Daar gaan we weer

En............ we zijn weer online. Alle mensen bij Essent, herstel: @home, nog hartelijk bedankt en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat we elkaar maar zo weinig mogelijk hoeven te spreken via helpdesk, callcenter of, ongevraagd, e-mailcontact.
't Is knaken geblazen als je plotseling een paar weken zonder Internet zit. Nog niet zo heel erg lang geleden was je al dik tevreden met Nederland 1 en 2, die al om zes uur de lucht ingingen. Onlangs gingen die juist uit de lucht en komen ze alleen nog via de kabel op bezoek, tezamen met de www-bits en -bytes, tenminste als je de doorgevers daarvan tijdig en in drievoud, telefonisch, schriftelijk en per tam tam op de hoogte hebt gesteld. Lastig als je alleen op je werk kunt internetten. Helemaal als daar plotseling iemand heeft bedacht dat Gmail geblokkeerd moet worden. Ook mijn weblog had ernstig te lijden onder de verhuizing. Mijn oprechte excuses daarvoor. Als goedmaker vijf leuke links: 1. Postsecret; 2. Refdesk; 3. Naardense Bijbel; 4. You tube; 5. De Pliesie.

Schelpjes

Ooit, toen we nog gewoon Jelle & Nelly waren, waren we helemaal verliefd op Antwerpen. De gezellige camping aan de Schelde, de voetgangers- tunnel, de fantastische oude kerk, terrasjes en veel Belgisch bier. Ik besloot dat het toppunt van Bourgondisch geluk een dampende pan mosselen moest zijn. Die zag je daar tenslotte overal. Nelly was aanvankelijk niet zo enthousiast, maar na enig aandringen gaf ze toe. Verrukt viel ik aan op de schelpdieren, die tot me kwamen in een wolk van ui, wortel, witte wijn en bleekselderij. Een Palmke en een bak frieten aan weerszijden van de pan, als herauten van het goede leven. ,,Ze hebben oogjes", zei Nelly zuinig na drie mosselen. Ze ruilde haar pannetje tegen mijn frieten en het kwam nooit meer goed tussen haar en Zeelands trots. Sindsdien eet ik één keer per jaar mosselen, alleen, met een Duvel. Net toen ik begon te wennen aan het idee dat ik alleen ben op de top van de culinaire Olympus, was daar onverwacht gezelschap. Noëlle at vanmiddag gulzig een 'schelpje' mee. En alhoewel ze gruwelt van kaas op brood, tomaat, paprika en nog zo wat doorsnee eten, weet ik nu zeker dat ze een dochter van haar vader is.

Vive le vin rouge

Nelly en ik hebben gisteravond een heuse wijnproeverij gehouden. We hadden vier verschillende Franse rode wijnen gekocht en proefden die een voor een. We probeerden vast te stellen wat de afzonderlijke karakteristieken waren en gaven onze mening over wat we wel en niet lekker vonden. Daarna proefden we om de beurt blind. Dus: vier glazen op een rij en daar de juiste flessen bij zoeken. En wat schetste onze verbazing: het lukte! De Beaujolais en de Bourgogne waren beduidend lichter van kleur dan de andere twee en bij de Beaujolais leek het alsof er een heel klein beetje koolzuur in zat, de wijn had ook iets weg van witte wijn. De Bordeaux proefde erg streng en stroef en de Corbieres had een sterke, wat dierlijke geur, maar desondanks een zachte afdronk. Nu gaat het natuurlijk veel te ver om onszelf tot zelfs maar aankomend vinologen te bestempelen. Maar gewapend met lekkere wijn, twee wijngidsen en een tafel vol heerlijke hapjes werd het wel een bijzonder gezellige avond.

En dit wordt míjn kamer...

De kogel is door de kerk, ook Noëlle heeft de ja-knik gegeven. We verhuizen naar de Noorderlaan. Komende week lopen de laatste termijnen van ontbindende voorwaarden af, maar eigenlijk zou ik niet weten wat een verhuizing nog in de weg zou kunnen staan. De nieuwe eigenaar van Klaverhof 8 is al langs geweest om over de gordijnen te praten en wij hebben al groen licht van de hypotheekverstrekker (ik had ook niet anders verwacht). Als alles goed gaat wonen we vanaf 1 december in ons nieuwe huis. Tot die tijd moet er nog heel wat gebeuren. Met steun van IKEA, familie en vrienden gaat dat lukken en krijgt deze dame een echte meidenkamer, verboden voor jongens!

