Cryptografisch genoegen

Het is elk jaar weer een sardonisch genoegen. Terwijl ik geniet van de rust rondom de feestdagen, bijt half Urk de tanden stuk op mijn achternamencryptogram uit de Eindejaarskrant. Ik maakte de puzzel afgelopen najaar voor de derde keer en ik hoop dat ik er in 2011 en 2012 nog twee kan maken. Daarna zijn de Urker namen op. Mensen klampen me deze dagen aan. De één glundert en dan weet je meteen dat die alle namen gevonden heeft. Maar vaak hebben mensen iets van lichte wanhoop in hun blik. Dan missen ze er nog een paar. Leuk ook als ze dan opperen dat er fouten in zitten. En dan op slinkse wijze proberen om de antwoorden te krijgen. Die geef ik niet, voor hun eigen bestwil. Want het verwerven van de zaak is het eind van dit vermaak. Mensen geven me ook complimenten, zeggen dat de puzzel zo knap gemaakt is. Maar geloof me: dit kreng oplossen is vele malen moeilijker dan 'm maken. Sterkte voor wie nog ploetert, in de eerste week van 2011 staan de antwoorden in de krant.

Kerst

Twee super- biologische Friese megakippen. Een pond gerookt biospek. 'A christmas carol' van Charles Dickens in het Engels (50 ct. bij Het Goed!). Een dode haas. Genoeg chocolademelk voor een weeshuis. Een kerstblouse uit de uitverkoop bij Leendertjen. De kerstspecial van The Office (uit ons dvd-archief). Wijn, bier en een bodempje Jim Beam. Dikke NRC. Dubbeldik Urkerland. Allerhande spul voor op toastjes en een berg ingrediënten, die tussen nu en morgenmiddag omgetoverd moet worden tot een uitgebreid voorgerecht voor 15 personen. Wat kan een kind in een kribbe wat teweeg brengen! Door alle drukte zou je toch bijna vergeten om in de kerststemming te komen. Gelukkig had ik afgelopen maandagavond het voorrecht om de kerstviering van 't Scheepke mee te maken. Voor iedereen die behoefte heeft aan meer échte kerst, hier een stukje inspiratie. En vooruit, ook nog een paar (oldskool) preken.

mp3-keuzes enzo

Noëlle heeft een paar drukke dagen achter de rug. Gisteravond was de uitvoering van haar musicalgroep tijdens Kerst in Oud Kampen. Ondanks dat ze zich ziek voelde, deed ze erg haar best. Daarbij wordt ze al enkele dagen gekweld door de vraag welke mp3-speler ze moet kiezen. De grote (800 liedjes) of de kleine (500). Donderdagavond moest ze tijdens de kerstviering van school een flink stuk tekst voorlezen. Dat deed ze keurig op toon en zonder een spoor van zenuwen. Die kriebels waren er trouwens wel degelijk en dat het haar niet onberoerd had gelaten, bleek 's nachts. Noëlle praat wel vaker in haar slaap, maar deze keer deed ze het keurig op toon, alsof ze nog steeds een kerk vol kinderen en ouders toesprak. 's Ochtends riep ik haar. Ze antwoordde met: 'Papa, het wordt de kleine mp3.'

Lopen!

Als je zoals ik hele dagen achter een bureau zit, plof je 's avonds uitgeteld op de bank. Fout dus. Die vermoeidheid zit in je hoofd. Het is juist wijs om in beweging te komen. Daarom probeer ik de laatste tijd elke avond een flink stuk te wandelen. Bij voorkeur op Urk, maar ook wel in Nagele. Ik heb een vaste route van vier kilometer en dan heb je ongeveer elk huis van het dorp gezien. Soms lukt het me om Noëlle mee te krijgen. Ze gaat dan stampvoetend van ergernis mee en komt huppelend terug. In het half uurtje lopen hebben we dan de mooiste gesprekken gevoerd. Meestal loop ik alleen. Twee dingen vallen me op. In de eerste plaats hoe weinig andere mensen een wandeling maken. En in de tweede plaats hoeveel er met licht geopende mond voor de tv zitten. Het wordt eng als je er langer over nadenkt. Van alle dingen die je na een drukke dag werken kunt doen, kiest 90 procent er volkomen vrijwillig voor om wezenloos naar een scherm te staren. Ga toch wandelen!

Lief

We zijn in het bezit van uitzonderlijk lieve kinderen. Dat zeggen wij niet, maar dat zegt niemand minder dan Nicolaas van Myra en dat is een heilige, dus die liegt niet. De beste man heeft zich de laatste weken, samen met zijn knechten, al twee keer in het holst van de nacht door onze schoorsteen gewurmd. En hij schijnt voornemens om dat binnenkort nog een keer te doen. Afgelopen zaterdag bracht hij zelfs op klaarlichte dag een bezoek aan Nagele en volgende week komt hij op mijn werk langs. En dan vindt hij het ook nog nodig om cadeaus bij de grootouders te droppen. Affijn, op het gebied van straffen en belonen hebben wij voorlopig dus geen poot om op te staan.

Plaat van het jaar, echt!

De tijd dat ik elke twee weken de OOR naploos om volledig op de hoogte te blijven van de laatste ontdekkingen op muziekgebied, liggen lichtjaren achter me. De opwinding van een nieuw bandje ontdekken was leuk voor toen. Tenminste. Tot Spotify. Via oude bekenden als Mogwai en Explosions in the Sky belandde ik bij Mono, Eluvium, Ludovico Einaudi en pg.lost. Broer JW moet niet zoveel hebben van muziek via het net (iets met frequenties, een lang verhaal). Hij ontdekt bandjes nog 'the old fashioned way'. En zo belandde ik onlangs in de Melkweg, waar we samen met 100 man en een paardenkop onder anderen People Get Ready zagen optreden, een Nederlandse band. Hun eerste cd is net uit en die is zo ongelofelijk goed. Wat mij betreft de beste plaat van dit jaar. En dat zeg ik niet omdat ze nu nog niet wereldberoemd zijn. Ook niet omdat ze in plaats van aan de drugs in de Heer zijn. Leuk trouwens dat die ook al gewoon via Spotify te beluisteren is, maar laat JW dat niet horen.

Anne-Grethepiet

Mooie vader-dochter- momenten afgelopen zaterdag- middag. Anne-Grethe en ik gingen naar de film in Emmeloord. Sinterklaas en het Pakjesmysterie om precies te zijn. Anderhalf uur was mijn lekkere meid druk met de bioscoopstoel neerklappen, het kinderzitje verschuiven, de bioscoopstoel opklappen, popcorn eten, de belachelijk grote beker ranja leegdrinken, naar de wc gaan (vier keer!), allerhande vragen stellen, chocomel drinken, allerhande opmerkingen maken en uiteindelijk knus op mijn schoot kruipen. Kortom: ze genoot. Tot mijn stomme verbazing vertelde ze de film na afloop trouwens moeiteloos na.

