Restjesdag, lekker!

Voor het voorgerecht van het diner op Eerste Kerstdag had ik me ongelooflijk uitgesloofd. Mahi-mahifilets met supersaus en zelf ontworpen preirolletjes. En dan was de garnering van gefrituurde gerookte makreel wegens gebrek aan lekkerheid nog gesneuveld. Het werd smullen, maar 3 uur werk voor 5 minuten eten is eigenlijk te gek. Dan derde kerstdag. Restjesdag! Nelly en ik aten wat oud geroosterd broord met paté, preistamppot en een paar stukjes haas. Alle andere rondzwervende etenswaren werden verwerkt tot een restjessalade. Zo klaar en zó lekker... Pijnboompitjes roosteren en mengen met een zakje rucola. Grote ui fruiten, 3/4 bakje champignons erbij, teentje knoflook, wat overgeschoten plakjes bacon en afblussen met een glas rode wijn. Dat net zolang koken tot alle wijn verdampt is, of opgenomen door de andere ingrediënten. Alles door de salade mikken, goed mengen en naar wens op smaak brengen met peper, zout, balsamico en olijfolie. Noem het lauwwarme, Bourgondische salade en je maakt volgend jaar met Kerst de blits.

Vrij lopen is een kunst

Noëlle zit sinds enkele maanden op basketbal. Maandagmid- dag had ze haar eerste toernooi: het kersttoernooi, waarbij kinderen tot en met elf jaar over acht teams verdeeld worden. Logisch dus dat Noëlle er als (volgens mij) jongste lid van heel Orca's niet echt aan te pas kwam. De jongens en meiden uit groep 6 en 7 probeerden het samen te rooien en geef ze eens ongelijk. Ik vond het vroeger ook altijd super irritant als je op een onderling toernooi, uit fatsoen, allemaal een stapje achteruit moest doen om één of andere snotneus in 4, 5 pogingen te laten lay-uppen. Anders wordt het als die snotneus je kind is. Dan ben je na tien minuten rijp om een trainster aan te vliegen als 'die van jou' nog steeds op de bank zit. Gelukkig kwam ze er toen net in en kreeg ik de kans om te zien hoe goed Noëlle al vrij kan lopen. En hoe trots ze was toen haar ploegje tweede werd. Na de tijd vroeg ik hoe vaak de bal naar haar gepasst was gedurende de vier partijtjes van die middag. 'Eén keer', zei ze trots. 'Maar toen had ik 'm niet gevangen.'

Sem föhn

Nog amper bekomen van het ene nu al legendarische verhaal, diende zich er zondagmiddag weer één aan. Met opnieuw Anne-Grethe in de hoofdrol. Ze liet ons, op visite bij oma, een flinke hand vol haar zien. 'Sem gedaan', zei ze. En ze keek alsof ze wilde vragen: 'Nou, wat vinden jullie ervan?' Neef Sem had zijn best gedaan om voor het evenwicht zowel links als rechts een lok weg te knippen. Verder had hij de coupe van zijn nichtje hier en daar wat uitgedund. Zijn moeder probeerde meteen een ernstig woord te wisselen met de coiffeur in de dop. Maar Sem bleef ijskoud onder alle commotie: ,,Het waren maar tien haartjes. Ze heeft er nog zat."

Opsporing verzocht (2)

Zaterdagmid- dag. Met Anne-Grethe en Michal lopen we Henk ten Hoor in de Lange Nering in voor een snelle boodschap. Anne-Grethe krijgt de uitdrukkelijke instructie om in de winkel te blijven. Drie minuten later is ze spoorloos verdwenen. Haastig zoeken we de winkel door, waarna ik meteen een rondje door de winkelstraat loop. Een week eerder was ze 'm vanuit de Xenos namelijk ook gesmeerd en liep ze tien winkels verderop. Maar nu geen spoor. Nog een keer allebei de winkel doorzoeken. Vragen aan het personeel. Haar naam roepen. Geen reactie. Samen de hele Lange Nering doorzoeken. Speelgoedzaken. De HEMA. De Xenos. Bij de auto op de Deel. Ook niet. De paniek wordt steeds groter. Nelly loopt met een krijtwit gezicht en tranen op haar wangen rond. Na dik een kwartier bel ik de politie. Die komt meteen in actie. Ze vragen info voor een sms-alert en sturen een politiewagen de weg op. Dan, na bijna een half uur, word ik terug gebeld door de politie. Ze is terecht. Zit aan de ranja bij Henk ten Hoor. Ze was helemaal niet weggelopen. Wij wel en dat wreef ze er later nog even goed in. Maar ze gaf ook toe dat ze het beter even had kunnen zeggen toen ze besloot verstoppertje te spelen...

Opsporing verzocht

Ooit kocht ik tien pennen in één keer. Voor een prikkie bij de Action. Ze schreven voor geen meter, maar dat gaf niks. Ik plofte de zak met pennen op de keukentafel neer en zei voldaan: 'Nu hoeven we nooit meer te zoeken naar een pen.' Alle tien (10) pennen heb ik in geen jaren meer gezien. De eerste vijf waren zo weg. Een stuk of vier zwierven een tijdje trouw rond in een rommella. De tiende werd intensief gebruikt. Tot op het moment van vermissing. Sinds enkele uren wordt onze afstandsbediening vermist. Nee het is niet het kingsize model van deze foto. Die doet het namelijk gewoon niet. Nee, het is het tweede multifunctionele exemplaar dat ik de afgelopen tijd kocht. Vanmiddag nog gesignaleerd en even later onder onze ogen in rook opgegaan. Drie verdachten in de leeftijd van 1 tot en met 6 jaar ontkennen in alle toonaarden. En ik geloof ze. Ik verdenk tien rondzwervende pennen.