Jelle van de 62

Mijn bèbe had een botter. Die beroemde Leuster-zin gaat niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet, op voor mij. Mijn bèbe en naamgever voer op een troepentransportschip richting Indië en later op een baggerschuit. Maar niet op een botter. Dat bleek deze week weer eens toen ik bij mijn moeder een flinke doos met foto's doorkeek. De foto's komen uit de Talma-kamer van mijn bessien, ze woont tegenwoordig in het Kompas. Het is een prachtige verzameling nostalgie op afroep. Jan Willem en ik met bèbe en bessien dagjes uit. Spelend aan de Rotholm. Om tafel met de hele familie tijdens het kerstdiner. En die foto's liggen zij aan zij met afbeeldingen uit begin vorige eeuw: oude mensen toen ze nog jong waren, voorouders die geen levende in leven heeft gezien, portretten van 'wie was dat ook alweer' en verwanten uit Canada. Tijdens het foto's kijken kwamen we op de vissersroots van de Bakkers. Vader en moeder wisten te melden dat 'De 62' ooit 'ons nummer' was. Pater familias Dirk (mijn overgrootvader) stond aan de helmstok. Een ijzeren opvolger kwam er nooit. En een trotse foto in het familiearchief evenmin. Internet kent wel een afbeelding van die stoere schuit. Als er weer eens een visserman aan me vraagt wie ik ben, zal ik zeggen: Jelle van Derk van Jelle van Derk van de twieënzestig.

Officiële Urker bijeenkomsten

Officiële Urker bijeenkomsten lopen als een rode draad door mijn bestaan als verslaggever. Is er ergens iets te vieren of moet er stil gestaan worden bij het een of ander, dan is de pers paraat. Want een winkel die zonder krant geopend is, is eigenlijk nog dicht en een lint is pas écht aan tweeën als de persfotograaf meeknipt. Hebben de officiële Urker bijeenkomsten enig gewicht, dan snort er een tv-camera mee. Omroep Flevoland werkt namelijk in een provincie met schokkend weinig nieuws. En op Urk valt relatief gezien nog het vaakst wat te beleven. De snorrende camera en ik treffen elkaar dus vaak. En dus ben ik dikwijls met 'mijn kop' op tv. Moeder in alle staten, collega's aan je mouw, oudste dochter vol bewondering en ik geërgerd, want op de een of andere manier maakt tv je net wat lomper dan je jezelf voelt. Televisie maakt je tien kilo zwaarder, zeggen ze. Leuk voor actrices die leven van een dieet van bronwater en sigaretten, maar niet voor mij. Vandaar dat ik me meestal camera-onvriendelijk probeer te gedragen bij officiële Urker bijeenkomsten. Staren richting lens of boos kijken of zo geweldig onnozel dat het 'shot' wel móét sneuvelen bij de montage. Helpt niks.
PS
Kijk niet (ik herhaal niet) op de website van Omroep Flevoland en klik dan niet door naar het verhaal over de naturalisatiedag.

Tien Acht

Al 7 jaar 1 paar. Wie had 84 maanden geleden kunnen bedenken dat het zo snel voorbij zou vliegen? Want het lijkt alsof het gisteren was, en niet 365 weken terug, toen we ja tegen elkaar zeiden. 2.557 dagen vlogen voorbij. De ene heel bijzonder, een volgende om nooit te vergeten en sommige als 'alle andere'. Maar vast staat dat ik geen van de afgelopen 61.368 uren had willen missen. Toegegeven, tussen die 3.682.080 minuten zaten best een paar vervelende, maar de 220.924.800 keren dat mijn hart klopte sinds 10 augustus 1999, deed het dat voor jou...

Tandartsbezoek wordt zegetocht

Vanmorgen vroeg moest ik me samen met Noëlle melden bij Van den Bremer. Zij was wat zenuwachtig omdat het haar eerste kennismaking was met het fenomeen tandarts. Ik had dito kriebels in mijn buik vanwege de grondige mondverbouwing waarvoor ik in de agenda was gezet. Noëlle informeerde vooraf nadrukkelijk naar de eventuele cadeaus die de nasleep van onze missie zouden kunnen vormen. Ze zette in op minimaal een chocolade-ei. Ik hield me op de vlakte. Zei dat tandartsen niet aan cadeaus deden. En zeker niet aan chocolade-eieren. Dapper lag ze even na achten met de mond wijd open in de stoel. Ze gaf geen kik. Keek zelfs een beetje rond in de behandelkamer toen ik hulpeloos lag te spartelen onder de felle Siemens-lamp. En warempel, na afloop ging er een grote la met cadeautjes open. 'Kies maar uit', zei de tandarts. Het werd een ballon, die ze als een trofee mee naar oma troonde. Het was dat mijn halve gezicht scheef hing, want anders had ik de trotse glimlach die ik voelde opkomen de hele ochtend niet meer van mijn smoel gekregen.