Ha die Hanna

De buik der buiken is niet meer. Snaor Corrie beviel vorige week donderdag in alle vroegte van haar tweede dochter: Janneke Hananja, roepnaam Hanna. Nog diezelfde nacht ging bij ons de telefoon en precies 15 minuten later stond Nelly op de Lijkant aan het kraambed. Diezelfde dag nog keek ook ome Jelle even om het hoekje, maar kon hij er natuurlijk naar fluiten dat het hij het achtste Ten Napel-kleinkind mocht vasthouden. Zondagmiddag had hij meer geluk. Greet vat het tot nog toe allemaal sportief op.

Primeurtje

Heel vreemd (kuch) maar in mijn droom kwam Mark Rutte dus bij ons op bezoek en veranderde hij telkens als een soort dr. Jeckyll & mr. Hyde in Geert Wilders. Tijdens ons geanimeerd gesprek was ik druk doende met vis bakken. Lekkere dikke scholen, vers ook, de oranje stippen deden pijn aan de ogen. Geert bedankte vriendelijk toen ik hem een visje aanbood, maar Mark sloeg glunderend toe. Na de schol lustte hij ook nog wel wat kibbeling. Het was zo gezellig dat mijn droom-ik besloot om afscheid te maken van Wilders en lekker verder te kletsen met Rutte. Vlak voor we afscheid namen, schoot me nog wat te binnen. Ik informeerde naar de windmolenplannen. Daar hoefden we ons op Urk echt geen zorgen meer over te maken, verzekerde hij mij. ,,Die komen er echt niet." En volgens mij mocht ik hem gewoon keihard citeren in Het Urkerland.

Maltklus

Afgelopen week had ik vrij. Er moest geklust worden. Ik begaf me dus voor enkele dagen op het terrein van mijn zwager Ron, die weliswaar via de autobranche brood op de plank krijgt, maar feitelijk professioneel klusser is. Onder het genot van menig maltbiertje verrijzen onder zijn handen huizen, schuren, aanbouwen, uitbouwen en stacaravans. Het lijkt allemaal zo makkelijk als je hem bezig ziet. Misschien dat daar mijn vlaag van overmoed vandaan kwam. Vol goede moed begon ik dus maandag aan de keuken. Oude (nou ja, amper 4 jaar jonge) kunststof wandbekleding eruit, (l)ambrisering erin. En ondertussen ook nog even wittelen en wat kastjes in elkaar zetten. In geen tijd was het huis veranderd in een oorlogszône en Nelly zorgde dat ze uit mijn buurt bleef. Toen ik haar na een ochtendje eenzaam klussen weer zag, droeg ze een tas boodschappen in de ene hand en een sixpack maltbiertjes in de andere. Ik dacht nog bij mezelf: waarom koopt ze nu maltbier? Maar mijn onderbewustzijn wist natuurlijk allang hoe laat Nelly vond dat het was. Ze kreeg gelijk: dankzij mijn onvolprezen zwager zijn al mijn kluswensen deze week verwezenlijkt.

Jongens

'Papa! Goed nieuws! Tom is online!' Ik slik nog net een cynische opmerking in. Tom is de vakantieliefde van onze Noëlle en dat neemt ze heel serieus. Ook al heeft ze Tom deze zomer eigenlijk maar één dag gezien, werd de verkering via tussenpersonen geregeld en trok ze een vies gezicht toen Tom om een kus vroeg. De liefde bloeide eigenlijk pas naderhand echt op. Tom presteerde het namelijk om wekenlang een Hyves-uitnodiging te negeren. En toen het bevrijdende mailtje eindelijk kwam, jubelde Noëlle het uit. Gisteravond zat Tom dus weer even op Hyves en meteen vlamde het heen en weer. Dikke kussen vlogen over het scherm en aan grote woorden was geen gebrek. Met stomme verbazing zag ik haar 'Ik hou van je' chatten. ('Ik ook van jou' reageerde hij meteen). 'Je was toch op Pim?' vroeg ik verbaasd. 'Allang niet meer!', smaalde Noëlle. 'Dat was gisteren!'

Deze blog is tot stand gekomen na uitdrukkelijk goedkeuring van Noëlle. De jongensnamen zijn omwille van privacy gefingeerd.

...and the living is easy

Nu de zomer op zijn einde loopt, hebben we de laatste weken voorzichtige stappen gezet op het plukkerspad. Op Urk vonden we hazelnoten en in Nagele vlierbessen. Verder hebben we een bos ontdekt waar we volgend jaar emmers bramen gaan plukken. Heerlijk is dat: vers, lekker, avontuurlijk en (ook leuk) gratis bezig zijn. Zaterdag waren we bij Vink in Kraggenburg, ook om te plukken. Ook al was het deze keer niet gratis (maar 80 cent per kilo), we hebben erg veel lol gehad. We plukten bramen, stoofperen en harde, sappige elstars en legden die in de door Anne-Grethe bestuurde kruiwagen. Michal knaagde ondertussen met een serieus gezicht aan haar vers geplukte appeltje en het zonnetje scheen weldadig tussen de nog rijk behangen takken door. We wisten die middag precies wat we later wilden worden: appelplukker. Thuis maakte ik met 3 grote elstars, het laatste bakje bramen van 2010, een zakje Nageler vlierbessen en heeeel veeeeel suiker een heerlijke siroop.

Zand

Waar schrijf je als trotse vader over? Simpel: je memoreert vertederende momenten of rake uitspraken. Je zet je kinderen op een voetstuk als daarvoor ook maar even de gelegenheid is. De grote monden, de oostindische doofheid, het gejengel, kortom: het zand tussen de gezinsraderen, dat haalt deze blog natuurlijk niet. En wees gerust, ook dit keer houden we het positief. Is ook helemaal niet moeilijk met een foto van zulke schatten voor je neus. Dan schiet ik in de lach als ik denk aan Michal, die in een brutale bui met van ondeugd twinkelende ogen zei: 'Het maakt mij uit!' Of hoor ik gedachten Anne-Grethe, schaterend als Sponge Bob, door het huis stuiteren. Of (ondanks het strenge spreekverbod) onbekommerd met haar zusje babbelen om tien over negen 's avonds. Het hartgrondig zuchten en draaien met de ogen van Noëlle, bij wéér een ouderlijk verzoek. Heerlijk!