Dahaag, dahaag

Kostelijk was het. Onze drie meiden op de bank bij Sinterklaas, die maandag langskwam op mijn werk. Niks geen panische taferelen en weggekruip achter vader of moeder. Dat herinner ik me toch anders van vroeger. Als wij de goedheiligman zagen, draaide onze maag om. Die strenge man uit de boekjes bestond echt!... Tegenwoordig staan ze ermee op (Sinterklaasjournaal) en gaan ze er mee naar bed (schoentje zetten hier of daar). En ze komen hem nogal eens tegen. Sint is dus een goede bekende. Een man die zich anno 2008 trouwens allang niet meer voor het karretje van de machteloze met deportatie dreigende ouder laat spannen. De zak is folklore. Tenminste, als afvoermiddel voor kindertuig. Als aanvoermiddel voor cadeaus en snoep allerminst. Dat weet dit trio drommels goed.

Een fase

Ze heeft 't de laatste tijd niet zo op mij. Al sloof ik me nog zo uit, Anne-Grethe blijft koel. 'Ik hou niet van kussen', zegt ze dan, als ik met getuite lippen op haar af kom. Of: 'Ik vind jou niet leuk.' Ik ken de opvoedkundige bla-bla die hier bijhoort. En ik weet: het is een fase en ze is heus wel verknocht aan me. Maar toch ga ik elke keer een stap harder lopen om haar genegenheid te winnen. Deze week leek het effect te hebben. Ze wilde met me spelen! Hoera! Maar het spel bleek 'gevangenisje' te heten. En ik was de boef... Toen we deze week op de ouderavond in de peuterschool een Sinterklaascadeautje in elkaar moesten knutselen, vlogen de vonken er van af, zo ijverig was ik. Was natuurlijk zinloos, want voor mijn over-creatieve geknutsel krijgt een man met een jurk aan alle credits. Er zit dus niks anders op dan slaafs achter haar aan blijven lopen, hopend op een lieve lach. Ik heb nu al beklag met mijn aanstaande schoonzoon.

Michalmoment

Was ze de eerstgeborene geweest, dan weet ik zeker dat deze weblog barsten zou van de grappige Michalmomen- ten. Maar ze is nu eenmaal de derde en daarom moet ze constant opboksen tegen twee dames die ook niet vies zijn van wat aandacht. Die als het nodig is het gezicht van hun jonge zusje met pen bewerken (klik deze foto maar even aan). Gelukkig leert deze dame op haar beurt al aardig terugvechten en mijdt ze ook het middelpunt van de belangstelling niet. Zo greep ze keihard in toen nichtje Tamar een paar stapjes deed. Ze deed er gauw ook een paar, terwijl ze tot dan toe consequent hulpeloos door haar knieën zakte als papa en mama om stapjes bedelden. Maar, voor ik het vergeet, grappig Michalmoment van vandaag: mijn moeder liet een Sinterklaaspoppetje aan haar zien. 'Wat is dat Michal?' Mevrouw dacht na. Mijn moeder hielp: 'Sint...' Toen ging haar een lichtje branden en zei ze vol overtuiging: 'Maarten.'

Hippe vogel

Ik heb het hier al eens vaker geschreven. Urk op de foto is een prachtig initiatief. De website bevat nu al meer dan veertienduizend foto's. En is nog steeds heerlijk ongestructureerd. Wil je iets vinden, dan moet je zoeken. De afgelopen maanden dacht ik dat het gedaan was met deze site. Er kwam niks meer bij. Tot afgelopen weekend, toen er in één klap een karrenvracht met portretten en trouwfoto's uit eind jaren zestig werd leeg gekieperd. Goed voor weer een verloren uur. Ik kwam onder andere deze hippe vogel tegen. Ik klikte er eerst voorbij, maar toen ging ergens een belletje rinkelen. 'Ik ken die gast ergens van', dacht ik bij mezelf. En dat klopte. Hier nog drie tieners van toen.

De smaak van vroeger

Na anderhalf uur voetbaltraining in de kou gloeiden je bovenbenen en je wangen als straalkachels. De gierende honger in je lijf maakte dat je nog harder van het sportpark naar huis fietste. In mijn herinnering werkte ik na trainen (of krantenlopen) soms wel vijf borden koolmoes weg. Geen fijner gerecht dan deze Urker klassieker om een lege maag mee vol te stouwen. Afgelopen maandag waagde ik de stap en kookte ik voor het eerst zelf een pannetje. Wittekool, uien, melk, havermout, verse worst, speklappen en rookworst door elkaar gehusseld en sudderen maar. Heel gek was dat. Meer dan een uur lang proefde ik zo nu en dan een lepeltje. Maar geen enkele keer herkende ik de smaak van vroeger. Totdat de koolmoes gaar was. Ineens was de pan vol ingrediënten een gerecht geworden. Maar na anderhalf bordje lag de droom in duigen. Dit was het toch net niet. Sommige gerechten moet je misschien alleen nog in herinnering eten. Dan zijn ze het lekkerst.

Eilandgasten

Eén van de leuke kanten aan mijn werk is dat je nog eens ergens komt. Bovenop de vuurtoren van Schiermonnik- oog bijvoorbeeld. Zaterdag zat ik er voor een interview met de Urker vuurtorenwachter. Nelly was ook mee en uiteraard maakten we er een leuke dag van. We hebben het hele eiland verkend (duin, strand, bos, hei, weiland en dorp). Daarna streken we neer in Leeuwarden, waar we sliepen op school, aten bij de Turk en de dag afsloten met een leuke film. De grootste sensatie beleefden we echter de volgende ochtend: We werden uit onszelf wakker. Best leuk voor een keer.

Slikken

Schrijf een verhaal over het sms-je dat je leven veranderde. Ik belandde met die opdracht achter een lekker bordje kippensoep. Dat smaakte lekker, maar proefde niet naar het zoet der overwinning. Dat bleek gisteren tijdens de uitreiking van de Andries Greiner Prijs, een wedstrijd voor Flevolands schrijftalent. Het was even slikken dat iemand anders er met 1.250 euro vandoor ging. Letterlijk, want na de prijsuitreiking in Almere streken Nelly en ik hier neer. Mijn inzending staat trouwens hier. De winnende verhalen zijn terug te vinden op deze site.

