De toiletjongen van de Koningin

Ik heb de smaak te pakken qua historische dvd's. Deze week huurde ik bij de bieb een film over het bezoek van Koningin Beatrix aan Urk, in  1994. Als je van de schrik bekomen bent dat die bijzondere gebeurtenis alweer 17 jaar geleden plaatsvond, is het tijd om je over twee zaken te verwonderen. Hoeveel er veranderd is (mensen die er niet meer zijn, mode) en hoeveel er nog precies hetzelfde is. Je ziet constant mensen door beeld lopen die ook nu nog overal vooraan staan. Op die bewuste dag had mijn maot Arjan een klusje weten te bemachtigen als hulpje van de NOS. Ik stond een stapje lager op de maatschappelijke ladder. Ik was beheerder van het toiletgebouw aan de Westhaven. Om negen uur 's ochtends dumpte de gemeente een pallet wc-papier en verder was ik eigen baas. Dat was leuk zolang de kwartjes op het schoteltje bleven regenen en minder aangenaam toen Oranjeklanten (uit heel Nederland) hun beklag kwamen doen over de zwijnenstal binnen. Aan schoonmaakmiddelen had de plaatselijke overheid niet gedacht. (los van de vraag of ik bereid was geweest om op mijn knieën Koningshuisgezinde plasdruppels op te dweilen). Toen ook de van buren geleende toiletrollen op waren, ben ik er stilletjes tussenuit gepiept.

Een koesterende tijdmachine

Koesterend. Een ander woord heb ik er niet voor. Het was een koesterend avondje toen ik dinsdag de dvd 'Oens Urk van vroeger' bekeek. De film (een serie fragmenten eigenlijk) vertelt geen verhaal, bevat geen plot en geen rode draad. Of toch: mensen vormen de rode draad. Met name oude Urkers in klederdracht. Beelden van vooral de jaren tachtig (met uitschieters naar 60s, 70s en 90s) worden door Gerard de Ridder van uiterst feitelijk commentaar voorzien ('Hier zien we Kies van Niel van Lumme van et groote eusouwen'), soms gooit hij er onverwacht ook een hilarisch terzijde tussendoor. Tachtig procent van de mensen kende ik absoluut niet. De rest wel en dan vaak van horen zeggen (vaders of moeders van bekenden of uit de verhalen van K.L. Koffeman), maar toch vond ik het heel erg boeiend. Hoe dat kan? Ik denk omdat je een soort van tijdmachine-ervaring krijgt. Het voorrecht hebben om nog even om het hoekje van de geschiedenis te kijken. De getoonde straten en gebouwen ken je meteen, maar haast alle mensen zijn al weg. En dan gaan rekenen. En beseffen dat dit de tijd was dat ik dagelijks door het Oude Dorp naar de Wilhelminaschool (ook al weg) liep. En het normaal vond dat om de zoveel huisjes iemand in klederdracht woonde. De laatste dagen van het eiland verstreken toen. Zonder dat iemand het besefte.

Knuffelen, ahum

Nelly's gouden regel: als kinderen ernaar vragen én door blijven vragen, is het de juiste tijd om ze het een en ander te vertellen over, nou, je-weet-wel, van dattum, hmmm, bloemen en bijtjes, ooievaars. Noëlle was denk ik een jaar of zes toen ze met grote aandacht luisterde naar een verhaal over zaadjes en eitjes. Anne-Grethe heeft inmiddels ook de nodige voorlichting gehad. Lastige gesprekken zijn dat. Je probeert heel voorzichtig alle expliciete klippen te omzeilen, maar wilt wél meteen een koppeling leggen met liefde. En duidelijk maken dat alle (mogelijke (je weet niet alles)) ongein die op het schoolplein de ronde doet, niets te maken heeft met hoe het allemaal bedoeld is. Maar altijd blijft de vraag: hoe blijven die goed bedoelde verhalen door de kinderhoofden malen. Nelly checkte gisteren aan tafel wat Anne-Grethe nog wist over baby's in relatie tot (codewoord) knuffelen. dat viel niet tegen. Noëlle gaf me ondertussen volop knipogen. Dat we maar even wisten dat zij ónze taal sprak. Maar toen sprak Nelly, zonder dat ze het zelf doorhad, in de tegenwoordige tijd over 'knuffelen'. Noëlle trok wit weg, haar mond viel open en haar ogen staarden me verbijsterd aan: 'Papa!' riep ze me tot de orde. 'Doen jullie dat nog steeds?!'

Wild geraas

Als een ware mater familias was ze neergezegen naast de berg cadeaus die Sint en zijn Pieten in huizen Ten Napel hadden gebracht voor de geliefde schare kleinkinderen. Het idee was dat mijn lieve schoonmoeder één voor één de namen van de kids zou afroepen, dat ze dan naar haar toe zouden komen, het presentje in ontvangst zouden nemen om het, eenmaal terug op hun plekje, uit te pakken. Tot zover de theorie. Na ongeveer een half uur windkracht 12 (de mannen van Napalm Death zouden zelfs hun trouwste fans ermee shockeren) daalde het decibelniveau langzaam maar zeker tot aanvaardbaar niveau. Net toen ik het erop zou wagen om een gesprek te beginnen, sloeg mijn schoonmoeder mij met Zachariaanse stomheid door te zeggen: 'Wat ben je stil Jelle.'