Kwaaak

Met de zwoele avonden van de laatste tijd wil er nog wel eens een dier door de geopende achterdeur van Huize Bakker naar binnen glippen. Is dat Real, dan hebben we daar kattenbrokken voor, gaat het om muggen, dan wordt de muggenmepper van stal gehaald en gaat het om een kikker, dan komt Nelly in actie. Want, zo spraken we lang geleden af, ik ben voor de dode dieren en zij voor de levende. Onlangs kroop er nog zo'n neefje van Kermit door de keuken en was ik opnieuw blij met mijn kordate echtgenote. Ook het prachtige schepsel op de foto bevindt zich regelmatig op de grond. Mocht het gaan kruipen, dan slaan we meteen alarm.

Specialist verliest het van Hema

Noëlle heeft een nieuwe fiets. Een roze, degelijk ros. Gistermiddag zijn we daarvoor naar Emmeloord geweest. Bij de Hema stond er één. 119 euro, geen opsmuk. Leek een hele goede deal. Voor vergelijkingsmateriaal gingen we vervolgens toch maar even naar een speciaalzaak. Eén blik op het rijtje kinderfietsen zei ons genoeg. 220 euro was de goedkoopste. Nelly en ik wisselden een blik van verstandhouding, maar inmiddels was de verkoper bij ons gearriveerd. Hij informeerde of hij kon helpen, maar werd vakkundig afgewimpeld door Noëlle: ,,We kopen al een fiets bij de Hema", zei die ijskoud. De verkoper kromp ineen en mompelde, nog net verstaanbaar: ,,De Hema, daar moet je toch niet zijn?" Maar we waren onverbiddelijk. even later zag ik aan de kassa van de Hema dat er ook nog eens een dikke korting van de prijs afging: 90 euro werd in totaal. De Hema, daar moet je dus wél wezen.

Een verhaal vertellen

Vanavond heb ik eindelijk 'Alles is verlicht' van Jonathan Safran Foer uitgelezen. Niet dat het moeilijk las of niet interessant was. Het is denk ik gewoon een boek dat je moet lezen zoals je hele goede wijn moet drinken: langzaam en nadenkend en niet met slokken tegelijk. Dit boek is in de eerste plek bijzonder door zijn vorm: brieven die geschreven zijn door een Oekraïener die steeds struikelt over zijn Engels. Romanfragmenten van een Joodse Amerikaan. En verhalende stukken van opnieuw de Oekraïner. Dat alles chronologisch volledig door elkaar gehusseld. Het ene moment hilarisch, het andere moment ontroerend of inktzwart, want het gaat onder andere over vernietiging van Joodse dorpen in de Oekraïne door de nazis. Ik heb net de laatste bladzijde gelezen, het boek dicht gedaan, weer open, nog weer wat gelezen, geprobeerd erover na te denken en geconcludeerd dat het zo'n boek is waarvan je weet dat er net niet helemaal met je pet bij kan. Je weet dat er meer in zit dan je eruit kan halen. (De schrijver heeft filosofie gestudeerd aan Princeton; ik niet). Maar dat geeft ook de mogelijkheid om zelf te bepalen waar het verhaal om draait. In eerste instantie is het wat mij betreft dat alles draait om de manier waarop je een verhaal vertelt. En daarin is deze schrijver heel erg goed.
Het boek is trouwens verfilmd, met hobbit Frodo in de hoofdrol. Wil ik niet zien. Kan alleen maar tegenvallen.