Droge nacht, ijzige ochtend

Donderdag- ochtend half acht. Inderdaad, het ochtendhumeur hangt nog als een dikke zwarte wolk boven de dames. En dat terwijl papa toch zo z'n best gedaan had de dag met een positieve noot te laten beginnen. Wat was namelijk het geval? Anne-Grethe had voor het eerst een nacht zonder luier om geslapen. En was droog gebleven. Super natuurlijk, maar onze peuter begroette de loftuitingen op de voor haar kenmerkende, stoïcijnse wijze. En de neveneffecten van deze door papa uitgedeelde pluim waren ook niet mals. Noëlle vond het maar niks dat er al zo vroeg op de dag zoveel aandacht naar iemand anders ging. Michal ergerde zich zichtbaar aan de venijnige toespelingen op haar rol als enige luierdraagster van het huis. Hoog tijd dus om ze met rust te laten en ze voor de tv op verhaal te laten komen. Grappig detail aan deze foto: ze zitten alledrie met een babypop op schoot. En ze kijken er stuk voor stuk bij alsof de andere twee dat van hen hebben afgekeken.

No pictures

Lekker een weekend weg met de hele (schoon) familie. Uiteraard gingen er camera's mee om het bezoek aan Landgoed 't Loo (bij Wezep) voor het nageslacht vast te leggen. Eén videocamera, één onverwoestbare fotocamera die de oprichting van een zeker plaatselijke weekblad nog heeft meegemaakt, één camera die voor aan afbraakprijs bij een discountsupermarkt is gekocht. En een telefoon die ook foto's kan maken. Het resultaat van een weekend lachen, zwemmen, gieren, eten, brullen, drinken en achter kinderen aanrennen? Nul (0) afbeeldingen. Waarom? Weet niet. Te druk gehad met relaxen misschien. Wel hebben we wat, nu al legendarisch, filmmateriaal van oma die Bollo de Beer nadoet. Komen we later misschien nog eens op terug op deze plek. En, zult u denken, waar komt de foto bij deze blog dan vandaan? Van Internet. Gemaakt door iemand die ooit ook in dit park vakantie vierde en bij zichzelf dacht dat het misschien wel een goed idee was om een plaatje te schieten van de plek waar ooit een blije papa met een bolderkar vol kinderen voorbij zou wandelen.

Schoonmoe

Ik had haar afgelopen weekeinde natuurlijk kunnen voorbereiden. Maar mijn lieve schoonmoeder kennende had ze lang niet zo ontspannen op de foto gestaan als ze van tevoren had geweten dat Ritske dinsdagmiddag langs zou komen. Beter dus om haar te laten overrompelen door de fotograaf van Het Urkerland. En waarom staat deze foto donderdag in de krant? De witblauwe vrijzwemkaartjes verdwijnen en daar wilde zwembaddirecteur Bert Schreuder graag wat aandacht voor in de krant. Of het niet leuk zou zijn om er dan een foto van die kaartjes bij te zetten. Terwijl je schoonmoeder ze vasthoudt', zei hij erachteraan. 'Mooi', dacht ik, veilig achter mijn computer en ik mailde terug dat het prima was en wanneer ze werkte. 'Kan niemand zeggen dat het mijn idee was', gniffelde ik bij mezelf. Toch zegt iets in deze blik mij dat ik zwaar in de problemen kom als ik haar weer zie...

Ziekig

'Ziekig', noemt ze het zelf. En het betekent niet dat ze wat onder de leden heeft. Nee, ziekig, dat luistert heel nauw. Het is een combinatie van zielig, verdrietig, ziek en chagrijnig. Alle woorden die volgens haar gekoppeld kunnen worden aan niet zo leuke dingen. Onlangs was ze erg ziekig, toen ze met een gebroken sleutelbeentje naar het ziekenhuis moest om foto's te nemen. En vanochtend had ze het weer. Ze moest naar de oogjesdokter, omdat haar prachtige kijkers nog wel eens scheef willen staan. Met name als ze moe is. Anne-Grethe had begrepen dat de oogjesdokter ook in het ziekenhuis huist en daarom was ze ziekig. Ook al zei mama nu tien keer dat er niet weer van die vervelende foto's gemaakt moesten worden. Ze vertrouwde het gewoon niet. Ze bleef ziekig. Gespannen zouden wij misschien zeggen. Al dekt dat woord niet helemaal de lading. Nee, nu ik erover nadenk is er geen ander woord dat beter omschrijft wat ziekig is dan, eh... ziekig.

Eruit of erin

Dinsdag. Ons wekelijkse basketbal- avondje. Maat Gerrit is in vorm. Hij is scherp in de 'fast break' en niemand komt hem ongeschonden voorbij. Hij steekt in elk geval een handje uit, in een poging de bal te ontfutselen. En dan gaat het mis bij zo'n actie. Hij jodelt het uit. 'Och heden, die is uit de kom', zegt hij, terwijl hij zijn gehavende rechterringvinger (het topje staat er dwars op) angstvallig vasthoudt. Het spel stopt. Iedereen kijkt angstig richting Gerrit, die op het punt lijkt te staan om in elkaar te zakken. Dan volgt een misselijk krakje en een diepe zucht van Gerrit. 'Hij zit er weer in', zegt hij dan ineens en verdwijnt dan richting de koude kraan in de kleedkamer. Iedereen stomverbijsterd achterlatend.

Dragen!

Het leuke aan een derde kind is dat je kunt vergelijken. Kan ze eerder haar hoofd optillen dan de andere twee. Is haar poep geler? Of juist meer richting beige? Met het vergelijken komen ook de overeenkomsten bovendrijven. Zo kunnen we nu met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk vaststellen dat een mix van Jelle- en Nellygenen leidt tot spruiten die onvast ter been zijn, maar goed van de tongriem gesneden. Zo kan Michal (1 jaar, 3 maanden en 10 dagen oud) nog steeds niet los lopen. Gelukkig kan ze al heel wat woordjes brabbelen. Zegt ze gewoon: 'Dragen!' Probleem opgelost.

