De beste wensen!

Voor iedereen die deze kaart nog niet gezien heeft: Het allerbeste toegewenst in het komende jaar en ik hoop dat de komende feestdagen prettig mogen verlopen. Wat onszelf betreft: wij volgen oude paden. Eerste Kerstdag eten we bij Nelly's ouders. Hoofdgerecht haas en deze keer dragen wij als voorgerecht een creatie met rog aan. De dag erna de onvermijdelijke en niet te versmaden kalkoen van m'n moe. En met oud en nieuw waarschijnlijk gourmetten. Vertrouwd en lekker. Maar warempel, nu ben ik alweer bijna vergeten dat het de komende tijd helemaal niet draait om al dat geëet. Lees maar.

Gediplomeerd zwemster

Hè hè... De buit is binnen. Het kostte gisteren nogal wat zenuwen, maar zwemdiploma A staat toch echt op de schoorsteen- mantel. Bij vertrek vanaf een jarige Beppe moest er geplast worden en ook tien minuten later kwam er in het zwembad nog een zenuwplas aan te pas. Met een paar grote rode wangen voldeed ze daarna aan de verplichtingen die bij het eerste zwemdiploma horen, om na drie kwartier samen met neef Daniël de felicitaties van familie en zwemjuf in ontvangst te nemen.

The Hot Stewards!

Zoeken in de cd-bakken en boekenrekken van Het Goed is een oude gewoonte van me. Week in, week uit schieten je ogen langs dezelfde ouwe rommel en dan, plotseling: bingo. Vrijdagavond vond ik de cd van The Hot Stewards. Pas een jaar oud en toch maar 4 euro. Ik wist dat het een gelegenheidsproject is met leden van het door mij zeer bewonderde The Spirit That Guides Us (tstgu). En ik wist ook dat het hier, in tegenstelling tot tstgu, om vrolijke, niets-aan-de-hand-muziek gaat. Maat hoe het precies klonk, ontdekte ik pas thuis. Het was een prettige verrassing. The Hot Stewards halen elf popklassiekers uit de jaren tachtig uit het stof en voorzien ze van een rock and roll jasje. 'Smalltown boy' van Bronski Beat, 'Straight Up' van Paula Adbul en 'Edge of Heaven' van WHAM! Dat soort werk. Luisteren!

Geox sux

'Geox ademt!' Noëlle zei het vaak. Meestal net nadat ze een commercial van het schoenenmerk had gezien. En altijd op een toon alsof ze de blijde boodschap verkondigde. Geox, zo begreep ik, is een schoenenmerk dat dure maar koele (en coole) producten levert. Komt allemaal door een ingenieus gaatjessysteem in de zool. Noëlle stapt al enige tijd op een paar laarzen van het merk over de wereld. En ik ging afgelopen zomer overstag voor een paar kekke, bowlingbaanachtige, exemplaren. Inmiddels zijn ze alweer met 'de karre' mee. Want, alhoewel het er aanvankelijk op leek dat ik en mijn geliefden van mijn eeuwige 'zweetkakken' waren verlost, sloegen mijn voetporieën ergens deze herfst keihard terug. Binnen een uur na aantrekken, trok er al een muffe, aardachtige, zure mist op vanaf mijn Geoxen. Bovendien was het binnenwerk van de schoenen volkomen aan gort en trok ik bij het aantrekken een dikke scheur in de buitenkant. De ingenieuze gaatjes waren kennelijk dicht en om de gelikte reclamecampagne te bekostigen was duidelijk bezuinigd op materiaal. En op ritsen. Want intussen ben ik met de beide laarsjes (à 9 euro) van Noëlle al bij Tromp Visser geweest. Het enige wat je als consument dan rest is boos een paar nieuwe schoen kopen, plechtig beloven dat je er nooit meer Geox in huis komt en een boze blog schrijven.

Schrik

Schrikken vanochtend toen ik De Stentor opensloeg. Schrikken van mijn eigen hoofd. Nou ja, helemaal schrikken was het eerlijk gezegd niet. Stentor-journalist en vak-idioot/genoot Gerald Meijer had me gisteren na lezing van het winnende verhaal al uitgebreid gemaild. Hij meende zelfs onvolkomenheden te zien in de route die het fastfood in mijn verhaal aflegt. Ik heb een praktijkproef voorgesteld. Maar dat durfde hij weer niet aan. Tja, dan blijkt hoe grote mannen ineens heel klein kunnen zijn.

Smullen

'Behalve drie prijzen reiken we vanavond ook twee eervolle vermeldingen uit.' Het zweet in mijn handen bevroor vrijdagavond terstond. Slecht verliezer als ik ben probeerde ik mezelf er al dagen van te overtuigen dat derde of tweede worden ook leuk is. Het lukte niet. En nu dit. Vijf minuten later was alle leed geleden. Ik had de schrijfwedstrijd van de Flevolandse bibliotheken gewonnen. Supertrots was ik. Maar inmiddels ook wel een beetje verlegen. Want dat ik mijn naam nu op de kabelkrant, op de ene site, de andere en de derde moet tegenkomen, dat vind ik toch wel een beetje te gek. Er is toch ook nog wel echt nieuws? Het leukste aan de vrijdagavond vond ik trouwens onze uitspatting bij de Mac. Mijn lekkere en ik allebei een menuutje op schoot, Led Zep op de radio, raampje open en 200 boekenballen in de pocket.

