Leren verliezen

Michal logeerde gisteravond bij pake en beppe, Noëlle was aan het zwemmen en dus had ik alle gelegenheid voor een rustig spelletje met Anne-Grethe. Dacht ik. Eerst speelden we Dora-domino. Dat ik het eerste potje won, leidde tot opgetrokken wenkbrauwen. Maar toen zij de tweede ronde won en ik haar daarvoor uitgebreid prees, klaarde ze weer op. Toen gingen we mens-erger-je-nieten. Na een verbeten strijd won ik nipt. Anne-Grethe brak. De dobbelstenen vlogen door de kamer en voordat ze in huilen uitbarstte, verklaarde ze dat ze mij nooit meer wilde zien. Mooie aanleiding voor een lesje over winnen en verliezen. We oefenden op hoeraroepen en jammerzeggen. Het ging prima. Ze snapt het helemaal. Toch vrees ik het volgende potje mens-erger-je-nieten. Misschien helpt het als ik haar structurele valsspelen wat meer door de vingers zie.

Wit weekend

Heerlijk weekend gehad. Nelly en ik gingen er zaterdagoch- tend vandoor voor een stevige wandeling op de hei (foto) en een sfeervolle avond in Kampen. Daar werd Kerst in Oud Kampen gehouden. Erg leuk, maar zo koud dat we geregeld gedwongen waren om naar binnen te vluchten voor een warme rum-chocomelk. Moe, vol (worst, oliebollen, bami rames) en voldaan ploften we daarna neer in een voortreffelijke b&b. Na een galmende preek in een tochtige Bovenkerk glibberden we vanochtend over witte wegen terug naar huis.

Linusland

Papa enthousiast want sneeuw. Vanmiddag snel een pannetje snert in de steigers gezet en toen de kinderen van school gehaald. Of ze het geen superidee vonden om de grootste sneeuwpop van Nagele te bouwen. Het enthousiasme was lauw, zacht uitgedrukt. Maar ik liet me niet stoppen. Ik praatte het hele spul mooi, om een Urker uitdrukking te gebruiken. En toen alles eenmaal buiten in de sneeuw banjerde, maakte ik alvast warme chocomelk klaar. Daar waren ze na een krappe 20 (!) minuten al zwaar aan toe. Vervolgens werd de nog in embryonale fase verkerende sneeuwpop aan zijn lot over gelaten. Anne-Grethe nestelde zich wijselijk op de bank en de rest begon op de achterstraat aan een fort. Toegegeven, ik was even sceptisch over dat voornemen, maar ze zijn nu echt alweer 15 minuten buiten en het tafereel begint Linusachtige vormen aan te nemen. 't Zal nog goed komen met de jeugd van tegenwoordig, schreef hij vanachter de behaaglijke kant van het raam.

Les

Ik ben tussen de drukke bedrijven door bezig in een dik boek over christelijke theologie. Interessant, maar ook pittig. Ik voel me weer student. Maar voor leren heb je niet perse dikke boeken nodig. Zo gaf Noëlle me gisteravond en vanochtend even een stevig stukje college. Dat zat zo: Michal lag gisteravond ziek in bed. Plotseling had ze hoge koorts. Noëlle zond spontaan een gebed om beterschap op (les 1). Vervolgens verzekerde ze mij dat Michal de volgende ochtend wel weer beter zou zijn. Ze had er immers om gebeden (les 2). Miesje Muis sliep heerlijk en werd koel wakker. Noëlle dankte (les 3). Het is verleidelijk om nu te relativeren. Dikke boeken zat die daarbij van pas kunnen komen. Maar ik denk dat ik het hier maar even bij laat.

Mannendingetje

Zo gek als ik tegenwoordig ben van internetscha- ken, zo verslingerd was ik een paar jaar geleden aan Flight Simulator. Nelly begreep er niets van. Trouwens, ik ken weinig vrouwen die er het nut van inzien om in een nepcockpit zogenaamd van een virtueel Schiphol op te stijgen om als het ware naar, laten we zeggen, Hong Kong te vliegen. Onder mijn schedeldak werden ondertussen onvermoede plezierstofjes aangemaakt. Vorige week ontdekte ik per ongeluk deze site. Kun je live zien wat er opstijgt of landt op Schiphol. Of wat er over Urk of Nagele vliegt. En waar die mensen heen gaan. Of vandaan komen. Bij de mannen die ik tot nog toe over deze site tipte, stroomde het water spontaan over de kin. Vrouwen gingen op slag glazig kijken. Nee dan dit.

Bang? Welnee!

Elke keer als er een Sint of Piet in de buurt is, ben ik bedacht op paniekreacties bij onze kinderen. Maar niets ervan. Ze kruipen op schoot, bedelen om pepernoten, zingen liedjes en houden hele meakveraolen. Kinderen (ook die van een ander) zijn gewoon niet meer bang voor de Spaanse bezoekers. En dan kan ik paralellen trekken naar het gebrek aan respect voor gezag, waar tegenwoordig zo over geklaagd wordt. Of een link leggen naar het godsbeeld van onze schaapjes. Maar ik denk toch dat het simpeler ligt. Kijk eens hoe gul de goedheiligman tegenwoordig is. Dat wekt het onvoorwardelijke vertrouwen van kinderen. Je zou er als ouder bang van worden...

Mure willen heten

Lekker in een land vol sneeuw wonen. In een oud houten huis, bordeauxrood geschilderd of pastelblauw. En binnen alleen maar oude meubels. Zo oud dat er plaids overheen moeten. En verder alles van de Ikea. Voor de deur een bejaarde Volvo, waarmee je naar elke dag over gladde wegen naar een luizig baantje rijdt. Zo luizig dat thuiskomen elk keer een ongelooflijk feest is. En dat je dan Mure heet of Tore of Ole of Jesper of Biggen. Iedereen kent dat gevoel toch? Kijk dan deze maand niet elke ochtend lekker knus samen met de kinderen naar 'Kerst met Linus', want je gaat voor de bijl. Je gaat Nederland haten en je koopt de gekste mutsen voor je kinderen. Oh ja, en tot aan januari logeert er een liedje in je hoofd.