Auw

Wij zijn niet van die mensen die elke keer als één van onze dochters van bank, stoel, bed, fiets of vensterbank kukelt daar een heel drama van maken. Dat leer je wel af met drie kinderen in deze leeftijd. Maar afgelopen week, in de nacht van woensdag op donderdag, was er dus wel degelijk wat aan de hand. Anne-Grethe viel uit bed. In tegenstelling tot de vorige keren dat haar dat overkwam, was het nu wel mis. De volgende ochtend bleek in het ziekenhuis dat haar sleutelbeen gebroken was. Gevolg: iedereen in shock richting speelgoedzaak voor troostcadeaus en het lijdend voorwerp als een gekwelde, commando's schreeuwende prinses op de bank. Gelukkig zong ze vanochtend alweer een liedje over poep, een teken dat de ergste schrik voorbij is. Maar zielig blijft het wel.

Supersaus met tarbot

Wanneer eet een gewone burger nou tarbot? Nooit! Nou ja, bijna nooit. Als die gewone burger van zijn laatste centen een keer naar De Librije gaat. Dan wel. Of als die gewone burger een bestelling plaats bij de UK 19. Voor donderdag, via internet. En zo kwamen we voor 17 euro (in een viswinkel betaal je 2 of 3 keer zoveel) aan een vis van 1,3 kilo waar we twee dagen lekker van smulden. Eerlijk is eerlijk, dat kwam ook door het verrukkelijke sausje dat ik uit het 'water-uit-de-mond-kookboek' van Le Gavroche heb. Hier volgt de eenvoudige versie (de moeilijke versie is gekkigheid): Breng een gesnipperde ui aan de kook met twee eetlepels witte wijnazijn en vier eetlepels droge witte wijn. Laat even flink koken en schep er dan twee (stiekem drie) lepels slagroom bij. Laat een minuut koken. Klop er dan op laag vuur 150 gram ijskoude roomboter klontje voor klontje doorheen. Laat niet meer aan de kook komen. Doe er dan een fikse eetlepel Franse mosterd bij, vier in blokjes gesneden tomaten (zonder het vocht en de zaadjes) en een flinke hand fijn gehakte peterselie. Breng op smaak met zout en peper. De gebakken tarbotmoten serveerde ik op gewokte spinazie, maar dat hoeft alleen als je je wil uitsloven. Tarbot met deze saus is namelijk al heel erg lekker. Gestoofde tong trouwens ook, ontdekten we gisteren. En dus zal het ook wel smaken bij kabeljauw, griet of tongschar. Gewoon op je brood smeren kan natuurlijk ook. Of zo rechtstreeks uit de pan lepelen. Kijk dan wel eerst even of niemand je bezig ziet, want dat staat nogal vreemd.

De spirit

Samen met broer JW en maot Gerrit was ik vrijdag bij het Sally Forth Festival in Zwolle. Er traden vier bands op. Maar natuurlijk stond The Spirit That Guides Us (TSTGU) centraal. Zij presenteerden hun nieuwe cd, die ik via de voorverkoop al in huis had gehaald. TSTGU is een apart verhaal. Ze maken muziek die bij ongeoefende oren inslaat als een bom. En met de laatste cd hebben ze zichzelf overtroffen in herriemakerij. Qua volume een absolute uitschieter in mijn steeds bedeesder wordende cd-collectie. Maar wie denkt dat het tekstueel gezien dus wel over duistere zaken zal gaan, heeft het mis. De 'spirit' in de bandnaam is De Geest. Lees maar na in hun clublied. Toch wel prettig als je weet dat de dikwijls onverstaanbare teksten koosjer zijn. Een lekker broodje kebab (halal) ging er daarom na afloop wel in.

Goed en (heel erg) kwaad

Begin deze zomer waren Nelly en ik geruime tijd in de ban van The Sopranos. We keken alle afleveringen achter elkaar en begonnen op een gegeven moment in maffiacode met elkaar te spreken. Ook verschoof onze culinaire voorkeur langzaam maar zeker richting 'braciole' en 'Eggs in purgatory'. En het meest opvallende was dat mannen als Silvio Dante (l), Tony Soprano (m) en Paulie Walnuts (r) een beetje vrienden werden, of in elk geval goede bekenden. Al snel begreep ik prima waarom iemand 'gewhacked' werd omdat hij misschien, ooit met de politie zou kunnen praten. En die doodnormale burgers die het aan de stok kregen met deze fijne heerschappen? Losers waren het. Losers die zich trouwens verrassend herkenbaar gedroegen. Namelijk: bang. Na het zien van de laatste aflevering begon de betovering langzaam te vervagen. Wat bleef was de verwondering over hoe goed deze dramaserie was. Ik bedoel: als kijkers hartstochtelijk gaan meeleven met hele gemene gangsters en hun eetgedrag erop aanpassen, dan heb je als crew wel iets heel erg goed gedaan. Intussen meen ik de grens tussen goed en kwaad weer haarscherp in beeld te hebben. Al heb ik soms nog een beetje heimwee naar Tony...

Eén, thee, dier!

'Er is maar één Karel 1', zeiden ze thuis bij Nelly wel eens over haar. Volgens mij klopt dat niet. Er is er nog één en dit is 'r. Morgen is ze jarig. Ik weet nog dat ik echt slikken moest toen Noëlle zo oud werd. Ik had het gevoel dat ze een grens over ging. Mijn kleine meisje niet meer zou zijn. Klopte allemaal niks van gelukkig. Ze blijven allemaal mijn kleine meisjes. Altijd. En dit zeldzame exemplaar blijft waarschijnlijk ook heel erg zichzelf. Eigenwijs noemen ze dat. Ik vind het vooral wijs. En hoe oud ze precies wordt? Eerst twijfelde ze tussen acht en één, maar inmiddels is ze er uit en telt ze het iedereen geduldig voor: 'Eén, thee, dier!'