The Sims 2: vaarwel lieve laptop

Nelly wordt zaterdag 31 jaar. Een zin waar ik niet te lang over na wil denken en dus gaat dit stukje niet over oud worden (of zijn), maar over haar cadeau en de peilloze diepte waarin ik mezelf daarmee ga storten. Want ze krijgt The Sims 2. Maakte ons huwelijksbootje na deel 1 al zwaar slagzij, deze keer heb ik het reddingsvest al aan en ben ik klaar om het schip te verlaten. Want The Sims maakt huiveringwekkende krachten los in Nelly. Zonder besef van honger, dorst, tijd of omgeving gaat ze op in haar spel. Soms keert ze even terug op aarde. Bijvoorbeeld om te melden dat ze een nieuwe baan heeft. Net als ik dan wil vragen of het maatschappelijk werk haar niet meer beviel, komt er dan weer zo'n afwezige blik in haar ogen en weet ik dat The Sims haar weer roepen. Afijn. De laptop ben ik de komende tijd kwijt.

Koert spreekt z'n talen

Jaja, dat is Koert die daar naar buiten komt. Met in zijn kielzog Rodney Butts en Dewayne Johns. Twee van de betere Amerikaanse basketballers die ooit de Orca's kleuren in de Eredivisie hebben verdedigd. Voor een VPRO-programma ergens in de jaren tachtig liet vuurtorenwachter Koert Bakker ze de vuurtoren zien. De beleefde Butts (keurige middle class opvoeding) stelt quasi geïnteresseerde vragen. DJ heeft hoogtevrees en komt niet verder dan de deur. Koert etaleert ondertussen zijn grote kennis van het Engels, Nederlands, Duits en nog zo wat talen.

Niet te filmen

Het hoogtepunt van onze vakantie. Los van zwoele avonden op het terras en heerlijk dobberen in het zwembad, was dat het Alhambra in Granada. Veel besproken en beschreven, de drukst bezochte attractie van Spanje, je moet het gezien hebben. Tenminste, dat stond te lezen in alle reisgidsen. Ik geloofde die op hun woord, maar eerlijk gezegd vond ik de bij die lofzangen afgedrukte foto's niet meer dan 'wel mooi'. Na afgelopen zaterdag weet ik dat het Alhambra zich niet in foto's laat vangen en ook niet in een serie. Aan de ene kant omdat het dikwijls technisch onmogelijk is om een zaal of een binnenplaats in één keer te vangen. En ook omdat het gaat om sfeer, je geïmponeerd voelen, veroverd worden door een gebouw. Nelly concludeerde bij het zien van de foto's dat alleen in de ogen van de mensen iets te zien was van de schoonheid van het Alhambra. Ik ben het daarmee eens.

Si, one milkshake, bitte

Reizen, er zijn zat activiteiten die meer inspanning vragen. Maar op de een of andere manier vreet autorijden en op een vliegtuigstoel zitten je krachten in rap tempo weg. Dinsdag zijn we pas even na drieën ’s middags vertrokken vanaf Camposol, om ruim tien uur later en krap tweeduizend kilometer noordelijker de deur van Klaverhof 8 open te doen. Eigenlijk ging het allemaal best vlot en over vertragingen bij Easyjet wil ik nooit meer iets horen,maar slopend was het zeker. Dat bleek wel toen ik rond half elf geconfronteerd werd met de McDrive bij Flughafen Dortmund. Verward door Nederlandstalige bestellingen vanaf de achterbank en het Urkers van mijn betere helft, trakteerde ik de McDonalds-medewerker op een mengeling van Spaans, Engels en net genoeg Duits om in het bezit te komen van de gewenste voedingsmiddelen. Op de foto de G-EZEB van Easyjet die ons zowel heen als terug bracht.

Hasta la vista

Dat, we zullen die kant op. Bye bye, zwaai zwaai. Hasta la vista baby. Weersver- wachting: 35 graden en een strakblauwe lucht. Later op deze plek ongetwijfeld een lofzang op het goede Spaanse leven. Nu verder even niks meer. Doei doei.

Hinkel jij hook?

Een dvd’tje afspelen? Ze draait d’r hand er niet voor om. En bellen kan ze ook al. Ik houd m’n hart vast voor het moment waarop blijkt dat ze doorheeft wat ze allemaal met mijn laptop kan. Maar de 21^e eeuw heeft Noëlle gelukkig nog niet helemaal in zijn greep. Ze is namelijk ook gek op knikkeren en hinkelen. Herstel: inkelen. Want hoewel Noëlle een echte Nagelese is, zijn er bepaalde zaken waarover ze zich beter in de taal van haar voorvaderen kan uitdrukken. Zo is ze met mij van mening dat ‘diezek’ een doeltreffender woord is dan broek-, vest-, hemd- of rugzak. En zo’n ding dat je op straat kalkt, kan toch ook in Nagele gewoon een ‘inkelokke’ heten? Hinkelhok bekt gewoon niet voor mensen die ergens nog Urker bloed in de aderen hebben stromen.