Sint dinges

Sinterklaas is ook in Nagele geweest. Een verademing voor de man na de doorgaans hectische Urker aankomsten. Hier lopen kinderen blij en braaf een rondje (sorry: vierkant) door het dorp en zetten ze zich ordelijk neer op bankjes in de feesttent. Dan wachten ze netjes tot hun naam wordt omgeroepen en gaan ze (als ze durven) naar voren. Anne-Grethe en Michal klommen zonder schroom op het podium. Daar vertelde Anne-Grethe trots over haar toekomstplannen om prinses te worden. En Sem zou schitteren aan haar zijde. Neeflief probeerde ter plekke onzichtbaar te worden, maar moest ook op de bühne, waar hij alles ontkende. Tot slot mocht Anne-Grethe een liedje zingen. Grote hilariteit toen ze een Sint Maartenliedje inzette. Vroeg de man in jurk enigszins gekrenkt: 'Wie ben ik?' Zegt die goochemerd: 'De Sint'. Je hebt haar echt nergens mee.

Script

Noëlle: Ik heb pijn.

Michal: Ik heb ook pijn.

Papa: Wie pijn heeft mag vroeg op bed. Wie heeft er pijn?

Noëlle: -

Michal: -

Anne-Grethe: Noëlle en Michal hebben pijn.

Noëlle: Ik heb geen pijn.

Michal: Ik heb ook geen pijn.

Ga terug naar het begin van deze dialoog, vul voor 'pijn' een ander woord in (bijvoorbeeld jeuk of dorst) en lees 'm nogmaals. Laat het geheel plaatsvinden aan een eettafel met steeds kouder wordende stukken pizza en je hebt een prachtig psychologisch drama dat desnoods uren voort kan slepen.

Dagboek van een Rover Tourer

Maandagavond zou Jelle me naar Nijmegen rijden, maar die was ziek en dus kroop Nelly achter mijn stuur. Ook goed dacht ik nog. Ze zette me in een kille parkeergarage neer en net toen ik me klaar wilde maken voor de nacht, dook ze weer op, met haar vriendin en die stak gemeen een sleutel in mijn slot. Help! Iedereen weet toch dat ik daar finaal kramp van in mijn startonderbreker krijg. Er moest met spoed een ANWB-dokter bij komen en die oordeelde dat opname gewenst was. Ik werd gestald in Wijchen. Sowieso al geen pretje, maar het stak me nog het meest toen ik Nelly de woorden 'ouwe bak' hoorde gebruiken. Okee, ik heb schade rechtsvoor, maar wie heeft dat op haar geweten... Affijn, gisteren werd ik per ambulance thuis afgeleverd. Gelukkig werkte de afstandsbediening nog en schoot mijn boordcomputer in één keer uit de stress. Oh, oh, oh, wat waren ze toen weer blij met hun ouwe bak.

Klaagzangen om bij weg te smelten

Herfst, november, kredietcrisis, griep, malaise, maandag- avond. Het klinkt warempel als een samenvatting van een cd van Morrissey. Niet zo vreemd dus dat Nelly en ik maandagavond in Nijmegen naar een concert van deze aartsmelancholicus gaan. Morrissey bracht Nelly en mij bij elkaar. Zij was verzot op 'm vanwege zijn tekstuele bijstand (tell all my friends, I'don't have too many) op sombere pubermomenten. Ik had gehoord dat zijn band (The Smiths) cool werd bevonden door bands die ik weer cool vond. Zo kon het gebeuren dat ik een cd van Nelly leende en voor het eerst van mijn leven bij haar thuis kwam. Van het een kwam het ander en de rest is geschiedenis. Gek genoeg smelten wij dus helemaal weg bij het gerejemiëer van deze klaagzanger.

Bos

Of papa gek geworden was. Reed hij na een bezoek aan de Zwolse markt zomaar richting bos, stopte daar en riep op tot uitstappen. Wist hij niet dat Michal maar korte beentjes heeft. En dat Anne-Grethe struikelgevoelig is? Bleken er heel veel gave paddestoelen in het bos te zijn. En prinsessen op paarden. En bizons. En elfenhaar. En reed hij daarna zomaar naar de McDonalds. Boswandelingen zijn cool.

TV-debuut Noëlle

Ze ging slapen als een gewoon groep 4-kind. Ze werd wakker als een bekende Nederlander. Noëlle was gisteren te zien op SBS 6. Kijk hier naar Hart van Nederland. Het item over Noëlle's school begint op 15:15.

Poep en plasstukje

Op deze plek is in het verleden vaker verslag gedaan van de toenemende zindelijkheid van onze meiden. Deze keer is het de beurt aan Michal. Ze kan, op een enkel ongelukje na, hele dagen droog blijven. Maar, laten we wel wezen: iedereen leert ooit zijn of haar onderste spieren in bedwang te houden. Dus hoe bijzonder is het dat Michal dat nu ook bijna kan? Zeg je over twintig jaar dat ze vroeger zo schattig zindelijk werd? Nee toch? Waarom we er dan zo'n drukte over maken? Simpel: omdat hier een belangrijke stap gezet wordt richting het afscheid van de luiers. 's Ochtends wakker worden met de geur van vers gezette koffie, in plaats van met tot op de draad toe verzadigde bruin-gele luiers. Ooit komt een dag dat huize Bakker luiervrij is. Waarschijnlijk volgt kort daarop een drastische toename van het maandverbandgebruik en zal ik zwijmelend terug denken aan de geurige pakketjes die ik nu nog dagelijks mag uitpakken.

Super(wo)man

Mijn ideale zaterdag: geen verplichtingen en de meiden om me heen. Vorige week was zo'n topdag. Nelly moest een ochtendje soppen in de kerk en dat gaf mij de gelegenheid om mijn nakomelingen los te laten in de Lelystadse Ballorig en te trakteren op een voedzame lunch. Topdag! Deze zaterdag moest Nelly niet soppen maar shoppen en had ik de oppas over Anne-Grethe en Michal. Opnieuw een leuke ochtend, die zonder noemenswaardige strubbelingen verliep. En ook belangrijk: de woonkamer verkeerde nog in min of meer dezelfde staat als waarin Nelly die achtergelaten had. Ook de kleding van de kinderen was nog toonbaar. Eerlijk gezegd was ik er best een beetje trots op dat ik de chaos de baas was gebleven. Maar in blessuretijd ging het alsnog mis. Terwijl ik de voordeur opendeed voor Nelly en Noëlle, vermomde Michal zich in de schuur, met behulp van een marker als (naar eigen zeggen) Superman (zie foto).