Gegroet

De ene week denk ik: waar moet ik in vredesnaam een blog over schrijven. En dan heb je een week waarin het ene onderwerp over het andere heen buitelt. Ik kan het hebben over Michal die als een kogel zo snel achter een wagentje loopt. Of over die gekke droom van vannacht, waarin ik het voor elkaar kreeg om de auto te parkeren op een metershoge stoep voor een grachtenpand. Of toch maar een stukje tikken over dat gave boek van Geert Mak dat ik net uit heb. Of over de brute nieuwe cd van The Spirit That Guides Us. Nee, als ik echt moest kiezen, dan ging het over Nelly, die gisteren ja gezegd heeft tegen de rol van Maria in de kerstmusical van onze kerk. Maar ja, één probleem, zo'n blog ga ik natuurlijk nooit vol krijgen zonder flauwe grapjes. En dat zou, ehhh, flauw zijn. Bovendien verdienen zowel de moeder Gods als de moeder van mijn kinderen meer respect. Vandaar dat de blog hier eindigt. Ave.

Plas-alarm

Het heeft even geduurd, maar we kunnen nu vol trots zeggen dat Anne-Grethe ook sanitair gezien een grote meid is. Vol enthousiame roept ze keer op keer: 'Ik moet plassen', waarbij ze dat laatste woord meestal met overslaande stem jubelt. Ook 's nachts, als ze een luier om heeft, schroomt ze niet om ons trots te roepen. Afgelopen week hielp ik haar strompelend en met ogen vol slaap de wc op en af. 'Playmobil spelen?' vroeg ze, toen ik haar weer naar haar slaapkamer bracht. 'OK' zei ik. Het was, dacht ik, al bijna half zeven. Enige tijd later reageerde Nelly op een plas-alarm. Ik werd wakker toen ze even later foeterend weer in bed stapte. 'Die zit middenin de nacht zomaar met de Playmobil te spelen!' Zuchtend en steunend probeerde ik mijn brilloze ogen op de wekker te richten. De 6 die ik eerder die nacht had gezien, leek verdacht veel op een 4...

Hand in hand

Zaterdag voor de verandering eens geen Urk 1, maar (dankzij de uitstekende secundaire arbeidsvoor- waarden van mijn maat Gerrit) Feyenoord- PSV. In de Amsterdam Arena. Voor de Johan Cruijff-schaal. Een veredelde oefenwedstrijd en ook nog eens vrij saai. Maar dat gaf allemaal niks. Het was de eerste keer dat ik in de Arena was. En na Ajax-AZ (1987) en Real Madrid-Atl. Bilbao (1999) was het pas de derde grote wedstrijd die ik in een stadion zag. Genieten dus. Van de hondstrouwe Feyenoord-aanhang bijvoorbeeld, die ondanks dat de nederlaag op voorhand al onafwendbaar leek, uit volle borst het 'Hand in hand kameraden' zong. En ik genoot ook van het stadion op zich. Knap dat je een complex voor grote groepen publiek zo publieksvriendelijk kan bouwen. En erg fijn dat ik dat een keer aan den lijve kon ervaren, zonder dat ik er Ajax voor hoefde zien spelen.

Grote kinderen

Het kon mijn grote broer wel zijn. Net zo'n hoofd, ongeveer zo lomp, zelfde beroep, ook gek op sirenes en altijd op zoek naar nieuwtjes. Gerald Meijer heet-ie. Net als ik verdient hij de kost door zich voor te doen als een altijd drukke verslaggever. En we hebben altijd onderhoudende gesprekken als we elkaar treffen in het veld. Vooral als we allebei (net doen alsof we) een primeur in de maak hebben, waarover we niks tegen elkaar kunnen zeggen. Maandagavond troffen we elkaar bij de anti-windmolenactie op de Westermeerdijk. 'Samen op de foto!' riep Gerald enthousiast. Typisch hem, want hij mag er dan wel uitzien als mijn grote broer, hij is eigenlijk een spontaan en ondeugend kind in een grotemensenlijf. Een groot kind. Of een kleine man, net wat je wil. En dus stuurde hij me dinsdag deze foto. En vandaag nog een mailtje erachteraan. Waarom de foto nog niet op mijn weblog stond. Bij deze!

Dromen van een mislukte center

Veertien jaar oud was ik, toen ik lid werd van basketbalclub Orca's. Te laat eigenlijk, want ondanks fanatiek trainen leerde ik nooit echt goed dribbelen en lay-uppen. Noëlle heeft gisteren haar eerste basketbaltraining afgewerkt. Met haar zes jaar was ze de jongste van de groep. En ze kon er werkelijk niks van. Tenminste: het eerste kwartier niet. Want even later gaf ze een behoorlijke 'chestpass', liep ze knap vrij en gooide ze de bal tegen de ring, in plaats van ver naast het bord. Verbluffend hoe snel leren gaat op die leeftijd... Mijn basketbalcarrière strandde na drie memorabele seizoenen. Die van Noëlle is volgens een gevaarlijk trotse vader een veelbelovende bloem in de knop. Hij ziet in zijn dromen een 1 meter 90 lange blonde gigante, gevreesd van Den Bosch tot Den Helder, keihard in de rebound, meedogenloos als ze naar het bord gaat en messcherp vanachter de driepuntslijn. En oh ja, bijna vergeten, ze vond het maandag zelf ook leuk...

Knus

Havens worden opvallend vaak beschreven aan de hand van geuren. Teer, olie, hout, vis, zilte zee. Dat soort lekker primaire luchtjes. Dat er ook geluiden bijhoren, weet ik sinds afgelopen weekeinde. Vanwege ons negenjarig huwelijksjubileum had Nelly een nachtje in de Roos van Saron geboekt, aan de Urker haven. We sliepen in de bedsteekamer. Daar lagen we heerlijk knus gelukkig met elkaar te wezen. En buiten gierde de wind. Nee, dat is te zacht uitgedrukt. Buiten, loeide, brulde, smeekte, huilde, juichte, dreigde en lachte de wind door het touwwerk van de boten. Zo moet het vroeger ook geweest zijn als de haven vol botters lag. En op zulke nachten was heel mannelijk Urk dan erg blij met een knus plekje achter moeder de vrouw in de bedstee. Behalve de bedstee bezochten we in de Roos van Saron ook de welnessruimte en genoten we van een fantastisch ontbijt. Echt een aanrader.