De Urker foto-ark van Noach

Een van de mooiste sites die ik ken is Urkopdefoto.nl. Niet vanwege de vormgeving of het gebruikers- gemak, zeker niet, maar vanwege het idee. Dat is namelijk even simpel als geniaal: scan oude foto's van Urk in en zet ze online. Met andere woorden: deel je fotoboeken met anderen. Of in elk geval: dat deel van je fotoboeken dat je delen wilt. Meer dan elfduizend foto's staan er al op. En het leuke is: dat zijn niet de bekende prenten van was- en vlaggetjesdag, maar een bonte mix van drukte op de haven, oude Koninginnedagen, dorpsfiguren en trouwfoto's, met veel mensen in stijve pakken achter koffietafels. Uren kun je rondstruinen op deze site en dat is meteen ook het manco. Zoeken kan niet. Je moet maar domweg klikken en hopen dat je onderweg wat moois tegenkomt, zoals ik vanochtend mijn bèbe en naamgever (in burger met pet en getinte brilglazen, ongegeneerd onderuitgezakt). Voor hetzelfde geld staat er ergens nog een foto van hem op. Wie zal het zeggen? Alle hulde voor de mensen achter deze site. Maar ik hoop van harte dat er ook mensen opstaan die gaan identificeren en categoriseren, mensen die bijvoorbeeld nog weten wie er naast mijn bèbe op dat bankje zitten. Dan wordt dit een echte Ark van Noach voor de Urker geschiedenis
.

Sail on psychonaut!

Twee uur en een kwartier heb ik woensdagavond in volle tevredenheid neergezien op de mannen van Motorpsycho. In Paradiso hadden De Broeder en ik een plaatsje op het balkon bemachtigd, schuin boven het podium. We konden moeiteloos de setlist lezen, zagen alle seintjes van zanger/bassist Bent richting drummer Jacco en waren er getuige van dat gitarist Snah een berg effectpedalen voor zijn karretje spande. De setlist: Un chien d'espace, You lose, Sail on, Coalmine pony, No evil, Triggerman, Kill Devil Hills, Devil dog, The Wheel, Plan #1, Hyena, Walkin on the water, Hogwash. Hoogtepunten wat mij betreft: Un Chien (20 min.), KDH/DD en Plan 1. Om elf uur stonden we met suizende oren weer buiten en genoten we in de parkeergarage van een slaatje dat overigens perfect op kamertemperatuur was.

Koninginnedag in Nagele

Een aubade van twee coupletten Wilhelmus, Leve de Koningin en drie keer hoera. En een optocht met een man of honderd, een muziekkorps en wat majorettes. Koninginnedag in Nagele is overzichtelijk en ruim, net als het dorp zelf. Noëlle en Daniël hadden in hun rol al Edwin en Margarita de tijd van hun leven. En dus de rest van de familie ook. Zo beginnen mijn associaties met onze nationale feestdag (van een aubade op een volgepropte Hofstee, via voetje schuifelen op de rommelmarkt naar over glas lopen in een uitgeleefde Wabu) langzaam maar zeker te veranderen. Het zal nog eens een echt feest worden.

Urk, een Dostojevskibolwerk

Het was rommelochtend, gisteren op Urk. De Gereformeerde Kerk hield een boeldag en de Bonisa Zending een boekenmarkt. Op boekenjacht dus, met Noëlle aan mijn hand en Anne-Grethe in de wagen. Ergens in mijn achterhoofd ligt een lijstje te slingeren waarop wat namen staan van, meest klassieke, schrijvers, waarvan ik, mits scherp geprijsd, graag wat boeken wil hebben. Dostojevski is daar één van. Thomas Mann, Tolstoi, Melville (Moby Dick) staan er ook op. Niet de meest toegankelijke literatuur, maar ongewtijfeld heel goed. En geruststellend om zulke giganten altijd voor het grijpen te hebben in je eigen boekenkast.
Affijn. Twee dingen vielen me gisteren op.
1. Urk is Dostojevski-gek (of -moe, net hoe je het bekijkt). Tussen de zeer scherp geprijsde boeken trof ik zo wat het hele oeuvre aan van onze Russische vriend. Ik kocht Schuld & Boete en de Gebroeders Karamazow samen voor 1,50. De Idioot heb ik maar laten liggen.
2. De Ger. Kerk is niet roomser dan de paus of braver dan onze christen democratisch geleide overheid. Verdient Den Haag dik aan de sjek, auto en drank, zaken waarvoor ze ook indringend waarschuwt, de kerk slaat een slaatje uit boeken waarvan vanaf de kansels meermaals schande is gesproken. Jan Wolkers en Maarten 't Hart lagen gebroederlijk naast Luther en Calvijn. En naast Dostojevski.