Ballenbakterreur

Het jaarlijkse weekendje weg met de Ten Napel Clan was weer een groot succes. We verbleven opnieuw op landgoed Het Loo, waar we ons al aardig thuisvoelen. Vrijdagmiddag, net gearriveerd, ploften zwager Ron en ik neer aan een tafeltje bij de ballenbak. De kluit kinderen verspreidde zich en wij bestelden een versnapering. Komt Anne-Grethe plots op me aanrennen met grote bange ogen. In haar kielzog aan roodharig jochie van niet ouder dan drie. Die stompt mijn dochter met zijn knuistje keihard in haar gezicht en rent verder. Ik blijf verbijsterd achter. Wat moet ik? Het knulletje doormidden hakken? Op zoek gaan naar roodharige volwassenen en die de les lezen? Gelukkig heeft Anne-Grethe alleen last van heel veel schrik. Ondertussen raast De Rode Baron nog als een idioot door de ballenbak. Regelmatig rent er een overstuur kind voorbij, op zoek naar ouderlijke troost. Net als we de oudere leden van onze kinderdelegatie willen vragen om orde op zaken te stellen, zien we hoe de ballenbakterrorist door opa meegesleurd wordt. 'In nou is et of eloepen!' buldert de man (jaartje of 50, crocs aan de voeten, trainingsjasje van Cretier). Mijn zwager kijkt me triomfantelijk aan: 'Dus toch Urkers'.

Wakker worden op niveau

Sinds kort staat er een wekkerradio in onze slaapkamer. Na jarenlang wakker worden met een ijselijk ie-ie-ie-ie, beginnen we nu de dag met muziek. En dan niet zomaar muziek, neenee, Radio 4. Klassieke muziek. De Rolls Royce van het wakker worden. Zo begonnen Nelly en ik afgelopen dinsdag met een stevige discussie. 'Goeiemorgen lekkere, dat is De Notenkraker', zei ze. Ik: 'Lekker geslapen schat? De eerste maten van dit stuk lijken inderdaad op de Notenkraker, maar het is iets totaal anders.' Wakker worden op niveau dus. En vele malen fijner dan: -'Grom (vuilnisbakkenmeur) zet uit dat ding' -'Hmpf (dode vogeltjesstank) doe het zelf'. Eén klein puntje van kritiek nog op ons ontwaken. Misschien, heel misschien, zou het een klein handje helpen als ook ons kroost de liefelijke tonen van Bach, Mozart en Beethoven zou afwachten, alvorens de rust in huize Bakker te verstoren.

Goed of geniaal

De afgelopen weken had ik de eer kennis te maken met nieuw werk van twee schrijvers die ik erg bewonder. Allereerst Thomas Rosenboom, die, sinds ik Gewassen Vlees en Publieke Werken las, voor mij op eenzame hoogte staat. Van zijn nieuwe roman Zoete Mond verwachtte ik veel. Deels kreeg ik waar ik op hoopte: typische Rosenboomiaanse woorden en zinnen, een eenzame antiheld en een verhaal dat zich vooral in diens bovenkamer ontspint. Het was een goed boek, maar (helaas weer) geen geniaal boek. De andere schrijver was Quentin Tarantino. Maker van onder andere Pulp Fiction, Reservoir Dogs, Jackie Brown en Kill Bill. Van zijn nieuwste film, Inglourious Basterds, verwachtte ik (waarom eigenlijk?) heel weinig. Mijn schoonvader wilde hem zien en zo belandde ik in de bioscoop. Bijna een week later ben ik nog steeds onder de indruk. De dialogen, de karakters, de casting en de talloze typische Tarantiniaanse verwijzingen, grapjes en obsessies maakten deze film tot een feest. Een goede film, sterker nog: een geniale film.

Visser van mensen

Acht jaar is ie. De schaduw, het spiegelbeeld en de Siamese wederhelft van onze Noëlle: Daniël van Elburg. Hij slijt zijn dagen graag in het bijzijn van zijn negen maanden jongere nichtje. Kibbelend, giechelend, plannen smedend, druk overleggend, verbeten strijdend of Playstationend. Komt het een keer zo uit dat Noëlle andere plannen heeft, dan gaat hij niet op zoek naar een surrogaat, maar trekt hij zich terug. De laatste tijd heeft hij de rustgevende werking van het viswater ontdekt. Met de vaste hand van een kenner gooit hij uit en ploft hij neer in zijn stoeltje. Broertje Sem mag ondertussen chips en drinken halen. Maar echt tot rust is hij nog niet gekomen. Met voorbijgangers knoopt hij (gewenst of niet) een gesprek aan en als er te lang iemand niet voorbijkomt, probeert hij zijn dobber te raken met kluiten visvoer. Of hij eigenlijk wel eens wat gevangen heeft, wilde ome Jelle weten. Bijna een brasem, beweerde hij.

Assistente

De afgelopen twee weken ben ik als reserve-Ritske met de fotocamera op pad geweest voor Het Urkerland. Op de donderdag- middagen mocht Noëlle mee als assistente. Samen werkten we dan een lijstje baby's af voor de rubriek Welkom, zochten we een kandidaat voor de Van wie is dit er iene (Stop papa! daar! een jongetje!) en liepen we andere afspraken af die op ons pad kwamen. Zo hadden we afgelopen donderdag de dvd-presentatie van Willemijn (een beroemdheid die Noëlle alleen kende van Youtube en nu in levenden lijve mocht zien). Of het aan Urk ligt of aan de aard van mijn vaak, ik weet het niet, maar kost eten was gisteravond lastig. Zuchtend somde ze op wat ze verstouwd had: een halve bonbon (want gedeeld met papa), een glas sap, een (belachelijk groot) stuk appeltaart en twee blokjes kaas met een vlaggetje. Vorige week scoorde ze trouwens een zakje chips, een glas Dubbelfriss en een familiezak snoep. Ze overweegt nu serieus om haar carrièreplannen (juffrouw en kinderboekenschrijfster worden) om te buigen richting de journalistiek.

Tenen!