Vol verwachting

Vrijdagavond moet ik me melden in de Lelystadse bibliotheek. Ik heb meegedaan aan de verhalenwedstrijd in het kader van de campagne Nederland Leest. In de lijn van het actieboek 'De gelukkige klas' moesten er verhalen geschreven worden met als thema 'Uit de school geklapt'. Een vriendelijke bibliotheekmevrouw vertelde me dinsdag via de telefoon dat ik tot de kanshebbers behoor voor een van de drie prijzen: boekenbonnen van 50, 100 of 200 euro. Morgen hoor ik dus of mijn verhaal over een buiten de deur snoepende leraar Nederlands in de prijzen is gevallen, of dat de organisatie op een originele wijze voor klapvee wilde zorgen en ik dus voor Piet Snot met het zweet in mijn naad heb gezeten. In dat laatste geval gaan Nelly en ik via de McDonalds terug naar huis. In het andere geval waarschijnlijk ook. Het verhaal staat trouwens hier.

Modellenwerk. Zwaar werk.

Fotosessie in huize Bakker. De kinderen zijn er zo langzamerhand aan gewend. Achteloos nemen ze hun poses aan en dat is lastig. Want voor een mooie foto ben je niet op zoek naar poses, maar naar echtheid. De mensch in al zijn puurheid. Affijn. Dan moet je dus trucjes proberen. 'Kijk boos. Verdrietig. Blij. Kijk alsof je een flutter in je broek hebt en dat niemand dat weet.' Dat soort dingen. Het werkt voor even met deze modellen. Want voor je het weet zie je de ondeugendheid alweer in de pretlichten opvlammen. Laatste poging dus: 'Kijk alsof je elkaar bent.'

'Keutel'

Telefoon op het werk. Het is Nelly. Lichte paniek in haar stem. 'Anne-Grethe', weet ze uit te brengen. 'In onze slaapkamer. Deur op slot gedraaid. Stuur je vader.' Die laatste opmerking intrigeert me, maar goed, denk ik, daar kan ik later altijd nog een weblogpost aan wijden. Nu is het tijd voor kloek handelen. Ik besef dat Ron thuis is en na een snel telefoontje heeft die 5 minuten later de rust in huize Bakker hersteld. Anne-Grethe snapte zelf niet veel van alle commotie. Ze vond het eigenlijk wel lollig. Mama die aan de andere kant van de deur iets als 'keutel' riep, waarop zij dan allerlei willekeurige dingen onder de deur door schoof, die geen 'keutel' bleken te zijn. En uiteindelijk ook nog bezoek van nône en Sem.

Gedoopt

Vanochtend is Michal, pardon: Marretje Grietje Hilde, gedoopt. Door ome Jan Willem werd ze voor de eerste keer de kerkzaal ingedragen en onder toeziend oog van ouders, zusjes, neefjes en andere belangstellenden werd het water over haar hoofd gegoten door dominee Anneke Kruithof-Looije. Die was daar beslist niet zuinig meer trouwens, want in naam van Vader, Zoon en Geest stroomde het water royaal over haar hoofdje en gezichtje. Een onderdeel van de plechtigheid was de brief van papa en mama, die vanaf de kansel (jaja!) door Nelly werd voorgelezen. Al met al een zeer feestelijke dag, waarop we mochten vieren dat ook Michal bij God hoort. Als dat geen feestje waard is...

Tatterataaaaaa!: Tamar

Daar is ze dan. Tamar van Elburg. In het holst van afgelopen nacht geboren op de Vlashof. Bijna zeven pond zwaar is ze. Derde kind. Eerste dochter. Zevende kleinkind. Vierde Ome Jèlle-zegger. Voor zover we nu kunnen zeggen is ze in elk geval dol op drinken en slapen. Maar goed, die dingen willen nog wel eens veranderen in de loop der dagen of weken. Ik heb vanochtend kunnen constateren dat haar wangetjes fluweelzacht zijn en dat ze zich niks aantrekt van camerageflits. Ik kreeg spontaan 'flashforwards' van kamers vol meiden, ergens in 2023, die zich al pyjama-partyend helemaal niks aantrekken van die om stilte smekende Ome Jèlle.