Ook ke-eerd poebliek!

32 jaar oud en voor het eerst naar het circus. Kriebeltjes in mijn buik, want je weet het toch maar nooit met die wilde dieren. De tijger-oppasser zal maar een slechte dag hebben... Noëlle was ook in alle staten. Ze was bevangen door zo'n zenuwachtigheid waarbij ze net wat harder praat, giechelt en lacht dan gewoonlijk. Het werd een onvergetelijke avond. Circus Belly mag dan van het niveau zijn waarbij de kassajuffrouw ook de trapeze-act en het giraffenpoepopruimen voor haar rekening neemt, door de ogen van een zesjarige, was dit amusement van de allerhoogste plank. En toen ik vanochtend uitlegde dat de clown in de wasmachine niet echt gekrompen was, maar dat zijn kleine neefje zijn plek had ingenomen, keek ze me met grote, verbaasde ogen aan.

Dahaag teletekst

Kijk goed. Wat valt op aan deze foto? Ja, dat deze meiden alle drie bloedmooi zijn. Uiteraard. En verder? Het PTT-relikwie aan de muur. Ook correct, maar dat is ook niet wat ik bedoel. Kijk naar hun ogen. Terwijl papa ze met lieve woordjes probeert te verleiden tot een blik in de camera, staren ze als gehypnotiseerd naar de tv, de kleinste incluis. En enig idee waarom die grootste zo strak tegen de rand van de bank aan zit? Omdat ze zo de achter zich verstopte afstandbediening buiten bereik van graaiende handen houdt. Overbodig te zeggen dat 'ff teletekst checken' me in deze gevallen op een huis vol tumult komt te staan.

Failliet

Heerlijk weer gisteravond. We besloten lekker buiten te Monopolyen. Nu hebben Nelly en ik enkele huisregels om ervoor te zorgen dat met z'n tweeën Monopolyen wat langer spannend blijft. Zo bieden we op elke straat waar één van beiden op komt. Het gevolg is dat er flink met geld gesmeten wordt en dat er al snel liquiditeitsproblemen ontstaan. Affijn, op een gegeven moment was ik bijna blut en probeerde ik Nelly haar laatste centen uit de zak te kloppen door de prijs van één of andere Rotterdamse straat flink op te drijven. Dat ging goed mis. Ik ging zelf het schip in. Maar ik dacht slim te zijn. De regel was volgens mij dat als je niet betalen kan de straat voor de vaste prijs aan de ander toekomt. Maar volgens Nelly moest ik dan maar volop hypotheken nemen op andere straten. Ik dreigde met rechtszaken, ving haar in netten van woorden, probeerde overtuigende gebaren te maken, overheersend te spreken. Hielp niks. 'Ik vind dit echt niet leuk', zei ze. Ze legde de klemtoon geraffineerd op het woordje echt. En ik zwichtte. Vijf minuten later was ik failliet.

Muggensentiment

Gisterochtend werd ik gewekt door een mug (dat is Urkers voor vlieg). Zo irritant is dat, want het gaat tergend langzaam en als je dan eenmaal zover bent dat je niet meer verder kunt slapen, dan ben je chagrijnig. Dus toen ik tijdens het ontbijt een mug langs mijn bordje zag wandelen, was die zwaar aan de beurt. Noëlle reageerde hysterisch op de fatale klap. Door betraande ogen keek ze me verwijtend aan. Hoe durfde ik?! Nu kun je dit sentiment afschuiven op films als Beemovie en Antz, maar feit was wel dat Nelly en ik verder onze tengels thuis hadden te houden en dat de muggenmepper achter slot en grendel verdween. Totdat Noëlle vanavond met fikse klappen een armada onweersbeestjes te lijf ging. Of ze wel wist dat die beestjes ook gevoel hadden, vroeg ik. Dit waren toch precies dezelfde vliegen die papa eerder zo bruut had vermoord. Alleen waren dit baby's. Sterker nog: pasgeboren, hulpeloze om hun mama huilende baby's. Ze dacht even diep na over mijn woorden en schakelde toen over op zachtjes blazen en vriendelijke woordjes. Humor!

Herinneringsvakantie

We hebben het eerlijk tegen elkaar gezegd. Deze vakantie was geen topvakantie. Elke ochtend voor zessen de eerste wakkere geluiden horen. Jeugdig reisgezelschap dat last heeft van chronische ongehoorzaamheid en slecht weer. Dat vat het wel zo'n beetje samen. Pluspunten waren het prachtige Groningse land, goedkope Duitse drank en, oh ja, Michal was wél een engeltje. Toch weet ik nu al dat Nelly en ik over een jaar of 15, 20 wegzwijmelen bij de gedachte aan deze vakantie. 'Weet je nog toen de kinderen klein waren en we met die schatten naar dat huisje in Groningen zijn geweest?' Herinnering is een vreemd verschijnsel.

Jongensboekenmoment

Vanmiddag om 1 uur stapte ik met Noëlle bij mijn moeder binnen om er te eten. En plotseling besefte ik dat dit zo'n moment is waarmee jongensboeken beginnen. De eerste maaltijd na het aanbreken van de grote schoolvakantie was typisch zo'n moment om plannen te maken voor de 'schijnbaar eindeloze zee van tijd die voor de helden van ons verhaal ligt'. Die plannen leiden uiteraard steevast tot spannende avonturen. Welnu, de plannen voor de weken die voor ons liggen, hoeven niet meer gesmeed te worden. We gaan lekker een week naar een huisje in Vlagtwedde, maken ongetwijfeld nog wat dagtrips en gaan in klein comité (Nelly en ik) nog een dagje naar Den Haag. Verder willen we lekker uitrusten en zeker geen spannende avonturen beleven. En al helemaal geen spannende avonturen waarin schrandere herdershonden voorkomen.