'Wat ruik ik?' Die vraag is voldoende om bij Michal een mengeling van lichte paniek, gegiechel en pret op te roepen. 'Tenen', antwoordt ze dan voorzichtig. En ze weet dat papa's hand daarna plotseling kan uitschieten richting haar voet, omdat hij haar tenen wil opeten. Tegelijk weet ze ook dat het allemaal kolder is, want ze heeft ondanks mijn wilde schranspartijen alle tien haar tenen nog. Helemaal leuk wordt het als ze met mama de trap oploopt en ze door de treden heen haar papa ziet staan, die langzaam een hand door de treden heen steekt. Ook grappig: doen alsof er niks loos is maar ondertussen wel haar schoenen en sokken uitdoen, brood pakken, boter en een mes en met behulp daarvan een tenenburger in elkaar zetten.

Prinses

Zoals gewoonlijk zat ze vanochtend vroeg lekker met de barbies te spelen. Totdat papa vroeg of ze wist wat voor dag het was. Toen wist ze het ineens weer: haar verjaardag. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht onderging ze daarna alle felicitaties, toejuichingen en cadeau-overhandigingen. Is ze er normaal gesproken al van overtuigd dat ze eigenlijk een prinses is, vandaag weet ze het helemaal zeker. Ze geniet met volle teugen en zo hoort het.

Mooie column

Onze afwasmachine is een bijzonder apparaat. Ondanks dat de diameter van de afvoer, door een constructiefout, niet meer dan 2 à 3 millimeter bedroeg, slaagde het trouwe beestje er bijna drie jaar in om onze vaat elke dag schoon te krijgen. Nou ja, meestal. Soms kleefden de borden nog een beetje of wees een irritant piepje ons op een storing. Na lang knaken (ik ben een kind van mijn vader) werd er zaterdag toch maar een mannetje bijgeroepen. Die keek drie tellen achter het appraat, richtte zich met grote ogen op en vroeg: 'Wie heeft dít geïnstalleerd.' 'Mijn vader', moest ik toen bekennen. En of ik het nu leuk vond of niet: ik moest hem er deze week mee confronteren dat de afvoer een bochtje heeft gemaakt op een plek waar helemaal geen bochtje gemaakt kon worden. Nelly was ervan overtuigd dat hij daarom de afgelopen jaren zo opvallend vaak vroeg: 'Hoe doet je afwasmachinetje het?' Maar hij ontkende en boog beschaamd het hoofd. Mijn moeder had het hele verhaal hoofdschuddend aangehoord en concludeerde: 'Dat wordt weer een mooie column.' Bij deze.

De fiets met negen levens

Ze was naamloos, toch hoorde ze er helemaal bij. Ooit was het de Nieuwe Fiets van mijn schoonmoeder. Supertrots was ze op haar trendy Gazelle. Jarenlang reed ze ermee over Urk, totdat de trends haar inhaalden en het gerammel begon. Ze was aan een nieuwe toe en mijn schoonvader kon nog wel een Boxfiets gebruiken. Toen ze ook die functie verloor, werd ze een Weggeeffiets. Nelly ging erop rijden. De tweewieler leerde Nagele kennen en groeide in haar rol als Naar-school-breng-fiets, Snel-om-een-boodschap-fiets en Kinderen-begeleiden-tijdens-fietsen-leren-fiets. Uiteindelijk werd ze ook daarvoor bedankt en sleet ze haar dagen, onzichtbaar en triest, als Achterstraatfiets. Maar ik had medelijden. Gisteren heb ik haar op Marktplaats bevorderd tot Studentenfiets. Vanochtend stond er een boer op de stoep. Hij keek, taxeerde, fietste tien meter en concludeerde: dit is een prima Landfiets. En zo zal onze trouwe Familiefiets haar oude dag slijten op een boerderij bij Bant.

Grasgeur

Over de geuren van pas gemaaid gras huppelt ze door zonnig Nagele. Op weg naar alweer haar vierde schooldag. Eenmaal in de klas veinst ze de weg op haar duimpje te kennen. Ze loopt wat rond en stort zich op onbeheerde Duplo. Zwaaien? Hoeft niet. Huilen? Welnee! Ja gisteren, toen ze onderweg naar school naar een klasgenootje zwaaide en pardoes bovenop een lantaarnpaal knalde. Ja, toen brulde ze om mama, nam ze papa's hoofd in een verbeten beenklem toen die haar toch op het schoolplein neer wilde zetten. Maar vandaag? Vandaag voelt ze zich helemaal thuis bij juf Bettie en juf Annie. Een lieve kus krijgt papa nog wel als afscheid, maar dan is het echt tijd dat hij gaat. Over geuren van pas gemaaid gras zweeft hij naar zijn werk.

Verslag uit de eerste, eh, hand

Lekker klimmen. Vallen! Arm zeer!! Huilen!!! Mama erbij. Nog meer huilen! Huilen, huilen, huilen! Papa erbij. Vingers bewegen, arm optillen, arm draaien, stoppen met huilen. Arm stoten. Auw. Kleurplaat maken. AUW. Liggen en weer opstaan. A.U.W. Slaapje doen. Wakker worden. AUW. Arm niet meer gebruiken. Lekker spelen. TV kijken. Ranja drinken. Auw. Naar huisartsenpost. Chocomelk drinken. Foto maken. Klein scheurtje. Gips erom. Gete jaloers. Tien dagen wachten. Chips. Weer naar huis. Gips af proberen te krijgen. Ranja. Naar bed. Niks aan de hand. Behalve groot wit apparaat. Even wennen. Ranja slapen. Gete maandag voor het eerst naar school. Hoezo timing.

Afzien

Tien jaar geleden trouwden we en vierden we dat badend in luxe in een eenkamerhotel te Zwolle. De afgelopen vijf dagen en vier nachten vierden we dat we er samen een decennium op hebben zitten. Maar deze keer zonder bubbelbad en hemelbed. We fietsten over de Veluwe, van trekkershut naar trekkershut. Zere benen, zadelpijn en lekker afzien dus. Wat was het leuk. Mooi moment: Nelly en ik ploften zaterdagmiddag bekaf neer in een snackbar in Hoenderloo. Maar Nelly, met dikke ogen van de verkoudheid, sprong meteen weer op. Ze zag een verdwaald lieveheersbeestje, vatte dat teder op haar hand en bracht het beestje naar buiten. En daar blies ze het niet gewoonweg van haar hand. Nee, nee. Ze keek om zich heen, vond een mooie, groene plant, liep erheen en zette het op een mooi blaadje. Was dat nu het moment waarop ik weer precies wist waarom ik eind vorige eeuw met Nelly wilde trouwen? Nee, dat had andere redenen. Maar op dat moment wist ik wel heel zeker dat ik destijds een goede keuze heb gemaakt. Een hele goede keuze.