Jong sjoeltalent in De Skuil

Nooit gedacht dat ik nog eens met een meisje met haarband in de Skuil zo belanden. Maar maandagavond was het dus zover. Papa moest foto's maken voor de krant en Noëlle mocht mee, aangezien ze herfstvakantie heeft. Er was een sjoeltoernooi aan de gang en voor ik het wist zat Noëlle ook driftig te schuiven. Wanneer ik haar foto ik de krant zou zetten, vroeg ze op de terugweg. Ik zei dat we daar niet aan beginnen: eigen kinderen in de krant zetten. Dat daar gezeur van komt. Gelukkig heeft papa een weblog. Daarom een echte sportkop boven dit bericht en de vermelding dat ze met 14 punten hoge ogen gooide in haar leeftijdscategorie.

Neeeeee!

Gisteren was het weer eens zo'n dag. Michal was, laten we zeggen, snel geëmotioneerd. Haar keeltje kriebelde wat en haar neusje zat vol met raar spul. Niemand deed daar wat aan en daar baalde ze van. Pas na twintig minuten op schoot kwam ze langzaam tot rust. Papa haalde opgelucht adem, maar bleef zich concentreren op het vermijden van onverhoedse bewegingen. Toen, in slow-motion, zag hij Anne-Grethe de tot rust gekomen huiskamer binnen komen. Verveeld liep ze richting mega-doos Duplo. Papa wilde schreeuwen: Neeeeeeeee!!! Maar dat is een actie die zéker onder de categorie 'Onverhoeds' valt. Met de moed der wanhoop zette hij daarom zijn liefste stemmetje op: 'Anne-Grethe, niet doen hoor...' Ze keek papa minachtend aan, tilde de doos boven haar hoofd, ging (voor het effect) nog op haar tenen staan en keerde toen genadeloos de Duplodoos in een keer om. En terwijl vader en babydochter ineen krompen van de herrie waarmee de blokken via het laminaat alle kanten opspatten, liep peuterdochter alweer richting schuur, want dáár zat ze te spelen. Deze foto is van een halfuur later, wanneer Michal nog nasnikkend naar troost hapt.

Generation X

Ik heb de laatste tijd een paar mooie boeken gelezen. Onlangs nog 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan' van Milan Kundera (Tsjechen met heel veel lege relaties) en op dit moment 'Supertex' van Leon de Winter (over de crisis in het leven van een 'Jood in een Porsche'). En daartussenin zat 'Generatie X' van Douglas Coupland. Dat boek stond al tien jaar in mijn kast en de pogingen die ik in het verleden ondernam om erin te beginnen, strandden steeds al na enkele bladzijden. Maar deze keer klikte het wel. Het verhaal gaat over twintigers die op zoek zijn naar licht in een wereld die ze duister voorkomt. Wat dat licht precies is, maakt ze eigenlijk niet eens zoveel uit. Een echte baan (en geen McJob), de liefde van hun leven of desnoods de allesverblindende inslag van een atoombom. Van de leegte bij de hoofdpersonen herken ik eigenlijk niks. Maar heel treffend is wel het relativeren van allerlei drukdoenerij. Mensen zijn vaak sterren in het opblazen van van alles en nog wat. Zo vullen ze leegte, maar ondertussen zit er in al die opgeblazen ballonnen eigenlijk alleen maar weer meer leegte. De eindjaren 80/begin jaren 90-sfeer in het boek lijkt trouwens akelig veel op onze tijd. Lopen we cultureel gezien dan echt zo slaafs achter Amerika aan? En alhoewel bovenstaande misschien erg zwaar klinkt, Generation X was een van de grappigste boeken die ik in tijden heb gelezen.

Multi-tasking

Wrijf met je linkerhand over je linkerknie, van boven naar beneden. En draai met je rechterhand cirkeltjes over je buik. Dat kunnen je hersens amper aan. Tenzij je een vrouw bent. Die zijn sterren in afzonderlijke dingen tegelijk doen. Multi-tasking heet dat in jargon. Wij mannen kennen alleen het woord... Voor Nelly is dit de gewoonste zaak van de wereld. Schoolgids doornemen en tegelijkertijd Michal troosten? Geen probleem. En dan moet je nog weten dat haar linkeroor de hele tijd gespitst blijft op verdachte geluiden uit het Anne-Grethe-kamp. Knap hoor. Nu nog jus leren maken...

And the Oscar goes to...

Ik durf niet op mijn rug te zwemmen. En ik kan het ook niet. Eigenlijk kan en durf ik helemaal niet te zwemmen. Stellige uitspraken van Noëlle. Afgelopen zomer liet ze zich nog vastberaden naar de bodem van het Kamper zwembad zakken. Zodat ik maar geloofde dat ze de zwemkunst totaal onmachtig was. Ik trapte er nog half in ook. Wie zou zulke grote, wanhopig smekende ogen ook niet geloven? Inmiddels weet ik beter. In Hollywood en Hilversum zitten ze te springen om zulk acteertalent. Dinsdag tijdens kijkles peddelde ze op haar dooie akkertje door 't Bun. Oscarniveau!