AAAAAnne-Grethe

De ritjes op maandag- middag naar zwemles op Urk. Ik denk warempel dat ik ze nog ga missen ook. Voor half zes moest onze Anne-Grethe steeds klaar staan en dan zette ik er stevig de pas in. Van 't Bun via de Hofstee, de Slikhoogte en het Kerkje aan de Zee naar mijn geliefde boulevard. Keren bij het strand en dan via de West- en Oosthavenkade naar Torenstraat, om de Boni en Hairline heen en tenslotte helemaal langs welgeteld zes singels terug. Volgens Google Maps is het precies 3 kilometer. Net genoeg om even lekker het hoofd leeg en het lichaam warm te krijgen. En dan lekker een kleedkamer in met 15 ouders en 15 natte kids, in een klimaat waar ze het zelfs in Andalusië Spaanse benauwd van krijgen. Ondertussen die duizelingen in je hoofd die melden dat het de hoogste tijd is voor een bordje warm eten. En dan een Anne-Grethe die zojuist haar stinkende best heeft liggen doen in het water, maar die nu vindt dat afdrogen en aankleden mijn 'pakkie an' is. Toch ga ik het missen. Zaterdag bij het afzwemmen was het trouwens één groot feest. Anne-Grethe deed goed haar best en mocht als eerste van de hele ploeg haar diploma in ontvangst nemen. Hier is ze in actie te zien.

Anglo Virus

Ik was denk ik een jaar of vijf toen ik met mijn ouders op vakantie ging naar Scarborough. Ik kon met mijn mond net bij de reling en likte er zout water en vinger- afdrukken af. Ik dronk appelsap, at toffees en leerde overgeven. In de haven van Whitby schrok ik mij bij eb wild van kabeljauwkoppen. En gaf over. Ik kreeg een nep-piratenpistool. En gaf over. Proefde bacon en sausages. En gaf over. Werd een pub uitgestuurd. En... precies. Inmiddels weet ik dat ik toen besmet ben geraakt door een virus: het anglovirus. Incubatietijd: een jaartje of dertig. Activering door Midsomer Murders, deze heerlijke voetbalfilm, dit zwelgboek, deze band of deze. Dat ik eerder dit jaar een dag (tergend kort/besmettelijk lang) met de gemeente in Grimsby ben geweest hielp trouwens ook niet echt. Symptomen van het anglo virus: de onbeheersbare drang om een vakantie te plannen aan de overkant van de Noordzee. Het is zo erg dat we er voor de zomer van 2012 al heen gaan. Komend voorjaar willen we er ons 12,5-jarig huwelijk vieren, samen met de kids, in dit cosy, seaside, apartment. Ik sluit trouwens ook niet uit dat het geen virus is, maar een erfelijkheidskwestie. Mijn vader is zo erg anglofiel dat hij tegenwoordig droomt in Schots dialect. Triest geval.

Pepernoten in de oren

Ook in Nagele is de Sint gearriveerd. De meiden waren niet zo erg gecharmeerd van zijn intocht. Pepernoten zagen ze alleen door de lucht vliegen en ze konden zowaar begrijpen dat mama niet wilde dat ze dat snoepgoed van de grond opraapten. En de mijter die haasje repje (briefje via school op vrijdagmiddag) in elkaar was gezet, kreeg een plekje op het podium en dat was dat. Maar verder geen kwaad woord over de goedheiligman. Al die tv-programma's waarin hij dagelijks zijn opwachting maakt, de talloze reclamecampagnes waarvoor hij steeds zonder morren op de foto gaat. De consequente, onophoudelijke terreurcampagne waarin deze bebaarde buitenlander opnieuw het roer stevig in handen heeft. Chapeau! En dat terwijl zijn publiek door alle suiker met de dag onhandelbaarder wordt. De juf van Michal vatte de maand november vorige week, met een zucht, in één zin samen: 'De kinderen hebben pepernoten in de oren'. Maar dan op zondagochtend wakker worden en beneden de uitgelaten, giechel-gilletjes horen van meiden die zojuist ontdekt hebben dat de Pieten ook dit keer niet stilletjes voorbij zijn gelopen. Dat maakt alles weer goed.

Scharrelen met schol

Gelukkig komen er regelmatig een paar lekkere scholletjes uit Urk onze kant op zwemmen. Tot in september waren die heerlijk dik (gevangen op de Doggersbank, dus dan weet je 't wel (ik praat nu visserlui na)). Die zijn perfect om te koken (op Urk heet dat stoven) en op te smikkelen met boter, mosterd, nootmuskaat en gekookte aardappel. Inmiddels zitten ze vol kuit en moet je ze bakken. Beetje lastig zonder een groot formaat frituurpan. Maar geen nood: er zijn alternatieven voor de op Urk klassiek geworden tweestrijd van stoven of bakken. Drie weken geleden maakte ik een scholslaatje (visjes koken, pluizen, veel mayo, kerrie, zout, peper erbij, lekker met warmgerookte zalm en brood). Maandag werden het scholburgers: Kook de schol, haal het visvlees eraf (eerst laten afkoelen!), voer de velletjes en de kuit aan de kat, mengen met kerrie, peper, zout (niet te zuinig allemaal!), mosterd en 1 eidooier per pond vis, kleine balletjes maken, voorzichtig platdrukken, zodat het burgers worden. Haal ze dan eerst door een geklutst ei en daarna door paneermeel. Dan bakken in de koekenpan. Mag in olie maar ook gerust in een beetje Croma. Wij aten ze met pasta en broccoli, maar de mogelijkheden zijn natuurlijk groot. Hmmmm.