Feest

Met Cowboy Cor aan haar zijde was Prinses Anne-Grethe gisteren het stralend middelpunt van haar sprookjesfeest. Na het uitpakken van de cadeaus viel het gezelschap aan op de Hans en Grietjetaart. Daarna stoelendans, verstoppertje spelen en een spannende speurtocht door de buurt, op zoek naar het ontvoerde Prinsesje Michal (die gelukkig zo slim was geweest om broodkuimels te strooien). De grote stapel pannenkoeken vond vervolgens maar matig aftrek, aangezien de prinsessenmaagjes al volgestouwd waren met aanzienlijke hoeveelheden kleur-, smaak- en zoetstoffen. Met een rauwe keel van het (wan)orde houden bracht ik de gasten daarna naar huis. Vandaag voelde ik me trouwens even de koning te rijk met deze prinses. We gingen een half uurtje fietsen en betrapten opnieuw de twee plaatselijke reeën, terwijl ze in het licht van de ondergaande zon van een akker snoepten.

Een gevoelige zaak

Eten doe je niet alleen met je mond. Het is een kwestie van emotie, een gevoelige zaak. Daarom heet schol soms meischol en plofkip scharrelkip. Een mooi verhaal kan lekker eten heerlijk maken. Neem nu de dukkah die ik deze week maakte. Je kan zeggen dat het een mengsel van noten en kruiden is. Lekker bij brood. Maar vertel nu eens dat deze bedwelmend lekkere mix al in de tijden van Abraham gegeten werd, rondom het knapperend kampvuur in de koude bedoeïennacht. En zeg dan dat er behalve geroosterde amandelen, pijnboompitjes, walnoten, zout, peper en komijnzaadjes ook handgeraapte wilde hazelnoten inzitten en dat die de hele zomer heerlijk gegroeid hebben in de vrije natuur langs de Urker Pyramideweg en dat ze door schrijver dezes handgepeld zijn, handgeroosterd en vervolgens vers gehakt. Als je het zo brengt, wordt eten een avontuur.

Privacy

Die paar keer in het jaar dat ik Ritske vervang als plaatselijke persfotograaf, ga ik steevast een middag met Noëlle op pad. Zij houdt dan het lijstje met foto-afspraken angstvallig in de gaten. Geeft me aanwijzingen, commentaar op zojuist afgelegde bezoeken en vuurt de meest uiteenlopende vragen om me af. Het ene moment zitten we te geinen en het andere moment hebben we diepzinnige gesprekken. De opvereenkomst met een paar jaar geleden is alleen dat zulke gesprekken grappige uitspraken opleverden: leuke gezegdes, verhaspelde uitdrukkingen. Instant vertedering. Prima weblogmateriaal. Maar nu ze acht is, kan ik er van opaan dat ze meeleest. Bovendien: ze heeft behoefte aan privacy. Dat bleek ook toen ze bij thuiskomst meteen druk in een schriftje ging zitten schrijven. Op de voorkant staat een plaatje van een wild dier en de tekst: 'Schrift van Noëlle, geheim!!!!' Op deze plek ga ik dus niet uit de school klappen. Wel een leuke foto van onze mini-journalist met een beeldhouwster in het buurthuis.

Historisch moment

Voorbijgangers keken er vertederd naar. Een vader die zijn dochtertje fietsen leert. Kan het ouderschap treffender uitgebeeld worden. Maar hadden ze voorbij de cliché's gekeken, dan hadden ze vast en zeker ook de lichte waanzin gezien in 's mans ogen. En zijn verkrampte gelaat en gebalde vuisten. Of de dikke tranen op de wangen van het meisje, haar van snot doordrenkte t-shirt. Bovendien had het kunnen opvallen dat vader en dochter amper, nee bijna helemaal niet, vorderden langs dat lege fietspad. Wie zijn oren spitste, hoorde verontrustende flarden: 'Bang... kan niet...moet...uitrusten... doorgaan...naar huis...moeder...aan je zusje geven...verdrietig...papa ook...gewoon trappen...niet remmen...brandnetels...op Marktplaats zetten'. Totdat het verzet ineens brak, het bange hoofd de gretige benen het werk liet doen, vader's handen los lieten en Anne-Grethe wegfietste. Gistermiddag, om kwart over vijf, een dag na haar vijfde verjaardag, was het zover en kon mijn grote meid fietsen. Hieperdepiep Hoera!

Magnus

Over iets meer dan een uur start de schaakwedstrijd van De Wereld tegen Magnus Carlsen. Wie dat is? De jongen op de foto hiernaast. En geloof het of niet, kenners zeggen dat hij (20 jaar oud pas) de allerbeste schaker ter wereld is. Zo goed dat Kasparov (die kent iedere niet-schaker wel, toch?!) hem traint en hem zelfs toegang heeft gegeven tot zijn laptop vol varianten (de heilige graal van schaakland). Sinds kort is de Noor stijlicoon voor een kennelijk stoer kledingmerk. En dus kijkt (nou ja, tuurt) hij ook vanaf de gevel van een nieuwe sportzaak over de dorpsingang van Urk. Grappig is dat. Een sportzaak waarin uitgerekend van de vader aller sporten (atletiek is de moeder) geen spoor is te vinden, heeft hem loeigroot op de gevel staan. En iedereen denkt dat het één of andere pummel is. Carlsen heeft mij trouwens ook uitgenodigd om deel uit te maken van het wereldteam. Ik was eerst vereerd, maar ontdekte toen dat ze met De Wereld echt iedereen bedoelen die weet dat de koningin kleur kiest.

Ons Antwerpen

Met korte vakanties heb je meestal het gevoel dat je ergens te gast bent. We hadden het eerder dit jaar in Parijs en in Duitsland. Maar afgelopen weekend in Antwerpen, kwamen Nelly en ik een beetje thuis. We parkeerden onze auto op onze Linkeroever en wandelden door ons tunneltje naar de stad. Daar picknickten we in ons park, genoten van friet van ons favoriete kot, dronken bier op onze Grote Markt en smulden bij ons nieuwe lievelingsrestaurant. Het hotel was weliswaar voordelig en zeer centraal gelegen, maar komt niet op ons te-onthouden-lijstje. (Denk: borg voor de afstandsbediening/ receptie achter kogelwerend glas/ low life/ NY/ 70's/ De Niro). Maar zondagochtend was het slaapleed snel geleden na een ontbijt bij Starbucks en bleek dat Onze Lieve Heer ook in ons Antwerpen gewoon kantoor houdt op zondagochtend en sloten we ons bezoekje af met een welgemeend 'Tot ziens mooie stad aan de Schelde'.