The Office

Nog zo'n TV-serie die in Nederland alleen op onmogelijke tijden is vertoond: The Office. Van BBC-makelij en dus kwalitatief goed verzorgd en uitgedacht. Er zijn maar twaalf afleveringen van gemaakt, en een extra lange Christmas Special. Dat is zeker aan de bescheiden kant, maar het voorkomt wel dat het idee uitgemolken wordt. Alle fantastische ideeën van de makers zijn bovenop elkaar gepropt in zeven uur kantoorellende. We hadden de mazzel om de dvd via Ebay voor 9,50 (incl. verzendkosten) in ons bezit te krijgen. Zondag- en maandagavond hebben we elf afleveringen achter elkaar door gekeken. Dinsdagochtend kwam ik begrijpelijkerwijs anders op kantoor binnen dan anders.
- Did you see the film Gay Lords Say No?
- No

En slaapster...

Carrière maken. Moederen. Sociale contacten onderhouden. En je partijtje meeblazen in het vrijwilligerswerk. Zulke topvrouwen zijn dungezaaid. En dus mag je van geluk spreken dat je jezelf de echtgenoot mag noemen van zo'n topper. Ook als haar ogen dichtvallen op het moment dat ze om kwart voor negen 's avonds op de bank plaatsneemt. Dan pak je zonder morren haar lievelingsdeken van boven en dek je haar toe. En de verveling die vervolgens toeslaat? Die verdrijf met het maken van een stilleven van je betere helft.

Het zwarte gat, dat moet gevierd worden!

De top der heuvel komt in zicht. Ik zie het bord al staan. '30' staat er op. En even verderop een ander bordje: 'prettige afdaling'. Of staat er nou 'aftakeling'?... Mijn rug doet zeer bij die laatste meters omhoog. Een groepje familieleden en een plukje vrienden moedigen me aan. Ze staan bovenop de heuvel te wachten met taart, borrelnoten en (gelukkig ook) bier. Ik kijk nog één keer om, naar de blanke, zonovergoten, groene, grazige vallei achter me. En dan zie ik het zwarte ravijn aan de andere kant van de berg voor het eerst. Nog dieper en duisterder dan ik gevreesd had. Nog één nachtje slapen en dan zijn de jonge, wilde, frank en vrije jaren voorbij. Morgen schijnt dat gevierd te moeten worden. Het wordt een lange dag. Misschien moet ik vanavond maar bijtijds mijn bedje opzoeken.

Ger gem in Ned: een dubbel gevoel

Zaterdagavond heb ik een preekbeurt van dominee Mallan bijgewoond. Dat was in de Gereformeerde Gemeente in Nederland 'Menorah' op Urk. Veel zwaarder bestaat er niet. Ik was daar omdat ik graag eens een streng reformatorische dienst wilde meemaken. En omdat ik het een en ander over Mallan had gelezen. Hij is 80 jaar en al 57 predikant. Als kleuter al raakte hij bekeerd en in bevindelijke kringen staat hij zeer hoog in aanzien. Ik ging er weg met een dubbel gevoel. Aan de ene kant vond ik er wel iets van onthaasting. Werkelijk alles in de dienst gaat kalm en uitvoerig. De tijd staat even stil en dan lijkt 1 uur en 50 minuten nog niet eens zo heel lang voor een dienst. Ook de eerbied voor God en Zijn Woord sprak me aan. En Mallan maakte zeker indruk. Hij is hoogbejaard, loopt moeilijk en maakte aan het begin een broze indruk. Maar eenmaal op stoom, poeh wat een spreker. Vrij persoonlijk ook, niet uit de hoogte, herderlijk. Toch, qua boodschap heb ik er weinig aan gehad. De hel in geuren en kleuren uittekenen: dat is volgens mij niet de weg. Alles is zo benauwd en God is zo ver weg. Dat is niet hoe ik de Heer ken.