Macht

Of papa ook een stukje van die lekkere banaan mocht. Nee dus. Bij boerderijwinkel Verhage (ons adres voor bio-vlees) had Anne-Grethe weinig werk om deze smakelijke hap weg te krijgen. Eten was plotseling macht. Net zoals wakker worden dat kan zijn. En je luier vol drukken (bij voorkeur in combinatie met wakker worden). En dat kennis macht is, weet ze ook al trouwens. Door de peuterjuf werd ze dinsdag ingewijd in het postwezen. De kaart voor mama, zo vertelde ze, moest in de brievenbus gegooid worden en dan kwam de politie er een dag later mee aan de deur.

Twaalf

Ik was twaalf en ik weet alles nog. Dat het EK werd gehouden van 10 tot en met 25 juni. Wie er scoorden. Hoe de keeper van de Russen heette en wat de trainer van de Ieren zei toen ze uitgeschakeld waren. Hoe Marco lachtte. En hoe van Breukelen deed met zijn vinger bij zijn oog. Dik twee weken draaide voor mij alles om voetbal. Alleen tijdens de finale kon ik min of meer ontspannen kijken, omdat we toen vrij onbedreigd wonnen. Tijdens de andere wedstrijden zat ik misselijk van de zenuwen te kijken. Maar geen moment twijfelde ik eraan dat Oranje kampioen zou worden. Ze waren immers de beste? Net zoals wij van D5. Nu speelt Oranje zo mogelijk nog beter dan in '88 en zit ik voor de tv alles plat te mitsen en maren. Nelly vindt mij een zuurpruim. Zij ziet alles positief in. Ik denk dat ze twaalf jaar is, in voetbaljaren en ik ben stinkend jaloers. Want twaalf jaar is de allermooiste voetballeeftijd die er is.

Mooie meiden, mooie verhalen

Hoog tijd om weer eens een blog te schrijven over de kinderen. Over Noëlle bijvoorbeeld die er met haar nieuwe haar een jaar ouder uitziet, maar die toch acuut buikpijn heeft als ze aan de nieuwe juffen van groep drie denkt. Of over Anne-Grethe, die zondag vol concentratie voor het raam stond te kijken hoe onze Real (met veel show) een volgens mij al dagen dood musje opat. Of misschien toch over 'Michie', die zich in een paar dagen tijd heeft aangeleerd om zich moeiteloos overal aan op te trekken. Of over hoe ze ondeugend grinnikt als ik haar aan op haar rug over het laminaat laat glijden. Zoveel mooie meiden, zoveel mooie verhalen. Ik mag me gelukkig prijzen, want voor mij is het tegenwoordig elke dag vaderdag.

Poken bestaan wew

We hebben Noëlle onlangs uitdrukkelijk verboden 'spook' te zeggen in het bijzijn van Anne-Grethe. Voorts dient er subiet gezapt te worden als het op Nickelodeon of Z@ppelin te spookachtig dreigt te worden. De reden? Bij avondlicht is Anne-Grethe in staat om werkelijk overal een spook in te zien. Noëlle trouwens ook, tot onze verbazing. Zaterdagavond werd een logeerpartijtje in huize Van Elburg voortijdig afgebroken omdat ze bang was dat 'een furbie tot leven zou komen'. Verder vertrouwde ze een of ander soldatenpopje ook niet. Nelly dacht gisteravond trouwens dat ze het ei van Columbus had gevonden. Ze las een verhaaltje over een spookhondje voor aan Anne-Grethe en legde daarbij heel erg de nadruk op het hondjesachtige karakter van de hoofdfiguur. Een uurtje later bleek haar missie roemloos mislukt. 'Mammaaaaaaaa Een Pooooook!!!!!!!!'

Simpel maar lekker

Om 5 uur kwam ik gisteren uit de Lidl gelopen en om kwart voor 6 zaten we aan een koningsmaal. Zalm. Asperges met ham, kaas, ei en roomboter, restjes spinazie (3 min. in de koekoenpan) en broccoli (met kaas) en gebakken krieltjes. Zo simpel en o zo lekker. En de asperges werden weliswaar straal genegeerd door de jongedames, maar voor het overige hoorde ik links en rechts van me niks dan gesmak. En dat is nog altijd het grootste compliment dat ik me als thuiskok kan voorstellen. Sterker nog: ze namen allebei de term 'lekker' in hun mond. Ik moest me van schrik even aan de tafel vasthouden.

Hé, psst, boekje kopen?...

Ons aller Bertus Gerssen legt dezer dagen de laatste hand aan zijn lang verwachte fotoboek. Het onderwerp is Urk (vanzelf) en ik heb de eer gehad om een royaal voorproefje te krijgen. Het is echt Urk, maar waarschijnlijk niet het Urk wat je verwacht. Cryptischer word ik niet en meer zeg ik er ook nog niet over. Alleen dit: een boek uitbrengen is geen kleinigheidje en dus vraagt Bertus of mensen willen intekenen. Kost 20 euro en dat is geen geld. Sterker: koop er 2 of 3, verkoop ze over een jaar of tien en ga veertien dagen lui op een strand liggen van de opbrengst. Let op mijn woorden, die dingen worden geld waard. Meer info hebben? Mail 'm: b_gerssen(apenapparaat)yahoo.com. Voor de liefhebber hier alvast het hele boek in hoge resolutie, zo af te drukken en aan je muur te hangen.

Hei

Afgelopen maandag was heel Nederland onderweg. Wij ook. De kinderen hadden we onder de hoede van tante Stieneke gelaten en Nelly en ik trokken blij de wijde, warme, waanzinnig druk bevolkte wereld in. Maar gelukkig vonden wij tussen Soest en Hilversum rust op de hei. Daarna via de (letterlijk) toeristische route riching Amsterdam om na een lekkere Guinness op het Leidseplein naar Paradiso te gaan voor het concert van Explosions in the Sky. En het gekke was: van die fenomenale, Texaanse, instrumentale postrocklawine werd ik nóg rustiger dan van de hei.