Inlezen voor Antwerpen

Morgen gaan Nelly en ik twee dagen naar Antwerpen. Heeft nog te maken met onze elfjarige echtverbinte- nis. In aanloop op deze trip leek het me een goed idee om de dubbelroman Lijmen/Het Been van Willem Elsschot te lezen. Hij (of Hubert Lampo) is de beroemdste Antwerpse schrijver ooit. Het was een grote schok dat juist dit boek in Brussel speelt. Alsof Feyenoord haar nieuwe stadion in de Bijlmer bouwt. Maar los daarvan is het een ongelooflijk sterk verhaal. Qua diepgang scheert het losjes langs de grote thema's (schuld en boete enzo) en ondertussen lig je om de twee pagina's krom vanwege zijn zeer bijzondere gevoel voor humor. En met iets meer dan 200 pagina's ben je al uit en thuis. Maar het is vooral de kunst van het schrijven die deze, in elke kringloopwinkel verkrijgbare, dubbelroman zo fantastisch maakt. Elsschot schrijft aantrekkelijk, onderhoudend en rechttoe rechtaan. Dat is vooral bijzonder als je bedenkt dat de romans geschreven zijn in 1924 en 1938. Wie nu de indruk heeft dat onze trip van hoog cultureel niveau zal zijn, heeft het trouwens mis. Denk: friet, bier, echte Vlaamse mayonaise en poolen.

Huisvlijt

Vrijdagmiddag kwam Monica langs met een emmer pruimen. Zaterdag- ochtend had een mysterieuze weldoener drie sappige komkommers voor de deur gelegd en die middag kregen we via via vier dikke Espeler preien en een knots van een courgette. Gisteren plukten Noëlle en Daniël nog een pondje bramen bij elkaar. Het mag duidelijk zijn: huize Bakker is hard op weg naar totale zelfvoorzienendheid. Zeker als je daarbij bedenkt dat onze broodbakmachine sinds deze zomer elke dag een geurig brood aflevert. De heerlijk verse ingrediënten werden dit weekend met veel plezier omgetoverd tot friszoete pruimensiroop, Vichysoisse (koude preisoep), gegrilde courgetteplakken en dieprode bramensiroop. De komkommer heeft vandaag een ereplek tussen een pannetje eerlijk Echtenerbrugs rundvlees en verse sperzieboontjes. Ondertussen verliet ook nog een schaal heerlijke havermoutkoekjes onze keuken en wacht een zakje citroenen braaf op een toekomst als limonade. De foto bij dit stukje is (uiteraard) niet bij ons genomen, maar afkomstig van de inspirerende weblog van Teunie Luijk. We volgen haar huisvlijt, tips en recepten met veel plezier.

Mijn Indiase vriend en ik

Quizvraag: wie is de wereldkampioen schaak?... Fout, het is Viswanathan Anand. Wie? Een man uit India. Dat en het duizelingwekkende inwonersaantal van dat land verklaren waarom ik op Chess.com zo vaak India'ers tegenkom. Meestal vermelden ze in hun profiel gretig dat ze een belangrijke baan in de techniek, handel of ict hebben. Vanavond trof ik er weer één. Qua rating was hij gelijkwaardig aan mij, maar ik had al een paar biertjes op. En ik was melig. Schaken gaat dan niet meer zo goed. Chatten wel. Smul mee en ontdek de duistere kant van mijn Indiase vriend!

Puzzelen

Nelly en ik zijn dinsdag (op de dag van ons 11(!)-jarig huwelijksjubileum) naar de film geweest. Of moet ik schrijven De Film, want iedereen schijnt het deze dagen over Inception te hebben. Puzzelthriller, droom sci-fi, hersenmarteling. Het klopt allemaal. Zeker na het lezen van de recensies zit je twee uur lang op het puntje van je stoel en heb je na de tijd uren, nee dagen, stof om allerlei theorieën tegen het licht te houden. Met z'n tweeën hebben we er al een stuk of vijf. Ga een paar uur rondsnuffelen op Internet en je krijgt er gratis en voor niets nog tientallen bij. Alles kan, niets is zeker en ik begin te vermoeden dat ook regisseur Christopher Nolan geen idee heeft wat waar is. Hij heeft gewoon een monumentale film gemaakt waarover je wel moet napraten. Waar voor je geld dus of zoals hij zelf zegt 'entertainment'. Ik ben het er wel mee eens, al had ik dan toch liever die twee andere superfilms van 'm. En qua zelf-in-te-vullen-einden was ik nog steeds niet klaar met dit.

Hollandse jongen

Niet zo heel lang geleden was elke Hollandse jongen een handige jongen. Met een doos Meccano, een handje spijkers, een klosje garen en wat wrakhout kon hij alles maken. Huizen, boten, vliegtuigen, Deltawerken, you name it. Handigheid was een gegeven, die eigenschap was de grondtoon van je zijn. Velen maakten daarvan ook gebruik in hun dagelijks werk. De jongens die goed konden leren (zeg maar de Jelle Bakkers van die tijd) waren ook handig. Anno 2010 heb je twee soorten Hollandse jongens. De ene soort heeft alreeds op 12-jarige leeftijd het verstandige besluit genomen om een grondige studie aan de LTS te volgen. Ze zijn kind aan huis bij Gamma's en Praxisssen. Hun handen maken wat hun ogen zien. Uiteraard zijn ze gaarne bereid dat ook te doen voor die andere soort Hollandse jongen. Het soort dat 36 uur per week met het langzaam maar steeds zekerder uitdijende lijf tegen de rand van een bureau aan zit. Alleen vragen ze voor die diensten wel een riante vergoeding. Zo ontstonden zaterdagochtenden, waarop kantoorhelden de stoute schoenen aantrekken en in de weer gaan met boormachines, hamers en beitels. En lukt het dan, tegen alle verwachtingen in, om dat leuke kinderkapstokje aan een gipswand te bevestigen, dan is hij zo blij als een kind. Ook en vooral omdat met dat kapstokje een gat zo groot als een ei is weggewerkt. Een gat waarvan hij zelfs niet het begin van een idee had hoe hij dat anders had moeten wegwerken.

Lekker lezen

Iedere zomer neem ik me voor om de lange zwoele avonden en de vrije dagen te vullen met lezen. Nooit komt er wat van. Tot dit jaar. De afgelopen weken heb ik me prima vermaakt tussen de boeken. Het begon met In Babylon van Marcel Möring. Sprookjesachtig, prachtig geschreven en spannend. Daarna De Hemel van Hollywood van Leon de Winter, een feest voor iedereen die van deze schrijver houdt en zo uit. Vervolgens weer heel wat anders: Nooit meer slapen van W.F. Hermans. Die boeide me eerst niet zo, maar het was frappant hoe de sfeer van het verhaal uiteindelijk diep doordrong. Toen twee recente boeken. Alleen maar nette mensen van Robert Vuijsje. Lachen, gieren, brullen en tegelijkertijd een scherpe analyse van het Nederland van nu. Tot slot Dorsvloer vol confetti van Franca Treur, het verhaal van een fantasierijk meisje dat opgroeit in een orthodox mannengezin op het Zeeuwse platteland. Zeker geen slecht boek, maar ik had er misschien toch teveel van verwacht. Tussendoor lees ik, voor het tegenwicht, de Christenreis van Bunyan, in een voorloorlogse uitgave en gecombineerd met een bundel meditaties over dat boek van de gergem-dominee Vergunst.