Tapenade. Echt, het kan nog lekkerder

Tapenade vind ik misschien wel het lekkerste voedsel. Dat vond ik al voordat ik De Dikke Van Dam cadeau kreeg voor mijn (aanstaande) verjaardag. In dat prachtige boek stond ook een flink verhaal over tapenade, met recepten. Vrijdag heb ik het geprobeerd. Het resultaat was super, tongverblindend. Daarom, het recept.
2 potjes zwarte olijven, 1 potje kappertjes, 2/3 blikje tonijn, blikje ansjovis, twee tenen knoflook, citroensap en flink wat olijfolie met de staafmixer door elkaar husselen en op smaak brengen met peper en nootmuskaat.

Appelmoes? ga toch naar de winkel!

Ik had een grote zak appels gekocht terwijl we er nog een stuk of tien hadden. En dus besloot ik zelf appelmoes te maken. Vol nostalgische gevoelens pakte ik het uit elkaar liggende kookboek van grootmoeder (letterlijk) uit de kast. Het duizend pagina's tellende boekwerk stamt uit begin jaren zeventig en heet heel toepasselijk Modern Koken. Maar wat schetste mijn verbazing? Het boek raadde me aan naar de winkel te gaan om daar een pot appelmoes te kopen, want tegenwoordig (?!) waren die toch volop verkrijgbaar. Als ik dan toch zo nodig zelf aan de slag wilde, nu ja, dan moest ik maar een kilo appels met wat water 10 minuten koken, dan zeven en voorzien van suiker en kaneel. Toch maar gedaan, en lekker! Niet te vergelijken met potten. De conclusie? Je moet eerst gewend zijn aan gemak om authenticiteit te waarderen? Of: Gemak gaat in eerste instantie altijd boven smaak? Of: appelmoes uit pot was in 1970 een stuk lekkerder dan vandaag de dag?

Schaduw van de wind, ouderwets pakkend

Het vuistdikke De Schaduw van de Wind stond al sinds begin 2005 in de kast. Af en toe las ik er wat bladzijden uit, maar de tijd die tussen die gelegenheden lag was te groot om het verhaal te doen beklijven. Anderhalve week geleden heb ik het boek toch maar weer ter hand genomen, met het vaste voornemen om nu door te zetten. En dat werkte. Het is een boek dat ouderwets pakkend is. En het is de hype waard, in elk geval meer waard dan de Da Vinci Code. Zafón weet je de sfeer van het Barcelona van de jaren veertig en vijftig pakkend neer te zetten. En daar komt bij dat hij een zeer vakkundig verteller is. Dat het aan het einde wat al te sentimenteel wordt, dat zij hem vergeven. En ergens is het ook wel even lekker dat je in een eind goed al goed sfeer terecht komt, want het is soms bar en boos wat je voorgeschoteld krijgt op de ruim 500 pagina's van deze roman. Al met al zeker een aanrader.

Wie is er niet vies mee geworden?

Lange vingers. Ze vormen de hoeksteen van elk gezond menu. Zoals je ziet heb ik ook ontdekt dat dit product een heilzame werking heeft opde huid. Ik gebruik het bij voorkeur als gezichtmasker. Je ziet, het werkt perfect en ik blijf er stralend jong uitzien.

Zelfgemaakte tapenade, wie doet je wat?

Samen met Nelly ben ik sinds begin deze maand weer aan het vasten. In grote lijnen komt dat neer op: geen vlees, geen alcohol, geen TV en geen snacks (Antwerpen was een uitzondering, want ehhhhhh buitenland en overmacht). Het is verrassend om te zien hoe weinig ik die vier dingen eigenlijk mis. Het grappige is wel dat het ontzeggen van het een leidt tot een haast onbedwingbare aantrekkingskracht to andere dingen. Zo was dat maandag ineens vis, vandaag een Frans kaasje en gisteren zelfgemaakte tapenade. Dat laatste is trouwens een van de lekkerste dingen die ik ken. En zo makkelijk om te maken. Vandaar het recept: potje groene olijven, potje zwarte olijven, blikje ansjovis (proeft lekker hierdoor, ook als je er anders van gruwelt) en potje kappertjes door elkaar heen gooien en de staafmixer erop zetten. Mixen tot het een fijngemalen massa is. Dan flink wat olijfolie erdoor, sap van 1 citroen (mag ook gewoon uit een flesje) en lekker wat versgemalen peper. Je weet niet wat je proeft.