Waar rook is...

Volgend jaar februari ben ik zeven jaar clean. Van een echte kettingroker werd ik een gestopte roker, want (geloof me) eens een roker, blijf je altijd een soort van roker. Ik wás het 'zeer verslaafde rokertype'. 's Ochtends voor koffie of brood: eerst een peuk. Elke avond heel bewust de laatste roken. En dan een kwartier later nog één. Stiekem vergaderingen uitlopen. Schijnheilig de andere kant uitblazen als er kinderen in de buurt waren. Ik wérd het 'vervelende gestopte type'. Voelde de neiging om te preken tegen voormalige nicotinebuddy's. Stekelige opmerkingen maken. Een beetje in de zeik nemen. Heel ergerlijk allemaal. Na een jaar, twee misschien, werd ik langzaam maar zeker het 'echt gestopte type'. Shag was verdwenen uit mijn systeem. Zin in een hijs dook zelden meer op. En als het al kwam, was de verleiding zwak. De laatste weken heb ik voor de krant aandacht besteed aan een groep met roken gestopte ambtenaren. Ik herken hun verhalen, leef met ze mee, wil ze toeschreeuwen: 'het wordt wél weer gezellig'. Maar ik weet ook dat ze het zelf moeten doen. Alhoewel, ik heb er destijds wel hulp van hogerhand bij gevraagd (en kreeg meteen een bemoedigende knipoog). Maar het blijft een kwestie van die eerste niet nemen. Eén van de geïnterviewde ambtenaren is al een week lang telefonisch onbereikbaar. En zijn weblog is gestokt bij 'een moeilijke rookdag', nu al bijna 2 weken geleden. Ik ben zo bang dat hij weer vrienden is geworden met zijn grootste vijand. Elke moegerookte ziel kan ik trouwens dit boek van harte aanbevelen. Het ontkracht heel goed de mythe dat je roken op de een of andere manier nodig hebt.

Ik heb sterk getwijfeld of ik deze post moest plaatsen. De belangrijkste reden? Geloof het of niet: de angst dat ik op een kwade dag weer zal beginnen en dit digitale stukje me dan zal achtervolgen. Deze week droomde ik dat ik weer rookte. Ik werd opgelucht wakker.

Verhalenwedstrijdblues

Een verhalenwedstrijd is een loterij. Appels met peren vergelijken. Sprak de verliezer. Ik was één van de 46 deelnemers aan de laatst gehouden editie van de Andries Greinerprijs. Niet bepaald in de eerste plaats omdat ik meedoen aan schrijfwedstrijden zo leuk vind. Weet je na een verloren schaakmatch precies te achterhalen op welk moment je die ene pion niet vooruit had moeten schuiven, na een nederlaag op schrijfgebied is die analysemogelijkheid er niet. Het was geen kwestie van een punt, komma, woord, zin, alinea of thema op de verkeerde plek. Of misschien ook weer wel. Dat is de ellende. Nee, meedoen werd vooral ingegeven door het absurd hoge prijzengeld van 2.500 euro, dat klaar lag voor de winnaar. Samen met collega Gretha hadden we er gisteren in elk geval wel een leuke middag van. En de winnaar (zijn verhaal staat helaas nog niet online) is het wat mij betreft van harte gegund. Mijn verhaal staat hier. En Gretha, zet jouw verhaal ook eens even op het web! Het is zeker de moeite van het lezen waard.

De Boskabouter

De lente is met afstand mijn favoriete seizoen, maar toch heeft ook de herfst zijn eigen charme. En om daarvan optimaal te genieten, ontkom je eigenlijk niet aan boswandelingen. Lange boswandelingen. Eigenlijk moeten het ook koude, lange boswandelingen zijn, zodat je na afloop dankbaar je verkleumde klauwen om een beker hete chocolademelk kunt klemmen. Toch: gistermiddag op de Scherpenberg (ergens tussen 't Harde, Epe, Wezep en Vierhouten) werd het een heel aardige herfstwandeling. Het voelde als een kostbaar stuk opvoeding. Liefde voor de natuur bijbrengen is immers heel belangrijk. En dus negeerde ik geklaag en gemor en bleef ik de meiden geduldig uitleggen dat bossen niet bedoeld zijn om de longen uit je lijf te schreeuwen ('Dan zien we nooit een hertje'). Tot halverwege de veldtocht was ik dus net Paulus de Boskabouter. En toen hoorde ik 'm. Eerst dacht ik dat het een soort turbokraai was: gekras, maar dan zwaarder, dieper, harder. Nee, het was geen vogel, maar een wild zwijn, niet ver achter ons. Ik ging net wat harder lopen, spoorde de meiden iets fanatieker aan om door te lopen en keek regelmatig achterom. Want ja, als bok heb je de taak je vrouwtje en je kalfjes te beschermen. Nelly keek het even aan en riep me toen droog tot de orde: 'Doe eens rustig, zo maak je de kinderen bang.'