Onbeschrijflijk fris

Citroenlimona- de. 't Zal wel, denk je. Totdat je het geproefd hebt. Het overkwam mij vorig jaar tijdens een weekendje koken uit een Libanees en een Turks kookboek. Het was een simpel recept, dus zo gemaakt. Maar lekker! Eigenlijk onbeschrijflijk hoe fris en verslavend een glas ervan is. Daarom snel het recept, genoeg voor een grote pan vol. Breng een liter water aan de kook en los daarin een pond suiker op. Haal de pan van het gas af en knijp er 8 citroenen boven uit. De schilletjes en pitjes mogen er ook bij. Strooi er wat blaadjes munt door en een klein scheutje oranjebloesemwater (een flesje kost 99 cent bij de Turk). Giet er dan 4 liter koud water bij en zet de pan een nacht in de koelkast. De volgende dag zeven en ijskoud drinken.

Traumaverwerking op z'n Duits

De vakantie in Duitsland speelde zich af onder bloedhete temperaturen, temidden van prachtige natuur, lieflijke dorpjes en begeleid door heerlijk koud bier. En natuurlijk was er die WK-finale, die ik via de ZDF moest bekijken. Voorafgaand aan het duel had de verhuurder er hele analyses op los gelaten. Samen leefden we toe na de wedstrijd en toen bleek dat die voor ons Nederlanders dramatisch was verlopen, was de man ineens zijn tong verloren. De dagen verstreken en zonder Nederlandse media in de buurt sleet het trauma verrassend snel. Op donderdagavond kwam het onderwerp voetbal terloops ter sprake tijdens één van de gesprekken met de verhuurder. 'Ach ja, Fussball, schade', zei de man meelevend. Geen spoor van leedvermaak, nog geen ondeugende twinkeling in zijn ogen. De man leefde echt mee. Sterker nog, ik verdacht de voetballiefhebber ervan dat hij de hele week bewust op zijn tong had gebeten, wetend dat elke vorm van nabeschouwing mijn Oranjehart zou pijnigen. En nu, dagen later, deed hij het onderwerp sussend af, alsof het om een omgevallen glas sap ging. Toch wel beschamend, als je bedenkt hoe wij Nederlanders een vergelijkbaar Duits echec 'gevierd' zouden hebben.

Das Land der ex-Weltmeisters

Nog één nachtje slapen en dan gaan we op vakantie. Na twee zomers in eigen land, is de keuze nu toch weer op het buitenland gevallen. We hebben een huis gehuurd in het piepkleine Ellershausen, in het Ederbergland. Dat is een streek die vastgeplakt ligt aan het Sauerland. We hebben plannen zat voor de komende week. Eerst gaan we natuurlijk luid juichend het hele dorp laten weten dat WE nu eens een keer Weltmeister zijn en de dagen erna gaan we heel schijnheilig Duitser met de Duitsers zijn. Maar of er veel van al die plannen terecht komt, zal ook afhangen van het weer. De voorspellers hebben het over een alles verlammende 34 graden en voor zover ik weet is dat ook bij onze Oosterburen erg heet

Vleseloos lekker

Het BBQ-seizoen is weer begonnen. Daar zag ik eerlijk gezegd toch wel een beetje tegenop. We doen niet meer aan kiloknaller- pakketten en dat is toch, ehh, slikken als je gewend bent aan eindeloze rijen shaslicks, burgers, kipvleugels, spareribs en speklappen, die ondanks de diverse stadia van verkoling waarin ze verkeren, heerlijk smaken met een dikke lik samba-, kerrie- of knoflooksaus. En vegetarische alternatieven? Dat kan nooit wat zijn toch? Nou... De druivenbladeren gevuld met ricotta, dadel en amandel waren wat aan de zoute kant. Maar de rolletjes van aubergine met fètakaas, zongedroogde tomaat en basilicum waren subliem. En dan hadden we nog notenburgers, een ontdekking! Hier het recept.

Bad guy Michal

Jongste kinderen zijn vaak kleine prinsjes of prinsesjes, met alle bijbehorende privileges. Ook onze kleine Michal kan bij velen heel wat potjes breken. Komt ook door haar verbluffende oogopslag en aaibare krullenkop. Maar we zijn toch ook realistisch genoeg om te erkennen dat het engeltje ook een peuterpuber is. Vandaag echter, is niet het juiste moment om daarover uit te weiden. Onze schat wordt namelijk 3 jaar (drie!). Daarom een prachtige foto, waarop ze samen met neef en zussen het verhaal van Daniël in de leeuwenkuil naspeelt. Anne-Grethe (met mantel) is de berouwvolle koning, Daniël (en de leeuw) spelen uiteraard zichzelf en Noëlle is de (apocrieve) bezorgde vriendin. Michal speelt de bad guy. Ook de verleiding om over die rolverdeling uit te weiden onderdrukken wij vandaag. Van harte gefeliciteerd lekkere schat!

Paris

Nelly en ik hebben drie dagen Parijs achter de rug. Als 'embedded journalist en co' in het kielzog van het jubilerende mannenkoor Hallelujah, ontdekten we de lichtstad. Het was bijzonder: ik was nog nooit in Parijs geweest en toch was het een feest van herkenning. Slotritten van de Tour, stukjes Da Vinci Code, Hector Mallot, Je suis, tu es etc. in VWO 2, Herbi en Louis de Funes. Het kwam allemaal samen. Grote verrassing was trouwens het Panthéon, de kathedraal waar Frankrijk haar helden eert. Ondanks een dun laagje geestelijk vernis is 't een heiligdom van de mens, met Voltaire en Rousseau als Petrus en Johannes en de Slinger van Foucault als altaar. Ik kende het van het even fascinerende als gecompliceerde boek van Umberto Eco, maar besefte pas dat de slinger in het Panthéon hing toen ik er oog in oog mee stond. Het kan me mateloos boeien, zulke pracht en praal, maar het deurtje van mijn hart ging later die dag toch pas echt open bij dit. De hardrock van de koormuziek volgens Nelly. Op de foto staat Nelly trouwens te geinen bij de Dôme des Invalides, de laatste rustplaats van Napoleon. Ze steekt echt overal de draak mee...

Tsjak!