Twee jaartjes

OK, ik word wakker, krijg kleren aan en een schone luier, word naar beneden gebracht (tot zover niks aan de hand) en dan blijkt plotseling alles om mij te draaien. Nijntje dingen aan het plafond, gekleurd papier op mijn stoel, mama met draaiende camera en papa die foto's neemt. En zingen allemaal. En duplo. Voor mij. En zus. Die straf krijgt. Omdat ze luidkeels. De aandacht. Afleidt. Van mij. VAN MIJ. MIJ. MIJ!!!.... Volgens mij hebben mijn ouders eindelijk in de gaten dat ik, Annegete, een heel bijzonder meisje ben en draait het voortaan, elke dag, om mij. Hoera!

F3

Wat schattig. Jongens en meisjes van zes, in veel te wijde shirts en broeken, onwennig op nieuwe schoenen, die als een zwerm dol geworden wespen om een bal zoemen. Wat kan voetbal dan nog puur zijn. Zaterdagochtend. De geur van gras, waarop de dauw nog parelt. Een prettig zonnetje erbij. De aanmoedigende ouders langs de kant. (Aanmoedigen. Raar woord eigenlijk. Klinkt alsof je iemand moed aandoet.) Ik had vandaag de eer de eerste voetbalschreden van neef Daniël te aanschouwen. Een echte wedstrijd meteen, met Nagele F3 tegen Genemuiden F zoveel. 'Hun waren gemeen', becommentarieerde Van Elburg jr. na afloop van de met 1-9 verloren confrontatie. 'Het was Genemuiden jongen', antwoordde opa. En ja, ik moet ook bekennen dat de groen-wit gestreepte shirts me toch iets anders deden kijken naar die jochies. Helemaal toen ik even achter 'ons' doel ging staan en er zo'n tapijthoofd naast me stond te schreeuwen. En toen gebeurde het. Een Genemuidens hummel van zes maakte hands. De scheids had het allang gezien, maar het leed was al geschied. 'Hé! Scheids! Hands man!', bulderde het over het sportpark. Verbijsterd constateerde ik dat de woorden uit mijn eigen mond kwamen. En dat in de eerste F-jes-wedstrijd van mijn neefje. Drie meiden krijg je niet zomaar. Dat heeft redenen, geloof ik sinds vanochtend.

Gegroet Greet!

Hèhè. Daar is ze dan. Greet is de naam. Greetje Sifra Romkes. Vrijdagmiddag in Lelystad geboren. Anderhalve week lui blijven zitten en er dan op slag van weekend uit komen, dat belooft wat. En je ome Jelle kan het weten. 9 april 1976 viel tenslotte ook op een vrijdag. Tantes Nel en Hilt hebben zich inmiddels al goed hoorbaar voorgesteld aan de boreling. Na een dag puffen (het scheelde een haar of Nelly had weer weeën gekregen) wisten de twee van gekkigheid niet wat ze moesten doen. De bestorming van het Zuiderzeeziekenhuis te Lelystad bleef dit keer uit, op nadrukkelijk verzoek van de medische staf. En ik kon ze er nog net voor behoeden dat ze een uur lang in een natgeregende auto op een parkeerplaats aan de Lijkant gingen zitten wachten.

Smakken

Vrijdag waren we 8 (acht!) jaar getrouwd. Waar blijft de tijd? Traditioneel trekken Nelly en ik dan het land in om ergens in een restaurant een exquis diner te laten aanrukken, om vervolgens in een luxueus hotel na een handjevol rennies in een diepe, droomloze slaap te ploffen. Dit jaar niet alzo. Vandaar dat we ons moesten behelpen met een thuisdiner. Het verloop daarvan is iets tussen Nelly en mij, maar een tipje van de sluier wil ik wel oplichten: Roquefort met Sauternes. Echt wat aparts. De dag erop: restjesdag. Huize Jan Steen was er niks bij. Anne-Grethe had een pluk tonijnsteak in de ene hand en een lepel pindakaas in de andere. Noëlle lepelde het blikje eendenpaté leeg en probeerde daarna of de witlofsoep mét curry wél te eten was. En wij? Wij vergrepen ons aan het varkensbraadstuk in rode wijnsaus en vroegen ons al smakkend af hoe het toch kan dat eten een dag later altijd nóg lekkerder is.

Het is hier geen hotel

Met onze oudste meid hebben we nog het meeste te stellen. Ergens in het weekeinde trekt ze zonder groeten de deur achter zich dicht. Een dag later moeten we van anderen horen dat ze ergens laveloos in een tuintje ligt. 'We houden haar wel in de gaten werd er gezegd.' En wij vonden het prima, want de dagen dat we achter haar aan gingen om madam met zachte hand te bewegen toch vooral weer naar huis te gaan, die zijn geweest. En ja hoor, vanochtend in alle vroegte stond het fuifnummer weer voor de deur. Ze had zo'n dorst dat de melk amper de kans kreeg om in haar kommetje te landen. En op hoge toon verlangde ze kost. Kijk, en daar ligt de grens. Brokken kon ze krijgen. Kost eten we hie niet om zes uur 's ochtends. En laat dat meteen een waarschuwing voor de rest zijn. Het is hier geen Wijk 7, met magnetrons die overuren draaien in de nachtelijke uren en met prakjes kost halverwege de zaterdagmiddag. Of om het nog wat bondiger te stellen (en ik citeer) 'Het is hier geen hotel'.