Hockeyer

OK, ik ga er toch iets van zeggen. Anderhalve maand geleden las ik 'Geloven in een God die niet bestaat' van Klaas Hendrikse, de dominee die niet in God gelooft. Deze dagen kun je geen krant openslaan of je komt hem opnieuw tegen. Zijn tweede boek is uit. Dat hoef ik niet te lezen, want boek 1 was duidelijk genoeg. Hendrikse gelooft niet in God, maar wilde toch dominee worden en blijven. Ergens in hem zit een drang om die tegenstrijdigheid kloppend te maken en daarvoor moet alles op zijn kop. Het beeld drong zich op van een hockeyer, een echte kakker, die lid wordt van een voetbalclub, zo'n hele volkse, met patat, kroketten en heel veel bier. En dat die hockeyer na een jaar of wat op de ledenvergadering het woord vraagt en voorstelt om vanaf de volgende zaterdag een stick te gebruiken tijdens de wedstrijd, de bal te verkleinen en de doelen ook. Eén passage trof me, want daarin gaf Hendrikse precies weer waar de clou zit. Hij zei (ik citeer misschien een beetje vrij, maar dat mag, zo merkte ik aan dit boek): 'Mensen die het allemaal niet zo precies weten, moeten daarin serieus genomen worden'. Als hij het woordje 'daarin' had weg gelaten, had hij mij gehad.

Engelse les

Ware kosmopolieten voelden we ons, toen we in groep 8 Engelse les kregen. Nog een beetje onwennig leerde meester Cleveringa ons de klanken die we kenden van The A-team en Knight Rider. Tegenwoordig (ooooh wat klink je weer als een oude man!), tegenwoordig krijgen ze in groep 1 al Engels. Voorzichtig hoor, alleen wat 'basics', maar toch. Michal vertelde het vanmiddag trots. Vertederd hoorde ik haar zeggen: 'Wat is jouw neem?' En ik zei: 'Mai neem is papa'. Anne-Grethe schudde het wijze hoofd: 'Je moet niet zeggen: 'Wat is JOUW neem, maar wat is JOE neem'. Die correctie slikte Michal natuurlijk niet en meteen ontspon zich een felle grammaticale woordenwisseling. 'Michal', zei Anne-Grethe uiteindelijk wijs en ongeduldig. 'Ik kan echt wel Duits hoor.'

De drie wijzen

Even een test. Hoe heetten de drie zonen van Noach en wie waren de drie vrienden van Daniël. Iedereen met net zo'n degelijke gereformeerde opvoeding als ik dreunt dat natuurlijk meteen op: Sem, Cham en Jafet. Sadrach, Mesach en Abed-Nego. Aan tafel kwamen de afgelopen weken de verhalen over de brandende oven van Nebukadnesar en de ark van Noach langs. De namen van de twee beroemde drietallen vielen dus regelmatig. Een paar dagen achter elkaar testte ik wat er was blijven hangen. Moeizaam bleef het plakken. Noëlle perstte er gisteren Abed-Nego uit en Sem is vanwege de naamsgenoot in huize Van Elburg ook bekend. Maar met name Michal vond het allemaal wel best. En ach: ze is net vier. Vandaag ging het over Jezus. Wie waren Zijn papa en mama, vroeg ik onze kleinste. Haar ogen glommen, want dat wist ze natuurlijk wel: 'Jafet en Maria!'

Zijn dominees ook uniek?

Leerzaam moment voorin de kerk. De dominee leegt ten overstaan van de naar voren geroepen kinderen haar portemonnee en legt uit dat er een verschil van waarde bestaat tussen een euro en een briefje van 50. 'Zo hebben ook alle dingen een eigen waarde'. De kinderen (waaronder onze Michal en Anne-Grethe) knikken begrijpend, wachtend op de clou. Die komt vlot: of de waarde van mensen ook in geld uit te drukken is. 'Nee', beantwoorden ze deze retorische vraag in koor. 'Waarom dan niet?' Anne-Grethe maakt ons even trots: 'Omdat we kinderen van God zijn'. De dominee is blij dat de boodschap is geland en zegt: 'Dat klopt, elk mens is uniek.' Dan vindt Anne-Grethe het mooi geweest. Het is tijd voor een relativerende opmerking. Ze steekt haar vinger op en krijgt het woord: 'Er zijn wel heel veel dezelfde dominees'.

aktenzeichen 966.717712.7

Zeer geachte mevrouw Uffelman,

Onlangs had ik de eer van u een aandenken te bekomen van onze overigens zeer geslaagde vakantiereis naar Beieren. Ter hoogte van Kassel was u zo vriendelijk ons op de foto te zetten. Een afdruk daarvan is onlangs aan ons Nederlandse huisadres besteld. Bij de foto zat ook een brief, waarvan de inhoud helaas onduidelijk is. Dat komt omdat het schrijven is opgesteld in het soort ambtelijk Duits dat wij in de vierde van het VWO niet onderwezen kregen. Het doet mij daarom leed u ervan te verwittigen dat ik de brief leider als onverzonden moet beschouwen. Mijn verzoek is of u mij een afschrift dezer brief wilt sturen en dan wel een brief die is opgesteld in goed Nederlands. Ok een skreaven in de Urker taol is goed.