BOEM! In het zevende en laatste partijtje basketbal tijdens het BKU-toernooi, gaat zo ineens het licht uit. Mijn tegenstander heeft de bal vol in mijn gezicht gegooid, in een poging die binnen de lijnen te houden. Gevolg: acute hoofdpijn, bloedsmaak in de mond en een bloederige brilafdruk in mijn neus. Of het gaat, willen mijn geschrokken teamgenoten weten. Tuurlijk! Ik ren lekker verder (welke kant moesten we op?), probeer weer te zien met mijn rechteroog (staan we voor?) en kom er pas na een minuut achter dat mijn brillenglas helemaal vies is (Jelle heet ik toch?). Als ik die even heb schoon gepoetst, krijg ik voorzichtig weer een bal (mijn ploeggenoten wachten nog steeds op het moment dat ik omval). Ik leg, mede tot mijn eigen verbazing, aan voor een driepunter. In een fractie van een nanoseconde besluit ik precies tussen de ringen (ik zie er twee) te mikken. Tsjak!

Pijn voor de lol

Auw. Ik heb een fietsweekend met mijn vader en mijn broer achter de rug. Eerst van Nagele naar Holten via de, auw, Holterberg en de volgende dag naar Nunspeet over de, auw, Veluwe. De derde dag weer naar huis door de polder, met veel, auw, tegenwind en tot slot de, auw, Ketelbrug. We sliepen in trekkershutten, aten bij de Chinees en de Griek en brachten de avonden door met hartenjagen en bier drinken. Erg gezellig, maar, auw, wat valt dat tegen: 230 kilometer in 2,5 dag. Wie trouwens mocht denken dat JW er op deze foto ook even helemaal doorheen zat, die heeft het mis. Broer smeert zich ergens tussen Deventer en Apeldoorn even goed in met zonnebrandcrème, alvorens hij weer brommertje gaat spelen op zijn omafiets. A.U.W.

Dak

Zo ziet mijn achterstraat eruit. Wat ik op het dak doe? Breken, sjouwen, spijkeren, boren en mijn knieën openhalen aan het grind. Mijn buurman (oud-Bataviawerftimmerman) is bezig de houten boeien rondom ons dak te vervangen door heel mooi kunststof. En ik mag helpen. De man weet raad met werkend hout en bouwvakkers die in de jaren 70 heerlijk geïmproviseerd hebben. Ik ben al apetrots als ik een spijker recht in het hout weet te slaan. Als het werk straks klaar is voorzien dakdekkers onze daken van nieuwe dakbedekking en dan hoop ik dat we zeker tot 2040 klaar zijn. Anne-Grethe bekeek me aandachtig toen ik op de rand van het dak een fotootje van haar maakte: 'Papa, spring er eens af...'

Rocksterren

Ooit waren we rocksterren. Heel plaatselijk weliswaar. En ook niet zo bekend, maar toch. We bliezen de buren van onze oefenruimten richting de rand van een zenuwinzinking en oh, oh, oh wat hadden we een lol. Het begon allemaal met MARS 85-100, ergens in 1992. Het eindigde tien jaar later met Timber. Van die eerste band bestaat nog een demo, met die laatste groep namen we nooit wat op. Wat was ik daarom blij dat broer Jan Willem in zijn uppie twee nummers uit die tijd heeft 'gererecorded'. Ik kreeg ze voor mijn verjaardag en heb ze inmiddels prijsgegeven aan het www. Luister naar Wanna Walk en Grindbak. De (originele) composities zijn van mij en de gehele uitvoering (zang, 2de stem, gitaar, bas, drums) van JW. De beelden slaan trouwens nergens op, maar je mag er van mijn part best diepere betekenissen in zien, net als in de teksten. Heel soms dagdroom ik dat we nog steeds rocksterren zijn en dat we dan klinken als dit.

Breek de dag

Je (Daniël dus) wordt maar één keer negen en dat moet dus goed gevierd worden. Vandaar dat onze Noëlle vanochtend om half acht voor de deur van huize Van Elburg stond met een dienblad. Twee croissants, een lekker gekookt (biologisch) eitje en een pakje drinken. Daar was de vriend zwaar aan toe, want om 5 uur vanochtend had hij zich voor het eerst gemeld aan het ouderlijke bed. Een uur later was hij echt niet meer te houden en pakte hij zijn waveboard uit. En nu had ome Jelle nog wel bedacht dat hij vanavond mee mocht naar het vuurwerk op Urk. 't Zal mij benieuwen.

Fietsende vlag

Spelen met vuur is het: verslag doen van Koninginnedag en dan alleen een foto van Anne-Grethe erbij zetten. Waar is de rest? Tja, dat komt: deze meid fietste voor het eerst mee in de Nagelese Oranje-optocht en dat gaf zo'n hoog veiligheidsrisico dat het absoluut noodzakelijk was dat papa steeds binnen een meter afstand meeliep. Foto's nemen van ander kroost schoot er dus bij in. Vanmiddag, tijdens het bezoek aan de markt in Sint Jansklooster vroeg ze ook mijn volledige aandacht, want zo legde ik uit: 'Andere kindjes kunnen erg goed zingen of knutselen, jij ook hoor, maar je kunt vooral goed kwijtraken.' Ze knikte gretig en trots. Vanavond was ze zo brutaal, onmogelijk en ondeugend dat ik voor straf haar bed ontdeed van knuffels. Zuchtend plofte ik op de bank. Een uurtje later tikte ik zwijmelend van geluk deze blog. Wie het snapt mag het mij uitleggen.

Naschrift: Nelly leest deze blog, fronst en zegt: wil je het voortaan zeggen als je haar bed ontruimt? Ze vroeg mij net met een heel lief stemmetje of ze soms ook nog knuffels in haar bed mocht.

Ja bingo-syndroom

De bingo's op de camping bij Giethoorn zijn nog net van voor mijn tijd, maar de verhalen erover hebben binnen mijn schoonfamilie mythische proporties aangenomen. Met name als het gaat om het verschijnsel 'valse bingo'. Kind van 5 of bejaarde van 88: de bingo-hopman kende geen pardon: als je 'ja bingo' zei in plaats van 'bingo', was je af. Gisteravond was er bingo op het Landal-park wij met de hele (schoon)familie zijn neergestreken. Zwager Ron streepte nieuwe anekdotes bij elkaar door binnen 20 minuten een broodrooster, fruitjuicer en soepset te winnen. Tot onverholen frustratie van andere deelnemers. Maar lang leek het erop dat schoonva Jan Marten koning van de avond zou worden. In de race om een gratis midweek voor zes personen, lag hij lange tijd op kop. Hij moest er nog één (nr. 37) en ja hoor, daar werd 'ie afgeroepen. 'JAAAAA' brulde JM tot zijn eigen verbijstering. 'Bingo', piepte hij er verslagen achteraan. Hij kromp ineen. De Gierthoornse bingobeul kwam weer voor zijn geestesoog. Dit was misdruk. Een valse bingo. En dat met zo'n prijs binnen handbereik. Maar op Landal hebben ze nog nooit gehoord van zulke valse bingo's. En dus mocht JM gewoon naar voren komen. Samen met twee anderen helaas. Er moest gedobbeld worden. Een vrouw gooide 6, een kind 5 en JM 3. Gerechtigheid, zouden ze in Giethoorn zeggen.