Slaap zacht lief wild zwijn

Onze meiden droomden vannacht van prinsessen en paleizen. Dat kon ook niet anders, want gisteren hadden ze met pake en beppe een prachtige (prinsessen)- dag op Het Loo. Zelf had ik vannacht andere ervaringen. Vroeg, heel vroeg in de ochtend werd ik wakker en vroeg ik mezelf plotseling af wie ook alweer de trainer van Urk 1 was voor de periode Henk Nieuwenhuis en na Hennie Spijkerman. Vraag me alsjeblieft niet waarom, maar plotseling was dit een zeer belangrijke vraag, die me tot de wekker bleef kwellen. Ik kon beredeneren dat het om een gat van vier jaar ging, de periode waarin Urk 1 voor het laatst kampioen werd. Maar ik kwam er niet op. Voor wat betreft de nachten van komende donderdag tot en met maandag verwacht ik dat Nelly en ik als roosjes zullen slapen. We gaan fietsen op de Veluwe. Lekker in de vrije natuur kan het toch niet anders dan dat de slaap je als een fluwelen deken overdekt en meevoert naar onvermoede provincies van Dromenland. Wel hopen natuurlijk dat de broeder op deze foto dan ook slaapt en wel in zijn eigen bedje.
Oh ja, die trainer? Jan ten Hage vanzelf. Hoe kon ik 'm vergeten.

Eppie

Als ik mijn eerste bezoek (met een geleende Morrissey-cd in mijn van angstzweet vochtige hand) aan Schelpenhoek 5 in herinnering roep, kan ik mezelf amper horen denken door het fanatieke geblaf van een kleine, brutale, over het paard getilde Jack Russell. Toen ik er een klein jaar later als schoonzoon mijn entree maakte, lag dat beest tot mijn spijt nog steeds bij de voordeur. Terwijl hij trots zijn geelwitte tandenrijen aan me showde, verzekerde Nelly me dat hij niks deed. Of ik soms bang was voor honden? Ik haalde net iets te onverschillig mijn schouders op en hakkelde wat over krantenwijken lopen op Urk in het algemeen en een loslopende pitbull in de Nieuw-Guineastraat in het bijzonder. Maar voor Eppie en mij was het duidelijk: om toegang te krijgen/houden tot Nelly's hart waren we tot elkaar veroordeeld. Talloze wandelingen maakten we gedrieën, soms gingen we zelfs samen op pad. En Ep wist dat als Jelle aan biertje zat hij nooit vergeefs om een stukje worst bedelde. Ik beelde me in dat hij me best mocht, dankzij Nelly of misschien zelfs ondanks Nelly. Ik kwam haar uiteindelijk halen, immers. En ik? Een hondenmens werd ik niet, maar wel een beetje een Eppiemens. Nu is hij dood. Vaarwel Ep.

Taal

Zesentwintig letters zijn er maar en sommige daarvan gebruik je zelden. Toch blijft taal me eindeloos fascineren. Ik heb het genoegen dat letters en woorden mijn spijkers en hamers zijn. Veel mensen zijn een beetje bang voor taal. Voor dictees, d's en t's. Maar die vergeten dat de taal er voor de mens is en niet andersom. De Dikke van Dale bijvoorbeeld is geen star wetboek, maar een weerslag van hoe wij Nederlanders (en Vlamingen) omgaan met onze taal. Onlangs ontdekten we op Het Urkerland dat er geen meervoud bestaat van het woord bod, omdat niemand ooit boden zegt denk ik. Hebben mensen toch een meervoud nodig, dan zeggen ze soms biedingen. Maar dat woord bestaat volgens de Dikke van Dale helemaal niet. Grappig hè? En helemaal leuk wordt 't als je Noëlle bezig hoort. Is er ze ervan overtuigd dat niemand zo'n zeer been heeft als zij, dan zegt ze: 'Die van mij doet het pijnst'. Ook lachen als ze al Bijbellezend God benoemt tot dierendokter.

Aso-invasie

Met zachte hand werd ik zaterdagmid- dag naar de uitgang van mijn eigen woning geleid. Er moest schoongemaakt worden. Of ik me elders wilde vermaken. De meiden en neef Daniël moesten mee. Terwijl Michal, die ik net van bed had gepakt, langzaam wakker werd en Anne-Grethe haar ogen amper open kon houden, vochten Noëlle en Daniël een verbeten strijd uit. Inzet: de plek naast mij in de auto. Met zwaar verhoogde hartslag, bloeddruk en adrenaline-afgifte spoedde ik me naar de Waypoint kringloopwinkel op Urk. Daar laadde ik het hele circus weer uit, hielp ik het hele spul de trap op en plantte ze in de kinderhoek. Met een zucht verdiepte ik me in het boekenaanbod, beide oren constant gespitst op jammerende huiluithalen of opkomende agressie. Ondertussen deden Noëlle en Daniël me voortdurend voorstellen voor aankopen. Zegt Noëlle ineens: 'Waarom heeft Michal geen broek aan'. Ik zeg: 'Omdat ze een jurkje aanheeft natuurlijk'. Ik toch maar even kijken voor de zekerheid. Bleek het vermeende jurkje een shirt...

Treinavontuur

'Vrouw waar ga je heen', wilde Anne-Grethe gisteren van een mede-passagier weten. Geen moeilijke vraag op het boemellijntje van Kampen naar Zwolle. Iedereen stapt immers tegelijk in en uit. Het mag duidelijk zijn dat onze peuterkleuter een machtig avontuur beleefde. Hoogtepunten waren de trein met een boven die ze voorbij zag komen en die naar tante Margriet ging, de zonnetjesvormige gaatjesknipper van de conductrice, de frikandel uit de muur tijdens het wachten in Zwolle, diverse trappen en het ritje met de 'coole' stadsbus. Het retourtje Kampen-Zwolle was ook voor mij nog nooit zo leuk. Op het angstzweet na dan, toen ze op het punt stond om zich te gaan bemoeien met een luidkeels bellende Chinese mevrouw. Oh ja, en dat iedereen tegelijk in- en uitstapt is ook niet helemaal waar. Ten overstaan van 20 wachtenden bleef Anne-Grethe namelijk ineens stokstijf staan op de treeplank. Ik kon haar nog net in haar kladden grijpen toen ze om wilde keren om de eerste klascoupé nog eens aan een onderzoek te onderwerpen.

