft ontvangen. Het heeft gewerkt, want ik geloof nooit dat Anne-Grethe en Michal ooit nog met hun klompjes door het koren zullen banjeren. Voor de liefhebber: deze site.