Urkerlaand

Skreeven in je eagen taol. Et is asof je mit links moeten skreeven wannaar je dat normaol gespruuken mit rechts doen. Op et idee ebrocht duur m'n stage bij et Fries Dagblad (lange gelien) eaw ik vuuresteld om ok Et Urkerlaand ers een keer vor een diel in et Urkers te skreeven. Zo gezegd, zo gedaon. Disse donderdag verskien de bewuste kraant. De mieste reacties binnen arg positief in et was ok fijn dat De Stentor d'r een mooi stok over ad. Maar niet duurklikken op et fillempien ih, daor is niks an.

Groeten uit de rimboe

Je zit met een groepje schipbreuke- lingen al weken vast op een onbewoond eiland. En dan plotseling, het geluid van een klapwiekende helikopter. 'Vuur maken!' schreeuwt iemand en meteen begint iedereen als een gek hout bij elkaar te zoeken. 'Nee, niet doen!' roept er één. 'Straks komt de rook in de ogen van de piloot...' Mannen weten: dat riep een vrouw. Vandaag hebben we dus een wandeling gemaakt door het Waterloopbos bij Kraggenburg. Dat is een bos waarin vroeger proeven werden gedaan ten behoeve van havens, dijken, dammen, sluizen en meer van dat soort dingen. Her en der staan nog complete, op schaal nagebouwde, proefopstellingen. Na drie kwartier banjeren stelde Nelly voor om met onze drie compleet uitgeputte meiden terug te lopen, dertig (30) seconden voordat we (diepe zucht van opluchting) het parkeerterrein weer terugvonden. Maar eerlijk is eerlijk: ik was in de veronderstelling dat we het parkeerterrein van precies de andere kant zouden bereiken.

Boeven

Koninginnedag. De ene dag in het jaar waarop kinderen laten zien wat ze echt zijn: boeven. Tenminste, als ze 14 jaar zijn en met een half krat bier achter de kiezen middenin de nacht met een dik opgevoerde brommer over Urk d*^deren. Als ze zo oud als die van ons zijn en leuk verkleed en lichtelijk nerveus aan de dag beginnen, zijn ze om op te vreten. Op deze foto staan ze klaar om aan de optocht door het dorp te beginnen. Daarna wachtte het ballonnen oplaten, de traptrekkerrace en een rondje draaimolen op Urk. Om zeven uur lagen ze, moe als een maaier, op bed. Meer foto's hier.

Nog zo één

Hé, ik hier? Wat een verrassing. Het zou eens tijd worden ook. Ik ben al bijna negen maanden en dan ligt het moment van mijn geboorte dus precies op de helft van de tijd tussen het heden en de dag dat mijn papa en mama... Affijn. Jullie merken dat ik dit helemaal niet zelf schrijf, maar gewoon mijn papa. Die kwam deze foto tegen middenin de fotoreportage van onze dubbelnamige op de peuterschool en toen dacht hij: verhip, ik heb nóg zo'n mooie. Leuk hè, van die ouwe. En dan te bedenken dat ik hier nog lang niet op mijn mooist kijk.

Eerste dag op de peuter

Daar zit ze dan. Een klein meisje temidden van kinderen die al bijna vier zijn en op het punt staan om naar de basisschool te gaan. Anne-Grethe's eerste dag op de peuterschool. Maar voordat de tand des tijds een sentimentele lading geeft aan deze foto, is het tijd om te zeggen hoe het echt ging. Mevrouw was namelijk helemaal niet zenuwachtig. Sterker nog, toen ik haar de tweede dag weg bracht, voelde ik me al snel teveel. Ze ging zitten, pakte een puzzel en deed alsof ik lucht was. Toen ik voorstelde om afscheid te nemen, wandelde ze op haar gemakje naar het raam, zwaaide naar me en draaide zich weer om, voordat ik de kans had het plein af te lopen. Noëlle was meestal nog te horen als je de straat al uit was.

Nieuwe weblog-ster

Vol trots mag ik jullie de nieuwste ster in weblogland presenteren: Daniël. Mijn geliefde neef moest een stukje schrijven voor school (groep 3) en was daar zelf zo van onder de indruk dat hij het rond mailde aan de gehele familie. Ik heb hem meteen maar zijn eigen weblog cadeau gedaan, want dat we hier met een talent te maken hebben lijdt geen twijfel. Papa en opa kunnen hun dromen laten varen. Daan wordt geen autocoureur of voetballer maar journalist.

Boem, boem, boem

Het werd dus de week van De Aanrijding. Woensdag aan het einde van de middag parkeerde Nelly de rechtervoorkant van de auto op de Urkerweg in de achterbumper van iemand die remde voor een eend. De schade aan onze auto is inmiddels provisorisch gefikst door (super)pake en de verzekering handelt de schade van de tegenpartij af. Klaar, denk je dan. Maar wat een impact heeft zoiets. Er volgde een nacht vol dromen en overgeven en Anne-Grethe is nog steeds bezig de zaak van zich af te praten: ,,Mama auto pot gemaakt. Boem, boem, boem."

Wilde leeuw

Dat peuters moeilijke eters zijn, is geen nieuws. Net zoals het een bekend fenomeen dat al die grappig ogende pogingen om er toch nog wat eten in te krijgen verspilde moeite zijn. Bootjes die naar de haven toe komen tjoeke tjoeken? Daar lachen ze om. Net als om auto's die de garage in willen. Maar voor Anne-Grethe zijn we er nu uit. Doorgaans is ze een redelijk gezonde eter, maar geregeld houdt ze de kaken stijf op elkaar. Maar merk tussen neus en lippen op dat de rest van haar eten bestemd is voor kleine of grote zus en ze valt aan als een wilde leeuw.