Met vriendelijken groeten,

Jelle Bakker

Bijzonder drietal

Vijf seconden nadat vanochtend om 5 uur de wekkerhaan van mijn telefoon kraaide, stond het linker meisje op deze foto voor mijn neus. Jurkje en schone onderbroek in haar handen. Ze was helemaal van slag toen ik zei dat ze weer naar bed moest. En hoe moest dat nou als ik naar mijn werk vertrok en de haan met mij meeging in de telefoon? De rechter dame onderging gisteren een intensieve training onderwater zwemmen. Ze kan het, laat daar geen twijfel over bestaan. Met gemak zwom ze een meter of drie, vier onder water. Maar of ze het oog in oog met HET GAT ook kan, is natuurlijk vers twee. Vanavond zullen we het meemaken. De middelste demonstreert op deze foto een sterk staaltje bemiddeling. Want, laten we wel wezen, het is geen eenvoudige klus om met z'n drieën één zak koekkruimels leeg te eten.

Pitbullpuppy

De eerste luiers die ik bij haar omdeed, zaten net vast genoeg om te blijven zitten. En los genoeg om de gele derrie die ze produceerde haar rompertje in te laten lopen. Wat hadden we een kleine tien jaar geleden veel te leren. Tot onze eigen verbijstering merken we dat we met onze Noëlle opnieuw op een nulpunt aanbeland zijn. De puberteit staat voor de deur. Ja, nu al ja. Gelukkig zijn het vooralsnog alleen bliksembezoekjes. Met de nadruk op bliksem. Toen vorige week een stoeipartij met mama plotseling ontaardde in slaande deuren, was het tijd voor een goed gesprek. Over de nieuwe fase die lijkt op een jonge hond (een pitbull bijvoorbeeld) die nog niet zo goed luistert. We spraken af dat ze voortaan om een time-out mag vragen als de golven van woede weer over haar heen spoelen. Toen het stof weer neer gedwarreld was, liet Noëlle ons vorige week dit gedichtje lezen. Het is een elfje en wat mij betreft een topgedicht:

Boos

niet blij

erg naar gevoel

vol met tranen gevult

verdrietig

Thee met een koekje

Het normale ritme is weer van kracht. Tenminste, dat hoor je overal om je heen. Komt omdat de scholen weer begonnen zijn. Maar goed beschouwd is er voor ons helemaal niets normaal. Mijn wereld staat tenminste op zijn kop, want voor het allereerst zijn al onze meiden volwaardige basisschoolkinderen. Michal (groep 1) zingt liedjes na uit de kring en vertelt over de eer van 'het hulpje van de juf mogen zijn'. Anne-Grethe (groep 3) demonstreerde vanochtend haar in drie dagen tijd opgedane schrijfvaardig. 'ik, maan, rik', zette ze geconcentreerd op het krijtbord. En Noëlle (groep 6) komt thuis met verhalen over de verwikkelingen en intriges in de bovenbouw. 'Je mocht willen dat er een boek bestond dat "Hoe overleef ik mijn leven" heette', verzuchtte ik gisteravond. Ze gaf me groot gelijk. Vanmiddag mag ik het hele roedel van school halen voor thee met een koekje. Wat een genot!

Van twee domme lammetjes

Verhaaltjes voor het slapengaan behoren tot mijn papa-takenpakket. Voorlezen doe ik niet. Saai! Nee, ik verzin zelf verhaaltjes. De ene avond worden daarin de hoofdrollen gespeeld door Semjesse en Annegremichal: twee ondernemende types. Denk: Jip&Janneke, Snuf de Hond, Kameleon. Ze maken altijd spannende avonturen mee in het grote bos, het circus of het kasteel, waar hun vriendjes wonen. Op de andere avond is het de beurt aan de twee domme lammetjes, een variant op het aloude verhaal van de Goede Herder. Anne-Grethe en Michal mogen van tevoren altijd steekwoorden aanleveren. Bijvoorbeeld: 'een donker hol' en 'een wilde hond'. Ondanks waarschuwingen werken de twee zich elke keer weer in de nesten en worden ze na de aanval van de leeuw, tijger, krokodil, slager, duizend mieren of wolf (al dan niet in schaapskleren) op het nippertje gered door de herder. Ik ben inmiddels een meester geworden in het opbouwen van de spanning. De lammetjes schuifelen de grot in, snuffelen rond, en... (ik laat mijn stem gevaarlijk stijgen en weer dalen) kuieren nog wat verder, zien lekker eten liggen, en... (weer sijpelt de spanning door in mijn stem) doen hun mond open en... WAAAAH!!!!! Hoe zeker ze ook weten dat de aanval komt, elke keer is het weer onverwacht. Het mooiste is om vlak voor het moment suprême de ademhaling van mijn gespannen meisjes gejaagd tekeer horen gaan. Wel jammer dat ze na zo'n verhaaltje meestal niet voor half tien slapen.