Mooie foto

We hebben nog een lege muur in onze slaapkamer en daar willen we graag drie mooie portretfoto's van onze meiden neerhangen. En dus sloegen we aan het zoeken en deed ik mijn best om nog een paar mooie plaatjes te maken. Maar wat wordt een mens dan kritisch. De ene foto is net iets te onscherp. Op de tweede staat een opgetrokken wenkbrauw, een vieze mondhoek of een hagelslagkorrel. En dan heb je er eindelijk een gevonden, dan staat er een half hoofd van een ander kind op. Schande eigenlijk, want met zulke prachtige meiden mag je eigenlijk niet spreken in termen van mooi en minder mooi.

Voor mooie meiden kijk hier.

Happy Family

Een foto zegt meer dan duizend woorden, luidt het cliché. En ook deze keer is het waar. Kijk naar die grote zus links. Die was de hele ochtend al een beetje zenuwachtig voor deze mini-fotosessie. Maar nu Ritske er is wil ze er toch wel even voor zorgen dat ze goed in beeld is. De grote zus rechts had al een halfuur eerder aan haar middagdutje moeten beginnen en snikt nog na van een huilbui. Mama probeert met een spontane glimlach (yeah right!) te verbergen dat ze een gigant van een foto-complex heeft. Het stralend middelpunt (Michal natuurlijk, niet ik) staat op het punt haar ogen weer dicht te doen. En ik? Ik vraag me af waarom mooie vrouwen in vredesnaam toch altijd zoveel moeite hebben met op de foto gaan.

Joystick

M'n bes heeft een nieuwe rolstoel. Deze kan ze zelf bedienen, met een joystick en wat knoppen. Ze vindt het nog reuze spannend. Doodsbenauwd is ze dat ze tenen van mede-bewoners amputeert als ze door Het Kompas scharrelt. Ze heeft ook nog niet helemaal in de smiezen hoe alles werkt. Anne-Grethe bood zaterdagmiddag haar hulp aan. Terwijl Bes met de claxon speelde, deed onze kleine techneut een greep richting joystick. Gevolg: Bes schoot met een beschaafd kreetje een decimeter achteruit. Ze wist niet hoe snel ze op 'off' moest drukken, waarna snel ingrijpen van ons noodzakelijk was omdat Anne-Grethes vingertje alweer boven 'on' zweefde.

Grote genieën beginnen klein

Microsoft begon in een garage. Google op een studentenkamer. De echt grote ideeën ontstaan zelden in directiekamers of laboratoria, maar meestal op doodgewone plaatsen en tijdens alledaagse bezigheden. Zo kreeg dit kleine wonderkind een geniale ingeving tijdens het schommelen. Kleine zus wilde ook meedoen en mama vond haar eerstgeborene de aangewezen persoon om te duwen. Die dacht daar net even anders over.

Foto's

Hier dan. Een paar mooie foto's van Michal.

Magic Apple

Een scene zoals Jerry Springer ze graag had. Dat kreeg ik vrijdagmiddag voor mijn kiezen toen ik Noëlle wilde meenemen naar de boerderijwinkel bij Luttelgeest. De drie andere dames rustten en omdat ik dat graag zolang mogelijk zo wilde houden, was ik van plan Noëlle voor de TV vandaan te slepen. Dat moest uiteindelijk letterlijk, want mevrouw had geen zin om haar hangende houding op te geven. (Als dat ook nog moet puberen...) Krijsend als een speenvarken (zij) en knorrend als een chagrijnig everzwijn (ik) gingen we op weg naar een lading smaakvolle en biologisch verantwoorde karbo's, gak en schnitzels. Even voorbij Emmeloord tekenden we de vrede. Eenmaal op de boerderij had ze weer volop babbels en toen kwam het: omdat papa voor drie tientjes vlees afrekende, kreeg dochterlief een appel. Een. Appel. In. Stukjes. In. Een. Zakje... Toen ik haar 's avonds op bed legde verklaarde ze dat die kostbare gift het hoogtepunt van haar dag was geweest. En sindsdien blieft ze haar appels thuis ook ongeschild, in acht (8) partjes en in een zakje.