Antwerpen stad van liefde en van eh...

Antwerpen. Stad van de liefde. Van pril geluk. Van samen al slenterend nieuwe, nog knussere straatjes ontdekken. Stad van kerkelijke pracht en praal, van meer soorten bier dan je menselijkerwijs in een week tijd naar binnen kunt gieten. De plaats met voor iedereen een stoel op een zonovergoten terras. En oh ja, de stad van friet. Lekkere, vette, krokante friet met een klodder echte Belgische mayonaise. Zolang Frituur No 1 om de hoek van de Grote Markt blijft zitten, blijft Antwerpen ook ons Antwerpen: de stad waar we eens gelukkig waren. De stad waar wat we dat nog steeds kunnen zijn.

Tong- en zalmschotel, hmmm

Gisteren hebben we lekker vis gegeten. Ik had nog een zak tongetjes van mijn schoonvader en die heb ik eerst even gestoofd. Daarna het visvlees eraf gehaald en samen met twee zalmfilets (in stukjes) in een ingevette ovenschaal gedaan. De vis door elkaar heen gehusseld, wat kleine klontjes margarine erbij, flink peper, zout en nootmuskaat en een halfuur in de oven op 160 graden. Was erg lekker en de stamppot witlof smaakte er prima bij. Dit zijn van die dagen dat al het vlees van de wereld je gestolen kan worden. En dat je blij bent met een schoonvader die je af en toe wat sliptongetjes geeft.

Flaubert, c'est comme ca

Ik ben al maanden (heel druk) bezig in Madame Bovary van Gustave Flaubert. Moet een hoogtepunt van de Franse literatuur zijn en wordt heel hard bejubeld door Thomas Rosenboom, waar ik weer heel erg van gecharmeerd ben. De wereldklasse heb ik nog niet ontdekt in deze roman, al is het ook zeker niet slecht. Vooral niet als ik bedenk dat ik nog nooit iets van voor 1900 zonder ergernis vanwege het wollige taalgebruik heb uitgelezen. Ik ben inmiddels over de helft en ga onverdroten verder met lezen. Dankzij Google weet ik nu ook hoe de borst eruit zag.

Carnaval, het was weer een dolle boel

Ja, ook in Nagele stond alles op zijn kop tijdens het carnaval. Maar met ingang van morgen is het uit met de pret.

Jezelf Googlen

De één heeft er alles voor over om spoken uit het verleden niet meer via Google te hoeven tegenkomen. De ander baalt dat enkel naamsgenoten gevonden worden. Zelf moet ik het qua populariteit afleggen tegen een heavy metalgitarist. Maar qua afbeeldingen ben ik met twee hits toch maar mooi de bekendste Jelle Bakker van de hele wereld.

En... wie zijn de genomineerden?

Welke cd's zocht ik ook alweer?

Led Zeppelin – 4 symbols

Jimi Hendrix – Axis: bold as love

The Stone Roses – The Stone Roses

Sebadoh – Bubble and scrape

Nirvana - Nevermind

Pink Floyd – Atom Heart Mother

Ride - Nowhere

Naar de Mek

Twee dagen voor het begin van de vastentijd zijn we naar de Mc Donalds geweest, ter ere van de verjaardag van Noëlle. Daniël mocht mee en nadat ze wat aan hun Happy Meals hadden geknabbeld bestormden ze buiten het klim- en glijdoolhof, dat bij nader inzien dermate spannend bleek dat Nelly een reddingsoperatie op touw moest zetten om een bange Daniël naar beneden te halen.

Morgen naar de basisschool

Vanmiddag in haar prinsessenjurk het middelpunt van het feest. Lekker eigenwijs. 's Avonds in bed brullen om een niet bestaande spin. En morgen voor het eerst naar de basisschool. Benieuwd of ze ook zo naar de juf durft kijken.

In de gloria

Vandaag heeft Noëlle haar vierde verjaardag gevierd. 's Ochtends na de kerk kwamen pake, beppe, tante Margriet, tante Stieneke, ome Jan Willem, opa, oma, peet, none, tutte, bupe, Daniël en Sem langs. Noëlle werd overladen met cadeaus. Zo kreeg ze een prinsessenjurk, een puzzel waarop ze zelf te zien is, een K3-cd en een keyboard. En morgen gaat ze naar de basisschool.