Slecht verhaal

Met enige regelmaat doe ik mee aan schrijfwedstrijden. Het motiveert me om serieus aan een verhaal te werken. Maar bij wedstrijden hoort ook verliezen. En dat gebeurt me vaker dan winnen. Maar is een verliezend verhaal ook een slecht verhaal? Nee toch? Nou dan! Daarom exclusief op mijn blog, het prijsverliezende, onbekroonde verhaal 'Koen'.

Onbereikbaar

Op vakantie gaan betekende nog niet zo heel lang geleden dat je voor een korte of langere periode van de aardbodem verdween, met als enige spoor een adres op een achtergelaten vodje. Vanwege de vele onleesbare, zoekgeraakte of vergeten kladblaadjes publiceerde de krant van wakker Nederland elke ochtend een lijst van gezochte vakantievierders. Die rubriek sloeg je uiteraard elke ochtend als eerste op. Onbereikbaarheid lijkt anno 2009 volkomen onbereikbaar. Merkt u er bijvoorbeeld wat van dat deze blog van ons vakantie-adres komt? Nee toch? Maar denk nou niet dat ik dag voor dag verslag ga doen van ons weekje weg in de prachtige Achterhoek. Ik heb per slot van rekening vakantie. En belt u ons vooral ook niet. We zijn niet bereikbaar...

Vreemde vogels

Kort na vier uur 's ochtends begint het deze dagen: vogelgefluit. In de stilte van de zeer vroege ochtend is het soms zo'n kabaal dat je eenmaal wakker met moeite weer in slaap komt. Grappig hoe zoiets werkt: het wordt licht en die beesten gaan in de weer. Wij mensen blijven, eigenwijs, nog uren liggen en stommelen 's winters wat af in het donker. Onze dochters staan wat dat betreft dichter bij de natuur. Om zes uur is er tegenwoordig actie. Eerst Michal (ranja, luier, spelen, ranja, grapje, ruzie, huilen, grapje). Dan Anne-Grethe (plassen, spelen, poepen, snot, grapje, tussenin, ruzie, schreeuwen, plassen). En dan Noëlle (mopperend op haar drukke zusjes). En dan vergeet ik bijna nog de ongelooflijke herrie die plastic, Aziatisch speelgoed kan maken. Nelly is een genie, bleek vanochtend. Gisteravond had ze de zonwering voor de ramen van de meidenkamers laten hangen. Vanochtend had ik het genoegen de dames wakker te roepen.

Later

Later zal ze helemaal niets meer weten van deze dag. Ze kan uitrekenen dat ze toen twee is geworden, maar verder? Wat ze die dag gekregen heeft, wie er op visite kwamen? Misschien zal ze mijn weblogarchief er wel op naslaan en belandt ze dan bij dit bericht. Maar hier leest ze niet veel meer dan dat ze om zes uur vanochtend al als een dolle op de cadeautjes aanviel, dat zus Anne-Grethe een moeilijke dag had en dat het echte feest pas de zondag erop werd gehouden, tegelijk met mama's 34ste (!) verjaardag. En ze leest iets over papa die stiekem wel eens denkt dat dit misschien wel één van de mooiste (3) meisjes ooit is. Dan zal ze naar deze foto kijken en goedkeurend vaststellen: ja, toen was ik ook al zo mooi.

Papadag

Een cocktailshaker kreeg ik. En een extra fijnmazige grillplaat voor op de bbq. En nog een mooie elektrische antiaanbakpan. Leuk hoor, maar dat was niet de reden waarom ik gisterochtend diepgelukkig de slaap uit mijn ogen wreef. Het was papadag. Anne-Grethe had op de peuterschool een fotolijstje gemaakt met een biggetje en een koetje en ze zong er de aangepaste versie van het mamadagliedje bij. Noëlle had een grote kleurplaat helemaal (en netjes) ingekleurd, een brief en nog iets kunstzinnigs. Michal schonk me een lieve blik. Vervolgens ging het in een blije optocht naar beneden. Het uitgebreide Engels ontbijt dat daar wachtte kan ook iets met die blijdschap te maken hebben, maar ik hield mezelf lekker voor dat ze zo blij waren omdat ze een lieve papa hebben. En een trotse papa!!!!!

Schermgeur en projectorgezoem

Tegen zulke avonden kon geen Youtube op. Mijn vader zette het diascherm neer en terwijl de typische geur van dat witte scherm de huiskamer vulde, doofde moeder het licht en bezwoer vader ons tegen beter weten in om met onze tengels van de monotoom zoemende projector af te blijven. Daarna volgde een lange reeks vakantiekiekjes en dia's van bijzondere gebeurtenissen. Verplicht intermezzo was de bak oude Engelse auto's van vader. Affijn, die dia's zijn dus opgedoken en mijn vader heeft zich ervoor gezet om die allemaal in te scannen. Achter de computer kunnen we binnenkort dus zo'n dia-avondje herbeleven. Een feest van herkenning natuurlijk, maar ik weet nu al dat het niet hetzelfde zal zijn. Al was het alleen al om de schermgeur en het projectorgezoem. Oh ja, nog even over de foto bij dit stukje. Die is volgens mijn vader historisch. Waarom? Omdat ik er huiswerk op maak. Waarschijnlijk is de foto dus gemaakt in één van de eerste weken van de brugklas.

It is what it is

Mail uit Canada vrijdag. Iemand met een dringend verzoek: de songtekst van 'Swimming like a fish', een liedje dat ik in 1993 schreef voor onze band Mars 85-100. Ik heb geprobeerd om de tekst uit mijn geheugen op te duiken, maar merkte dat de tand des tijds er gaten in geslagen heeft. Telefoon van Urk zaterdag: broer, ga je mee naar Brennels Buiten, optreden van Drive by Wire, stonerrock met zangeres uit Deventer. Best lekkere muziek, die meer verdiende dan vijftien man publiek (waaronder een stomdronken oud-klasgenoot). Het is inmiddels ruim zeven jaar geleden dat ik voor het laatst in een bandje zat en echt missen doe ik het niet. Maar soms vraag ik me af of er niet meer had ingezeten. Als je liedjes zestien jaar na dato nog in hoofden van mensen opduiken, was het niet geheel zonder talent wat je deed, immers. Maar wat ontbrak er dan aan? Uitstraling misschien? Met onze lange haren en norse koppen waren niet bepaald Take That. Zaterdagavond wist ik het zeker: Met een aantrekkelijke zangeres in bloemetjesjurkje waren we wereldberoemd geworden. Of zijn dat dromen van een oude rocker?