Bewegend beeld

Halambtenaar

In een donkere kast, ergens in het gemeente- huis van Noordoost- polder, moet ie staan: afgedankt na jaren trouwe dienst. Het Nummertjes- trekapparaat. Rijbewijs. Paspoort. Uittreksel. Steeds maar weer. Van 0 tot 100. Maar onlangs was het plotseling basta. De reden? Een helder ambtelijk moment. Nu mogen mensen bij de balie melden wat ze komen doen, krijgen ze daar een nummertje en mogen ze plaatsnemen tegenover de vier loketten, met daarboven flatscreens met klantnummertjes en balienummertjes. Het staren naar die schermen gebeurt in een onwerkelijke ambiance. Er staan bistrosetjes opgesteld. Op de tafels vaasjes met vrolijke oranje bloemen. In een hoek een tafel met thermoskannen koffie en thee en plastic bekertjes. Mensen komen als zombies de hal binnen, trekken wat in het luchtledige, blijven even wezenloos staan en slaan dan dicht. Op dat moment komt de Halambtenaar (HA) in actie. 'Wat komt u doen?' vraagt hij. En ongeacht het antwoord zegt hij vervolgens: 'Dan mag u zich melden bij de balie voor een nummertje' Echt waar, de man doet niets anders. Toen de HA ook mij bij de balie had afgeleverd en ik net wilde zeggen dat ik aangifte van de geboorte van Michal kwam doen, zette een pittig seniorvrouwtje haar schouder in mijn zij. 'Ik was eerst, dacht ik', zei ze op een toon die geen antwoord duldde. Ik wilde tegenwerpen dat mijn jonge benen vroeger veel eerder bij het trekapparaat waren geweest, maar boog het hoofd.

Dag twee

Poepen, baden, plassen, drinken, huilen, rondkijken, bezoek ontvangen, met papa op stap gaan (drie tellen naar Noëlle's kamer; oostelijker was ze nog nooit geweest), mooi kijken op foto's, mama bezig houden, papa betoveren. Ongelooflijk eigenlijk hoeveel dingen je op de tweede dag van je leven al kan. En dat terwijl je dag en nacht nog niet eens van elkaar kan onderscheiden. Tenminste, die indruk hadden we gisteravond laat toch wel heel erg sterk.

Marretje Grietje Hilde Bakker

Met meer dan gepaste trots presenteren wij u: Marretje Grietje Hilde Bakker. Nadere specificaties: 23-06-07, 4.17 uur, ruim 7 pond, vernoemd naar tante Margriet en peet Hilde. Roepnaam Michal. De bevalling verliep nagenoeg perfect. Nelly's vliezen braken om half twaalf en nog geen vijf uur later had ze deze prachtige baby in haar armen. Zelf ben ik apetrots, erg gelukkig, een beetje ontroerd en erg dankbaar. Kaartje volgt.

Wachten

Hoera een wee dacht Nelly zaterdag. Enthousiast vouwde ze nog wat was op, bracht ze de babykamer in gereedheid en checkte ze of ook de slaapkamer baargereed was. Kinderen wakker gemaakt en op laten halen... En toe werd het stil. Het kind zag van schrik van zijn of haar voornemens af en draaide zich nog eens lekker om. Sindsdien is het echte afwachten in volle hevigheid toegeslagen. En daar is niks aan.

Huishoudelijke mededeling

Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.
Noëlle-quotum overschreden. Tijd voor leuke Anne-Grethe foto.

Papa, papa, papa

Papa, papa, papa. Enig idee hoe vaak een kleuter papa kan zeggen in een kwartier?! Noëlle mocht donderdag mee naar Zang op Hemelvaart in de Urker visafslag. Papa, papa, papa moest een paar foto's maken voor de krant en dochterlief wilde eenmaal ter plaatse achtereenvolgens: naar voren, zitten, opzij, kijken, opgetild worden, naar achteren, van links naar rechts, in een viskist zitten en een hamburger. En papa, papa, papa maar zeggen dat ze stil moest zijn omdat mensen anders last van haar hadden. Beu-gepapaad liet papa, papa, papa vervolgens een lege viskist uit zijn handen vallen toen hij een opstapje probeerde te maken voor het nemen van De Foto Die Alle Andere Foto's Overbodig Maakt. Het geluid dat zo'n vallende kist maakt op een afslagvloer is onvergetelijk en overstemt een eerbiedig zingend mannenkoor met vele decibellen. 'Papa, papa, papa. Mag dat wel?'

Voor je kijken!

Leuk moment tijdens het Sally Forth-festival van vrijdag. Tijdens het optreden van The Spirit That Guides Us stond ik vooraan, op een meter of twee van gitarist Stefan van Maurik. Zijn vrouw Lydia Wever (net klaar met haar This Beautiful Mess-optreden) meldt zich ook voorin het Hedonpubliek. Het duurt even voordat manlief haar opmerkt; hij gaat nogal op in zijn spel. Maar als hij haar ziet breekt er een brede, verliefde glimlach door op zijn bebaarde tronie. Ik kijk opzij en zie vanaf Lydia's gezicht een dito blik richting podium gaan. Dan kijk ik weer voor me. Recht in de ogen van de gitarist. Een fractie van een seconde. Er spreekt een mengeling uit van onbegrip en verontwaardiging. Wat sta ik naar zijn vrouw te kijken?! Dan gaat hij weer op in zijn riffs. Maar de boodschap is duidelijk. Hij heeft spierballen. En tattoos. Ik geen van beide. En in de auto ligt een gekopieerd cd-tje van zijn andere band, Satellite7. Daar worden muzikanten doorgaans ook niet vriendelijker van. Als het nummer af is klap ik net wat uitbundiger dan normaal.