Ook leuk

Op deze plaats heb ik met enige regelmaat verslag gedaan van mijn klassieke leesavonturen. Toverberg, Safran Foer, Dostojevski, Oblomov. Niet de minste namen. Maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd toch vooral de minder hoog aangeslagen namen zijn die mij bekoren. Henning Mankell bijvoorbeeld, de schrijver van de boeken over de Zweedse inspecteur Kurt Wallander. Of dit fraaie boek van de Franse schrijfster Fred Vargas. En ik ben toch maar eens begonnen in een boek van bestsellerauteurs Nicci French. Stuk voor stuk geen werken die prijken op literatuurlijsten. Maar die zich juist precies in dat grijze gebied bevinden tussen hoge en lage cultuur. En dat bevalt me erg goed. Iets heel anders is Midsomer Murders. Daar kun je echt geen literair strikje omheen knopen, maar oh, oh, oh, wat is het fijn om op woensdagavond het verstand op nul te zetten bij deze op en top Britse nazaten van Miss Marple en consorten.

Papaweekend

Voor de tweede keer dit jaar was Nelly een weekend weg. Dit keer geen clubkamp van de kerk, maar een tripje naar Sauerland met vriendin Monica. De ogen van Anne-Grethe en Michal beginnen te glimmen als ze horen dat ze een papaweekend hebben. Ze weten van de vorige keer dat er dan 's avonds opgebleven wordt om een film te kijken (met ranja en popcorm (met een m ja)). De dames raken steeds beter aan elkaar gewaagd. Het getouwtrek begon dus al in de videotheek. Michals voorstellen voor te huren dvd's werden afgeschoten door Anne-Grethe en vice versa. Het compromis was de Prinses en de Kikker (beider derde of vierde keuze). Daarna wat strubbelingen over de vraag of de toegemeten hoeveelheden drinken en snoep wel in evenwicht waren. Tijdens het installeren op het ouderlijk bed (jaha, ook dat hoort bij papaweekend) fungeerde een door Anne-Grethe toegeëigend knuffeltje als twistappel. Daarna (een uur later ja) daalde de rust neer. En toen ik mij tegen twaalven voorzichtig tussenin vleide, was ik even volmaakt gelukkig. Die warme, snurkende meiden met van die serene gezichtjes. Grappig was wel dat Anne-Grethe sliep als een os, terwijl Michal nog geregeld lag te woelen. Wat ze mompelde, kon ik niet verstaan, wel dat het ging over door Anne-Grethe aangedaan onrecht.

Beieren

We zouden naar Groesbeek. Toen naar Luxemburg en misschien Frankrijk. Het werd Duitsland. Beieren om precies te zijn. We boekten een last-minute vakantie in een klein vakantiepark bij het schattige stadje Grafenau. De dames doorstonden de lange heenreis erg goed. Het was bij tijden zelfs ronduit gezellig op de met speelgoed en verrassingtasjes volgestouwde achterbank. Eenmaal in Zuidoost Duitsland, maakten we er een rustige week van. Zwemmen, boswandelingen, midgetgolf en twee bezoekjes aan de rodelbaan waren de hoogtepunten. En dan was er nog de minidisco waar Anne-Grethe meteen een medaille verdiende. Nelly en ik genoten ondertussen volop van de prachtige natuur. Beieren is Sauerland in het kwadraat, met ongelooflijk mooie vergezichten en ontelbaar veel bomen.

Wat denkt de juf?...

Met de zomervakantie heerst er een opgewekte sfeer op school. De rapporten zijn in aantocht, morgen vieren de juffen van groep 5/6 hun verjaardag en volgende week mogen er pannenkoeken gebakt worden vanwege de laatste schooldag. De kleuters worden ondertussen klaargestoomd voor het grote avontuur dat vakantie heet. Anne-Grethe kwam trots met een groot dubbel gevouwen vel papier thuis. Het was een koffer en binnenin had ze getekend wat er allemaal in zat. Alles onder het thema 'Ik ga op vakantie en ik neem mee...' Er zaten kleren in, speelgoed, praktische spullen, een bikini, een opblaasband, opblaasdieren (ook leuk voor in het zwembad), een opblaasbloem, een opblaasriem (wat dat ook mag zijn), een opblaasbad, ja zelfs een opblaaskasteel. Net toen ik me af begon te vragen welke amechtige ouder al dat moois dan wel mocht vol blazen, viel mijn oog op een poppetje rechtsonder. Een poppetje met een glimlach, twee ogen en zo'n rode hindoestip daarboven (het ventiel). 'Opblaasmens' had de juf er parmantig bij geschreven. Vraag 1: wat in vredesnaam is volgens Anne-Grethe een opblaasmens. Vraag 2: wat spookt er nú door het hoofd van de juf.

Eenhoorn

Na de zomervakantie zit Michal pas écht in groep 1, maar sinds haar vierde verjaardag mag ze al wel elke dag naar De Klimop. Een stap waar ze erg naar uitgezien heeft. En elke dag gaat ze dus met veel plezier naar de juf. Onvoorstelbaar dat wij ook een dochter hebben die zich destijds als een wanhopige drenkeling aan je vastklampte als je haar 's ochtends in de klas afleverde. Michal gaat heerlijk haar eigenwijze gang, al houdt ze grote zus Anne-Grethe wel goed in het vizier. Tot aan de grote vakantie zitten ze nog naast elkaar in de kring, daarna scheiden hun wegen en is het voor Michal wachten op de komst van nichtje Tamar. Michal valt trouwens met de neus in de boter, want op de peuterschool pikte ze het jaarlijkse tripje naar de kinderboerderij nog even mee en bij de kleuters is ze mooi op tijd voor het schoolreisje naar De Voorst. Inmiddels heeft ze al zes keer tegen Nelly gezegd dat ze van de juf zelf een stoelverhoger moet meenemen. Dat komt: de juf heeft dat gezegd en wat de juf zegt is erg belangrijk. Gisteren meldde ze glunderend dat ze nu ook een eigen kluisje en stoeltje heeft. Beiden voorzien van een sticker. Er staat een eenhoorn op (spreek uit als E-norm), zei ze erbij. Anne-Grethe vond het toen wel weer even welletjes met alle poeha: 'Het is geen eenhoorn. Het is een paard.'