De Kip, deel 2: aan tafel

De pret begon vanochtend al. Ik marineerde de kippenpoot en -borst (samen 2,1 kilo) met citroensap, knoflook, peper en veel rozemarijn. Een recept komt uit het boek van Han Wilmink, dat ik gesigneerd en wel (!) voor mijn verjaardag kreeg van Monica. Ruim voor vieren vanmiddag ging het hele spul de oven in. Eerst drie kwartier op 180 graden en daarna nog ruim anderhalf uur op 150 graden. Een echte kip heeft zijn tijd nodig. Daarna: aanvallen en genieten. Dikke plukken sappig, smaakvol vlees met een heerlijke jus. Gecombineerd met een lekkere rosé, zelfgemaakte friet en sperzieboontjes werd het een echt koningsmaal. En gelukkig hielpen de kinderen ook dapper mee, want anders hadden we het allemaal niet op gekregen. In de vriezer wachten de andere poot, twee vleugels, de rug en een zak levertjes op een volgend culinair hoogtepunt.

De Kip, deel 1: De voorpret

Iedereen kent ze: reclamefolders of websites die een adembene- mend beeld schetsen van een product of vakantie- bestemming. Klopt in werkelijkheid nooit iets van. Neem deze foto, genomen door boer Jaap uit Echtenerbrug. Hij en zijn vrouw doen in vlees zoals het bedoeld is. Varkens die wroeten, kippen die echt scharrelen en die drie kilo zwaar en zes maanden oud worden, in plaats van één kilo en zes weken. Deze idyllische foto klopt dus wel degelijk. Terwijl boer Jaap me zeer gedreven stond uit te leggen hoe zijn nieuwe varkensschuur eruit komt te zien, stoven de kippen om ons heen. Achtervolgd door een bezeten lachende Anne-Grethe, trouwens. Een sprookje! We vertrokken met twee zware zakken: één met een kip en tien eieren, de andere met braadlappen en rundergehakt. Morgen eten we de eerste helft van De Kip. Culinaire recensie volgt uiteraard snel.

Centjes verdienen

Als ik op een verder vrije middag foto's moet maken voor de krant, neem ik graag één van mijn meiden mee. Noëlle's ogen gaan nog glimmen bij de gedachte aan strooptochten langs snoeprijke babyfoto-adresjes. Een tijdje geleden mocht Michal ook een keer mee. 'Een foto van een ondertekening op het gemeentehuis en verder niks' was me verteld. Het bleek een persbijeenkomst van een half uur. Tussen een man of acht, strak in 't pak, zat ik me daar aardig ongemakkelijk te voelen. Michal (zie foto) had trouwens nergens last van en smikkelde haar taartje heerlijk op. Gisteren moest ik weer een foto maken. We reden ergens halverwege Urk, toen ik voorzichtig begon aan een lesje 'Hoe-verdient-papa-centjes':

-Wat gaan we doen Michal?

-Werken.

-En wat is papa's werk?

-Taart eten.

Opgroeien in de muziek

Eén jaar, twee jaar, drie jaar (wie ol lif inne Jelle supmarien), vier, vijf, zes, zeven (Ik las Engelandvaarders; dit was de soundtrack), acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig, eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig, dertig, éénendertig, tweeëndertig, drieëndertig en (jawel) vierendertig.

Vlees

Ik kon de verleiding niet weerstaan. Jonathan Safran Foer (één van mijn favo schrijvers) heeft vorig jaar een boek uitgebracht over, de titel vat het mooi samen, dieren eten. De recensies waren helder: lees dit boek en je stopt met vlees eten. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik als oprechte carnivoor. Toch waarschuwde er een stemmetje in mijn achterhoofd. Wilde ik wel lezen wat Foer had te schrijven? Na enkele maanden van twijfel kocht ik het boek in een zwak ogenblik toch. En nu eet ik geen vlees meer. Tenminste: geen vlees uit de bio-industrie. Dat gaat ver: geen afhaalchinees, geen big mac, geen saucijzenbroodje, geen bitterballen, kipnuggets, paardenworst. Ja maar Jelle! Geen gemaar. Lees dit boek! Of niet natuurlijk... Ik daag iedereen uit: de eerste vleesfan die dit boek uitleest en gewoon kiloknallervlees blijft eten, die krijgt van mij een halve k... eh tarwe.

Gehaald!

Ik schreef het al: afzwemmen is een formaliteit. Maar toch: je moet wel nat. Onze Noëlle worstelde zich vrijdagmiddag met goed gevolg door het Urker water. Met kleren aan over een vlot klimmen en daarna uit bad klauteren. Als ik al de ambitie had om, dik twintig jaar na mijn B, nog op te gaan voor C, dan was die wens nu voorgoed verleden tijd. Goed gedaan meid!

Kriebels

Over een half uurtje moet ze afzwemmen voor haar C-diploma. De zenuwen gieren nu waarschijnlijk zo hard door haar keel dat ze óf aan één stuk praat, óf haar zusjes plaagt óf de tranen de vrije loop laat. Ze weet dat ze alle onderdelen beheerst. En we hebben haar al honderd keer verteld dat het diploma al klaar ligt en dat afzwemmen alleen een showtje is voor ouders en grootouders. Maar dat helpt niets. Noëlle is nu nog nerveuzer dan toen ze op moest voor A of B. Ik vertelde onlangs aan mijn moeder hoe erg de kriebels onze oudste soms parten spelen. Die glimlachte veelbetekenend: 'Op wie lijkt ze, denk je?' Het is waar. In mijn tijd dreigde 't Bun soms een zoutwaterbad te worden van al mijn bange tranen. En de meester van klas drie kon mij uittekenen, blatend van angst, bovenin het klimrek. Zo bezien doet Noëlle het juist heel goed. Want ze weet dat ze het kan. En ze doet het! Een C-diploma nog wel! Voor mij hebben ze destijds uit voorzorg maar verzwegen dat er zoiets bestond. Ze heeft alleen 'van die rare kriebeltjes'. Nou meid, je papa ook. Trotskriebels.

Jip en Janneketaal

Kijk nou toch, wat een plaatje. Ze krijgen deze keer voorgelezen uit 'Knotsgekke Party', een werk met het Mexicaans-Amerikaanse meisje Dora in de hoofdrol. Dit tafereel is trouwens ernstig in scene gezet, want normaal gesproken heeft niet Noëlle de eer om tussen deze twee jongedames ingeklemd te zitten, maar ik. We werken ons de laatste weken met veel plezier door de verzamelde Jip & Janneke-verhaaltjes. Vermakelijk en herkenbaar voor deze peuter en kleuter. En leerzaam voor iedereen die serieus met schrijven bezig is. Want Annie M.G. Schmidt kalkte niet zomaar wat op. Elk woord staat goed. Dat merk je ook als je als papa uit 2010 de sfeer van de jaren vijftig en zestig in begrijpelijke taal wilt vangen. Aan de andere kant: als je supermarkt zegt waar kruidenier staat en ijsje voor ijsco invult, is kinderpret tijdloos. En leeftijdloos trouwens.