Oma aan de top

Voor de viering van het 35-jarige huwelijk heeft de familie Ten Napel onlangs de hulp ingeschakeld van Jut&Jul, komisch duo, voor al uw feesten en partijen. Een geolied team dat garant staat voor zowel grappige als ontroerende momenten. De kracht van dit collectief is dat ze nooit genoegen nemen met de werkelijkheid zoals die zich aandient. Zaken kunnen altijd beter en dus wordt er steeds druk gediscussieerd. Steeds ja. En artistieke meningsverschillen horen er gewoon bij. Die moet je helemaal niet uit de weg willen gaan, weet je. De boeking voor over vijf jaar is trouwens alweer binnen. Lag waarschijnlijk aan de gelikte uitvoering van Oma's aan de top (feat. DJ Sem), blijft een toppertje.

Lekke!

Drukke dagen voor onze jongste telg. Lopen leren, taalvaardigheid bijspijkeren en verder ontdekken wat de moeite van het wegschransen waard is (pindakaas!). Ondertussen woedt de strijd voort om je portie aandacht te krijgen met die blonde wervelwind in de buurt. Enig idee bijvoorbeeld hoe lang het duurt om een leuke foto te maken zonder blond haar of grote ogen in een van de hoeken van het plaatje? Maar goed, je groeit en je leert, dus lang kan het niet meer duren voordat je de touwtjes strak in handen hebt. Alleen jammer dat binnenkort blijkt dat 'Baby' iets meer is dan de blote buik van mama.

Zonder pakje

De laatste tijd eten we vaak pannenkoeken. Niet omdat Noëlle daar harder om zeurt, maar omdat ik een tijdje geleden eens geprobeerd heb om ze zonder zo'n pak van Koopmans te bakken. Gewoon bloem (250 gr.), melk (400 ml) en eieren (2) door elkaar husselen, een stevige koekenpan gebruiken en het vuur niet te laag zetten als de boter begint te sputteren. Lekker! Vooral met plakjes kaas, schijfjes champignon en spek uiteraard. Een klein beetje verse gemalen peper en veel poedersuiker erover en smullen maar. Rest natuurlijk de vraag hoe het kan dat pannekoeken uit een pak zoveel minder lekker zijn. Wat zit daar dan in behalve bloem? Boekweitmeel (?) volgens het pak. En rijstebloem (dat krijgen baby's toch?). Verder uiteraard de nodige hulpstoffen. Je gaat je afvragen wat er dan nog meer zo lekker is als je er GEEN pakje voor gebruikt.

Working men

Toen het voor- programma 'Forget Cassettes' aan haar laatste nummer toe was, kreeg de zangeres in de blauwe Jomanda-jurk een dankbaar applaus. Want, al duurde de exercitie nog geen halfuur, het was niet om aan te horen zo slecht. Zeurende zang met dreinende gitaarloopjes en ronduit irritante keyboardmishandeling. Dat idee. Nee, dan de hoofdmoot van de avond. De reden waarvoor wij op een kostelijke maandagavond onze reeds afgebeulde werkmannenzielen naar het midden des lands sleepten. ...And you will know us by the trail of dead. Het concert begon met een introtape, een, opnieuw, ronduit irritant jengelend a capella liedje: 'I always want to shake the hand of a working man.' Toepasselijk. Alsof de mannen uit de VS wilden zeggen: 'Leuk dat jullie na een dag hard werken jullie centjes aan ons, werkschuw muzikantentuig, komen besteden.' Maar gelukkig, ook het zes man sterke 'Trail of Dead' weet wat werken is. Ruim anderhalf uur lang gunden ze zichzelf bijna geen tel rust. Rustige nummers zetten ze alleen op cd's, maar vinden ze op het podium kennelijk zonde van de tijd. Soms was het geluid niet best, maar de energie spatte ervanaf en dat maakte eigenlijk alles goed. Tegen half twaalf mochten we richting onze bedjes. Doof en voldaan.

Hieperdepiep...

Op de ochtend van je vijfde verjaardag word je wakker en tijdens je ontbijt op bed ontdek je dat de achterstraat op miraculeuze wijze omgetoverd is in een speeltuin. Wat is het leven toch mooi... Weet jij veel van roestige bouten, motregen in Havelte, verkeersdrempels in Darp en geklungel op een donkere achterstraat? Nee dus! Houden zo! Van harte gefeliciteerd!