Circus 2.0

Circus Belly Wien kenden we al. Maar Anne-Grethe nog niet. Aangezien zij nu in de leeftijd is dat een circus een onuitwisbare indruk op haar maakt, was zij gisteravond aan de beurt om mee te gaan. Deze keer zaten we op de eerste rij, vloog het kamelensnot ons zowat om de oren en mocht Anne-Grethe een wortel voeren aan de giraffe. Met een hoofd vol indrukken en een gezicht vol resten suikerspin, keerden we tegen tienen gisteravond huiswaarts. Na haar slaap-lekker-kus duurde het precies elf tellen voordat ze sliep en vandaag was ze lichter ontvlambaar dan benzine. En ik? Ik geniet nog steeds na van een fantastische avond. Want ik heb een circusvoorstelling gezien door de (overigens zeer mooie) ogen van een bijna zesjarige.

Poeha omdat het moet

Poeha: boekpresentatie op de exacte plek waar 20 jaar geleden crimineel Klaas Bruinsma werd vermoord. En een borrel in het Hilton. Had van mij allemaal niet zo gehoeven. Maar het hoort er kennelijk bij als je meewerkt aan een boek. Ik schreef op verzoek van Elsevier-journalist Gerlof Leistra een hoofdstuk over misdaad op Urk. Mijn dertien pagina's gaan niet over gangsters en schimmige bv's, maar belichten vooral de rol die alcohol op Urk speelt. Een onderwerp waar we in de krant ook vaak iets mee (proberen te) doen, maar waar ik nu breder en dieper op kon ingaan. Gisteravond kreeg ik het boek dus echt in handen en deze week ligt het door het hele land in boekhandels. Uitgeverij Lebowksi (o.a. gespecialiseerd in true crime) hoopt er een paar duizend van te verkopen en, aangezien ik per verkocht exemplaar betaald word, hoop ik natuurlijk van harte met hen mee. En doe ik graag mee aan alle poeha.

Trouwens: het interview in Het Urkerland was niet van mij (stel je voor!) maar van mijn collega Gretha, die daar erg haar best op heeft gedaan.

Dag peuters

Miezerig weer buiten. Spinvis luisteren op Spotify en onze Michal die afscheid heeft genomen van de peuterschool. Je zou denken dat Koning Weemoed hier vandaag de scepter zwaait. Valt reuze mee. Toegegeven: het voelt als gisteren dat ik deze weblog schreef en hoe trots ik was toen ze die olifant verfde (oeps, toch even iets wegslikken). Maar het is toch ook prachtig dat ze maandag voor vast naar de basisschool gaat. En zo'n kleine kleuter vreet je immers ook op? En dan die peuterschool. De zoetzure lucht die rond half tien voor 't eerst je neus binnenkringelt en waarvan je rond tienen zeker weet: 't is stront (Hoelang is Michal eigenlijk al van de luiers af?). Een halfuurtje later heb je enkele verdachten op het oog en kan het gebeuren dat er één tegen je aanschurkt en iets brabbelt waarin je de woorden 'poep', 'kak' of 'wc' kunt onderscheiden. Als je dat wilt tenminste. Met toch iets van een schuldgevoel duw je zo'n rakker dan richting juf. Als beginnend oppaspapa (het moet ergens in 2004 zijn geweest) heb ik één keer een kind van een ander verschoond. De lucht, de smeerboel, de horror. Nee, de peutertijd ga ik ab-so-luut niet missen. Maar voor de zekerheid hoop ik wel dat niemand voorlopig in mijn buurt 'Molletje kan bijna niets zien' zingt. Waarschijnlijk krijgt de weemoed me dan terstond alsnog in zijn klauwen.

Je wordt maar één keer 4

Elke verjaardag is bijzonder, maar sommige zijn meer bijzonder. Als je kleinste meisje 4 wordt bijvoorbeeld. En ze dus geen peuter meer is, maar de eigenwijze kleuter wordt die ze eigenlijk al een hele tijd is en die vanaf maandag naar de basisschool gaat. Nelly is morgen jarig (ze wordt 30 en nog wat) en viert vandaag ook feest, maar onze kleine prinses stond erop dat mama zich daarbij op de achtergrond houdt. Zo mocht ze maximaal 3 cadeautjes in ontvangst nemen en zou alles daar boven aan haar toevallen. En ontbijt op bed mocht er vanochtend natuurlijk alleen voor haar zijn. Wij gehoorzaamden braaf, tja: weiger zo'n engeltje eens iets. Na de zang- en uitpaksessie (fietsmandje/playmobil/prinsenbarbie) kreeg ze brood, ranje en een ei geserveerd. Ze genoot en wist zeker: 'Dit is mijn allerleukste verjaardag ooit!'