Fietsen

Grotere kaart weergeven

De lente nadert. Gisteren zat 'ie in elk geval al hardnekkig in mijn kop. We gingen naar Elburg voor een nieuw fietsje voor Anne-Grethe en ik besloot mijn eigen fiets op de fietsendrager mee te nemen. Nelly reed de kids terug in de auto en ik stapte op. Via Noordeinde, Kamperveen, Kampen, Kampereiland en Ens richting Nagele. Dat viel door de straffe tegenwind heel vies tegen. Mijn benen maalden en, altijd fijn, mijn gedachten hadden ook de tijd om lekker richting de horizon te peddelen. Alhoewel, de eerste 10 kilometer kon ik die verkoper maar niet uit mijn geest bannen. Of hij een prijsje kon maken, had ik met euvele moed gevraagd. Hij begon te ratelen: '95 euro voor het fietsje, 16,95 voor de zijwielen, Dat is 121 euro. Doe maar 110.' En daar trap je dan in met je HBO-hoofd. Toen de verzuring toesloeg, stapte ik over op poëzie:

De tegenwind draait

spottend met je

fietsrichting mee

en voert je, zachtjes

aan, stille wateren.

Google Jelleview

Grotere kaart weergeven

Eindelijk staat Urk op Google Streetview. Altijd leuk natuurlijk om je eigen habitat online te zien, maar ik keek er ook om heel andere redenen reikhalzend naar uit. Ergens vorig jaar zomer heb ik voor de krant namelijk een foto gemaakt van de Google auto, toen die door Urk reed. Dat ging zo: we hadden gehoord dat de foto-auto over Urk reed, ik sprong in de redactie-auto reed naar het Oude Dorp en had meteen beet. Schuin tegenover Boekhandel Koster stelde ik me strategisch op, stapte uit met de camera in de aanslag en was nog maar net op tijd om de Googlemobiel (wat rijdt dat ding hard) op de foto te zetten. Bij het wegrijden besefte ik dat ik niet alleen Google op de foto had gezet, maar Google ook mij. Kijk maar.

De bruid

Het is dik aan tussen onze Anne-Grethe en Cor. Cor, voor wie hem niet kent, is een klasgenootje. Een heel bijzonder klasgenootje, want hij is hier al zeker twee keer wezen spelen en Anne-Grethe ook al een keer bij hem. Nu schijnen ze dus wat te hebben. En net als alle verliefde stelletjes hebben ze hun eigen 'dingetjes'. Zo hebben ze samen bedacht dat het super romantisch is dat als de één de ander een kus geeft, dat dan de gekuste omvalt. Van vervoering zeg maar. Nu hadden ze allebei een zeer oog. Van het vallen. Maar dat ze ook gekust hadden op de wc (zoals een ander meisje had verklikt) dat was gejokt. 'Ik moest alleen maar plassen en toen kwam Cor even bij me staan.' Oh ja. En ze doen ook aan koosnaampjes. 'Cor zegt: jij bent mijn bruid.' Aldus opgetekend door een papa, die tijdens het aanhoren van dit zeer serieuze relaas zijn gezicht wonderwel strak wist te houden.

Bjoetie

Haar middenspel is niet zo sterk, maar ze kan een heel behoorlijke opening en een venijnige matvoering op het schaakbord toveren. Zaterdag wordt ze acht jaar en ze vindt haar leven volgens mij knap gecompliceerd. C-diploma halen, tafels leren, beugel dragen. Het is allemaal niet niks. En dan heeft ze ook nog een neef die volkomen verslaafd is geraakt aan Runescape. Hij heeft twee laptops geritseld en speelt bij voorkeur zij aan zij met Noëlle. Anders loopt de telefoonrekening zo op. Als ze na een lange dag moe maar voldaan in bed ploft, wijst ze papa nog even subtiel op zijn taken: ,,Aan de deur hangt een draaibordje. Dat staat nu op plies knok en als ik straks slaap moet je dat omdraaien op bjoetie sleping." Wat moet het heerlijk wezen om bijna acht te zijn.

Snel, sneller snelstschaken

Een snelschaaktoernooi bracht me gisteravond weer eens terug bij de schaakclub. Vroeger zat ik daar elke week een hele avond te zweten op één partij. Tegenwoordig schaak ik op de gekste momenten via Live Chess. Korte potjes vaak: 3 of 5 minuten bedenktijd per speler. Je speelt dan vooral op gevoel, hebt geen tijd om stellingen diepgaand te analyseren en wint vaak doordat je opponent geen tijd meer over heeft. Gisteren werd ik eerst genadeloos afgeslacht door één van de clubtoppers, maar kon ik even later in de B-poule toch nog leuke partijtjes afwerken. Over de hele avond zes gewonnen en vier verloren. Ik was dik tevreden. Maar vraag niet hoe ik na dik drie uur schaken in bed lag. De lopers en paarden bleven maar heen en weer vliegen. Live Chess kan ik trouwens iedereen aanraden. Het is gratis en je speelt altijd tegen iemand van ongeveer je eigen niveau. Je moet wel de spelregels kennen natuurlijk, maar ook daar biedt internet uitkomst.

Droomhorror

Na plassen, poetsen, pyjama aandoen, Jip en Janneke lezen en gebedjes opzeggen, kent het avondritueel al enige tijd een extra onderdeel: papa moet dan uitgebreid bidden voor mooie dromen. Hij moet dan opnoemen waar Michal en Anne-Grethe wel en juist niet van willen dromen. De lijst wordt elke keer langer: niet van enge mensen, mannen, kinderen, bijen, slangen, wespen, spinnen, leeuwen, tijgers, beren, muggen en nog zo wat andere dieren. Vannacht schoot Anne-Grethe weer eens huilend wakker: er was in dromenland iets voorgevallen met een vervelend kind. Nasnikkend kroop ze tussen ons in. Gelukkig begon ze geen kritisch theologisch debat over onverhoorde gebeden. Sterker nog: ze vond het tijd voor een extra gebedje. Papa deed het graag en besefte op dat moment dat hij zojuist ook uit een enge droom was gewekt: iets met een vieze rat in een ziekenhuis. Dankbaar vleide hij zich tegen zijn inmiddels volledig tot rust gekomen kleuterdochtertje aan en sliep vredig verder.