Memory Lane

Herinneringen. Sommige mensen kunnen zich er heerlijk in verliezen. Ik hou er soms ook wel van. Misschien heeft 't te maken met ouder worden. Dan heb je meer herinneringen immers. Een mooie manier om achterom te kijken is Internet. Voor je 't weet ben je een avond verder. Met clips zoeken van bandjes die je eigenlijk al vergeten was bijvoorbeeld. Alsjullieblieft, een mooie trip langs memory lane. En een opvoedcursus voor iedereen die toen te jong/amuzikaal was.

De coole poppunk van Social Distortion.

De treurigheid van Palace Brothers, ideaal voor de late uurtjes.

Neerlands hoop in bange (jaren tachtig) dagen: Fatal Flowers

Beter dan Blur: Adorable

Leo Kottke, sneller dan zijn schaduw.

New Bomb Turks, punk, echte punk.

Christelijke death metal, het bestond: Mortification 

Sammy, good old Sammy.

Takkeherrie van Bolt Thrower, fietste ik heerlijk op.

En dit, Napalm Death, was weer ideaal voor de krantenwijk.

7.5.8.5.9.13.20.1.1.12

8.1-4.9.5-12.9.5.22.5-14.15.5.12.12.5,

8.9.5.18 - 5.5.14 - 2.5.18.9.3.8.20.10.5 - 9.14 - 15.14.26.5 - 7.5.8.5.9.13.20.1.1.12.

22.9.14.4 - 10.9.10 - 8.5.20 - 15.15.11 - 26.15 - 3.15.15.12 - 4.1.20 - 23.25 - 5.5.14 - 5.9.7.5.14 - 7.5.8.5.9.13.20.1.1.12 - 8.5.2.2.5.14?

9.11 - 4.5.14.11 - 14.9.5.20 - 4.1.20 - 9.5.13.1.14.4 - 19.14.1.16.20 - 23.1.20 - 8.9.5.18 - 19.20.1.1.20.

9.11 - 8.15.21 - 22.1.14 - 10.5! 11.21.19.10.5.19 - 5.14 - 7.18.15.5.20.10.5.19 - 22.1.14 - 16.1.16.1

Spreekbeurt

Op de avond voor haar eerste spreekbeurt houdt Noëlle generale repetitie. Gewapend met een klederdrachtpop van beppe en een foto van voorouder Dirk van Marretje spreekt ze Nelly en mij toe. We zijn diep onder de indruk van de keurige, vriendelijke toon waarop ze spreekt. En ze probeert echt om niet de hele tijd op haar papiertje te kijken. Het helpt dat ze halverwege de pop ter hand neemt en uit haar hoofd iets vertelt over klederdracht: ,,Dit meisje heeft haar zondagse kleren aan. Vroeger droegen alle vrouwen en meisjes op Urk dit. De gouden knopjes in haar wangen houden het doekje op haar hoofd recht. Dat doekje heet een...eh...een...lulle..."
Terwijl ik dit schrijf moet ze haar spreekbeurt al bijna houden. Ik ken mijn Noëlle, ze is nu super zenuwachtig. En ik kan alleen maar hopen dat ze niet elke keer als ze naar die pop kijkt haar papa voor zich ziet, die gisteravond over de grond rolde van het lachen.

Plasjes

Met moeite kreeg ze er vanochtend één broodje in. En voor acht uur had ze al drie keer geplast. Vandaag was namelijk de grote dag voor Noëlle: voor het eerst ging ze op een echt schoolreisje, naar de Beekse Bergen. Aan één stuk ratelde ze door over de mogelijke haken en ogen aan deze trip en de mogelijke oplossingen voor eventuele problemen. Toen ze na veel drukte en toch nog maar een extra plasje, eindelijk, met Daniël naast zich, hoog en droog in de bus zat en wegreed, slaakten we een zucht van verlichting. En ook een beetje een zucht van ontroering. Ze wordt groot.

Zeehond niet in de prijzen

Zaterdag met de zenuwen in mijn lijf naar Gouda geweest. Hoe dat kwam? Ik had weer eens meegedaan aan een verhalenwed- strijd. Dit keer georganiseerd door onder andere het Reformatorisch Dagblad, Hogeschool Driestar en Uitgeverij Mozaïek. Het moest een historisch verhaal zijn en de hoofdprijs was begeleiding bij het maken van een roman. Dat sprak me erg aan, want begeleiding (lees: een stok achter de deur en een trap voor mijn jeweetwel) kan ik goed gebruiken, wil de roman die ik in mijn hoofd heb ooit nog op papier komen. Ik wist al dat ik uit 73 inzendingen bij de laatste tien zat, maar kreeg in Gouda te horen dat het daarbij bleef. Geen top 3-plekje dus. Jammer natuurlijk, maar het lezen van de winnende verhalen vergoedde veel. Die zijn namelijk subliem. Hier staan de tien winnende verhalen, waaronder dus mijn bijdrage.

Banden vol met wind

Sinds de aanschaf van een fietsendrager en een fietsatlas is mijn tweewiel- horizon fors verruimd. De afgelopen weken maakte ik de een na de andere adembenemende fietstocht. Door de Mastenbroekerpolder bij Kampen, langs de IJssel bij Wilsum en Zalk, rondom Zwolle (met Nelly). Prachtige tochten zijn het, waarbij je merkt hoe weinig natuur we in ons dagelijkse leven nog maar mee krijgen. Bloesemgeuren, lammetjes in de wei, Rien Poortvlietdoorkijkjes en, verrassend dichtbij de bewoonde wereld, soms totaal verlaten plekjes. Wel zo fijn! Gisteravond was het Zwolse Bos (tussen Hattem en Wapenveld) aan de beurt. Noëlle moest en zou mee. Tussen het klimmen en dalen door, ratelde ze erger dan Maarten Ducrot, Jean Nelissen en Mart Smeets samen. Maar in het zicht van de finish kreeg ze een zware inzinking. Ze remde, stapte af en gaf snotterend te kennen dat ze opgaf. Of ik mama wilde bellen. Subtiel probeerde ik haar duidelijk te maken dat er toch echt maar één manier was om thuis te komen: doorfietsen. Zuchtend en steunend stapte ze weer op. Ze heeft me inmiddels laten weten dat ze volgende keer niet mee hoeft.