Ingezonden mededeling

Hoi,

Mag ik even jullie aandacht. Als dat niet teveel gevraagd is tenminste. Scroll voor de lol eens even een stukje naar beneden. Wat een familieman hè, die jelle van hupsefluts tot huppelakee? Vinden jullie ook niet? Allemaal grappige stukjes over zijn kinderen. Nou ja, kinderen?... kind!...
Want, het kan aan mij liggen, maar ik vind het wel erg vaak gaan over 'De GZ'. Elke klapscheet wordt tot bovenaardse proporties opgeblazen. Wat een leuk kind. Nou geef mij maar een teiltje. Of een slabbetje. Wat een schaamteloos stuk mooi weer spelen zeg. Zo fantastisch is ze helemaal niet. En ik kan het weten want ik zit er elke dag in. Kinderachtig gezeur aan tafel, treuzelen, door je heen praten en altijd alles op dat doordringende toontje... En dat noemt zich kleuter. Puh...
Morgen is ze jarig. Ik denk dat ik wacht tot we een kamer met volk hebben en er dan alles in zeven kleuren onderschijt.

P.S. Het is Anne-Grethe, niet Annegete

Attentie attentie

Attentie attentie. Hier volgt een belangrijke mededeling in het kader van de verkeers- veiligheid. In de omgeving van Nagele rijdt een vierjarig (bijna vijfjarig) meisje rond dat op de meest onverwachte momenten van weghelft kan veranderen. Hoewel ze nog geen flauw benul heeft van verkeersregels rijdt ze dapper rond op haar, ietwat kleine, fietsje. Ze denkt meestal dat ze aan de kraag van haar jas vastgehouden wordt door haar vader, maar in werkelijkheid komt die er een meter of drie achteraan puffen. Haal niet in, blijf rechts rijden en geef vooral geen lichtsignalen. Dat kan de situatie alleen maar verergeren. Mocht u haar zwemmend tegenkomen, blijf dan ook vooral kalm. Einde van de mededeling.

Rutjes met z'n rothoofd

Panini. Een magisch woord, opdoemend uit de mist van de jaren tachtig. Je leest die drie Italiaanse lettergrepen en ruikt weer die typische stickergeur, in combinatie met de lucht van dik, beduimeld papier. Wie nu nog steeds denkt dat dit over een driehoekig broodje gaat zal ook aan het einde van dit stukje wel niet snappen welke emoties loskomen als het gaat om voetbalplaatjes en bijbehorende albums. Mijn eerste was die van de eredivisie 1984. Wijnstekers, Troost, Van de Korput, Hiele, Brard. Zomaar een greep uit de selectie van regerend kampioen Feyenoord. Ik kon de geboorteplaatsen, lengtes en kilogrammen opdreunen. Elke 50 cent die ik in handen kon krijgen werd bij DA-drogist Jaap Bakker omgezet in een pakje met vijf verse plaatjes. Vroeg in het seizoen was zo'n aankoop steeds reden voor verrukking over nieuwe, soms innig gewenste, gezichten. Maar na de winterstop volgde op het openscheuren van zo'n zakje dikwijls een moment van een woedend brok in de keel en brandend vocht achter de ogen. Dan wilde je wel schreeuwen. Dat het niet eerlijk was. Dat ze het erom deden. Dat van sommige spelers, met name jouw idolen, helemaal geen plaatjes gedrukt waren. Dat je Graeme Rutjes al vier (4) keer had met zijn rothoofd. Na het WK van 1990 volgden er geen albums meer. Tot vorige week. Op verzoek van Noëlle schaften we de eredivisiegids van de Plus aan. Op de een of andere manier heeft bij haar het idee postgevat dat het hele voetbalplaatjesgebeuren om het verzamelen van dubbelen draait. Vreemd... En ze noemt clubs steeds landen. En ze is fan van Heracles. ''Want die spelen op nepgras." En ze plakt de plaatjes soms scheef. Meisjes...

Ben je betoetert?

Hafsbadina. Kabaan. Betoeter. Voor Noëlle, Nelly en mij tot voor kort doodnormale woorden, gevormd door iemand die verwoede pogingen doet om tegelijkertijd de taal en het spreken machtig te worden. Ongeveer zoals oermensen heel lang geleden met keelklanken probeerden duidelijk te maken wat ze bedoelden. En precies zoals talen zich sinds Babel hebben ontwikkeld. Door verkeerd nazeggen, klanken inslikken, te lui zijn om duidelijk te spreken, afkappen en verfraaien. Een heel geleidelijk proces. Voor wat Noëlle's taalontwikkeling betreft gaat die vlieger van geleidelijkheid trouwens niet op. Bovenstaande woorden spreekt ze inmiddels feilloos uit en als wij nog eens de oude uitspraak in onze mond nemen worden we meewarig aangekeken. Is het trouwens duidelijk wat de drie woorden aan het begin van deze post betekenen? De eerste is meestal zoek. De tweede is krom en alleen Mart Bolle weet waarom. De derde, daar zit je nu achter. Voor dat ding heb ik trouwens nog een leuke link voor: Musicovery.