Groenigheden

Ultieme rijkdom is het, dat je tijdens het koken zomaar even naar buiten kunt lopen om verse kruiden te plukken. Op de Klaverhof zijn we er ooit fantiek mee begonnen en na enkele jaren van versukkeling, groeit en bloeit het nu ook weer flink bij ons. Buiten staan nu munt, tijm, dille, peterselie, rozemarijn en bieslook. Ik ben in blijde verwachting van de pas gezaaide dragon en binnen staat nog een dapper potje basilicum. Het eten wordt eindeloos lekker van de met vaste hand geplukte groenigheid. Mijn persoonlijke favoriet is munt. Je kan er bijvoorbeeld bedwelmend lekkere Marokkaanse gerechten mee maken. Een handje fijngehakte munt, knoflook, peper, zout en wat kaneel en dat dan gebruiken om gehakt mee te kruiden. Lamsgehakt als je helemaal uit je dak wilt gaan. Hmmmm.

Nee is nee

Echt waar! Anne-Grethe zou vast en zeker van de grote glijbaan af. Maar toen we donderdag- middag eenmaal met het hele gezin in 't Bun ronddobber- den, was dat goede voornemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik probeerde het vriendelijk, licht dwingend en terloops. Maar ze piekerde er niet over om zich in de buurt van het gevaarte te bewegen. De ene keer had ze 'geen zin' dan weer wilde ze liever zwemmen en een derde keer verstond ze me zogenaamd niet. Maar ik hield vol, trok alles uit de kast en klom met Michal in mijn armen het steile trapje op. Anne-Grethe zag ons even later tergend langzaam naar beneden glijden, maar ook voor deze truc bleef ze ongevoelig. Net toen ik haar standvastige weigering in verband wilde brengen met het karakter van mijn geliefde wederhelft, kwam als bij toverslag een beeld van lang geleden voor mijn geestesoog. Een jochie van zeker zeven jaar, oog in oog met een rekstok op buikhoogte, op de oude speelweide. Mijn moeder stond ernaast. Smekend, eisend en uiteindelijk wanhopig, toen ze me 100 gulden bood voor één koprol over de rekstok. Ik deed het niet.

Logeren

Het is meivakantie (waar wisten we vroeger van) en bij vakanties horen specifieke activiteiten. Logeren bijvoorbeeld. Van zondag op maandag hadden we daarom Daniël te gast. Toen de kleintjes op bed lagen, maakten we er een bijzondere avond van. Het Monopolybord kwam op tafel, we dronken thee en hadden het erg gezellig. Maar met een scheef oog hielden Nelly en ik onze neef in de gaten. Want onder zijn stoere oppervlak borrelden de zenuwen over de op handen zijnde slaappartij in een vreemd huis. Dan vroeg hij op stoere, zogenaamd onverschillige toon: 'Zeg eh tante, gaat hier het licht 's nachts ook uit?' En als Nelly dan zo geruststellend mogelijk antwoordde dat er altijd een licht aanbleef, dan haalde hij onverschillig zijn schouders op. Alsof hij desnoods in het aardedonker zou slapen. Uiteindelijk hield Daniël zich kranig. Toch moesten we aantreden voor een flinke huilbui. Van Noëlle welteverstaan. 'Het voelt zo vreemd. Boehoe. Net alsof ík logeer. Boehoe. En dat ik dan heimwee heb. Boehoe. En dat ik dan naar huis wil. Boehoe. Maar ik ben al thuis. Boehoe. Wat moet ik doen? Boehoe.' -Slapen... En dat deden ze tegen een uur of elf, gelukkig.

Kameraden

Maat Gerrit en ik zijn zaterdagavond naar Feyenoord geweest. Zijn secundaire arbeidsvoorwaarden brachten ons eerder al naar Queens of the Stone Age, de Arena en nu dus naar Rotjeknor. Ik was één keer eerder in de Kuip geweest, bij een concert van Guns 'n Roses. Maar een voetbalwedstrijd is toch echt wat anders. De sfeer, het gezang, de fluitconcerten en de geur van koffie en kroketten. De Kuip is een echt voetbalstadion, zonder grote videoschermen, woonboulevard en betaalkaartensysteem. Het 'Hand in hand kameraden' dat uit de luidsprekers tetterde bracht me weer helemaal terug naar midden jaren tachtig. Ik was elf jaar oud en helemaal bezeten van Feyenoord. Ik kende het adres van aanvoerder Bennie Wijnstekers uit mijn hoofd. En zijn schoenmaat, gewicht, lengte en geboortedatum. Elke wedstrijd volgde ik, misselijk van de zenuwen, via de radio en de gesigneerde spelersfoto's (Tahamata, Troost, Hiele) werden met gepast ontzag behandeld. Zowel van die mannen als van de eens zo gekoesterde foto's heb ik geen idee waar ze nu zijn. Van superspits Peter Houtman weet ik het wel. Die was zaterdagavond stadionspeaker. Ik was weer even een jongetje van elf.

Stinkende smulpaap

De afgelopen dagen heb ik mijn 33ste verjaardag gevierd. Erg gezellig allemaal, maar het gaf me wel even te denken. Bij verjaardagen horen namelijk cadeaus en die vertellen erg veel over hoe mensen je zien. Starend naar de oogst van dit jaar kan ik niet anders concluderen dat mijn familie en vrienden mij een wijn lurkende smulpaap vinden die nodig eens onder de douche moet. De boekenbonnen laat ik bij deze conclusie maar even buiten beschouwing, want daar had ik zelf om gevraagd. Dat zegt dus meer over hoe ik wil dat anderen mij zien: de belezen bibliofiel. Van Nelly heb ik trouwens een fietsendrager gekregen. Ook al op eigen verzoek. Nu kan ik ook eens lekker buiten de polder fietsen. De foto bij dit stukje spoort trouwens niet met de inhoud. Dat klopt. Ik zocht gewoon een gelegenheid om twee van mijn mooie meiden te laten zien.