Musical (spreek uit: Mulsi Cool)

Zaterdag was het zover: de lang verwachte opvoering van De Drie Biggetjes, de musical waarvoor Noëlle (tweede van links) al maanden elke zaterdagmiddag oefent. Geen vrijblijvend lidmaatschap trouwens, want er werd elke keer fanatiek geoefend op zang, dans, choreografie en acteren. En op de dag van de voorstelling moesten we onze dochter al om elf uur afleveren bij de artiesteningang (jaja) van de Stadsgehoorzaal in Kampen. Na de generale repetitie werd ze geschminkt en voorzien van de kleding die ze enkele weken eerder al tijdens een speciale sessie had gepast. Om half drie zaten we op het balkon in de houding voor de grote show. Met professioneel licht en geluid erbij werd het een hele happening. En Noëlle sprak haar twee regels tekst ondanks de al dagen sluimerende zenuwen perfect uit. We waren ape.. eh... biggetrots.

Een jongen?!!

Vrijdagmiddag rond één uur ben ik voor de zesde keer Ome Jelle geworden. Mijn kleine zusje Stieneke is in het ziekenhuis van Lelystad bevallen van een gezonde zoon. Jan Dirk Otter, heet die voluit. Vernoemd naar zowel Jacobs vader als die van Stieneke. Roepnaam: Jari. Tussen de middag was de spanning al tot een kookpunt gestegen bij mijn vader en moeder thuis. Pake kwam melden dat een Roemeense collega van Jacob die ochtend verteld had dat Jacob van zijn werk weggeroepen was. 'Hou op', zei mijn moeder, toen ik voorstelde om even te bellen. 'Dan word ik alleen maar zenuwachtiger.' Een half uur later werd ze gebeld en vroeg ze: 'En hoe heet ze?.... hij?!!' Om vervolgens tien keer achter elkaar te zeggen: 'Een jongen'. 's Avonds mochten wij ook even komen kijken in het ziekenhuis. En voelen aan zijn zachte wangetjes.

Zwijgend spektakel

Een citytrip naar Hamburg stond nu niet bepaald bovenaan ons lijstje, maar een concert van MONO bijwonen wel. En dus brachten we 3 dagen en 2 nachten door in dit havenmetropool. Lekker met de U-bahn een onbekende stad verkennen: leuk. Shoppen, lekker eten, bier drinken, struinen. Ook leuk. Maar Hamburg 'an sich'? Mwah. Nee, dan MONO. De Japanse band trad op in een knusse zaal met ongeveer 300 bezoekers. Contact met het publiek zochten ze bijna niet. Voor de niet-kenners: MONO speelt instrumentale muziek en had niet de moeite genomen om een microfoon neer te zetten. Een bescheiden buiging na afloop, daar moesten we het mee doen. En toch: ik heb zelden een concert meegemaakt waarin ik zo werd meegezogen. En een concert waar bij ik na afloop zoveel moeite had om woorden te vinden om de ervaring te beschrijven. Het spoelde over me heen, ontwapende, ontroerde, verbijsterde. Zomaar wat woorden, die als ik ze opschrijf alweer matig gekozen blijken. MONO draait om muziek, gevoel en fantasie, niet om woorden. Dat hebben ze zelf misschien wel het beste begrepen.

Wortels en bananen

De tweede dag van onze fietstocht stond in het teken van de wortels van mijn vader. Hij heeft de eerste acht jaar van zijn leven in De Wâlden gewoond, in een vlek die Wijnjeterp- verlaat heet, vlakbij het dorpje Hemrik. Daar woont nog steeds een neef. En tante Joukje. Zij is een begrip in onze familie. Vroeger bezochten we regelmatig de afgelegen hobbyboerderij, keken bij de koeien, klommen op de trekker en dronken vers gemolken melk. Tante Joukje stond bekend om haar grote zorgzaamheid. Je ging er pas weg als geen pap meer zeggen kon en dan nog kreeg je een Mars meer voor onderweg. Zaterdag konden we de verleiding niet weerstaan. Ook al lagen we ver achter op schema, we reden even langs. Haar mond viel wijd open van verbazing. En ook al zeiden we meteen dat we alleen gedag kwamen zeggen: ze wilde koffie zetten en brood smeren. We slaagden erin om vriendelijk te bedanken en zeiden dat we alleen onze waterflesjes wilden vullen. Toen greep de 79-jarige krom lopende tante Joukje haar kans. Ze frommelde drie bananen en vier grote stukken koek in onze handen. Er was geen denken aan dat we zonder die rantsoenen verder mochten fietsen naar Sint Nyk. Vanochtend hadden we na de kerkdienst een tocht van 40 kilometer voor de boeg. En dat met windkracht 4 tot 5 pal tegen. Om 12 uur kwamen we in Creil even vijf minuten op adem. Ik dronk een flesje water en Jan Willem haalde een banaan uit zijn fietstas. ´Hongerklop!´, zei hij er waarschuwend bij. Ik werkte de banaan weg en we fietsten verder. Vlak voor Tollebeek begon het even te duizelen, maar niet lang daarna vond ik nog een nieuwe vaatje kracht. Het banaantje van tante Joukje had me gered.

Koeien en vleermuizen

Grotere kaart weergevenNet voor de kost was ik thuis van onze tweede jaarlijkse vader-en-zonenfietstocht. Deze keer reed ik samen met mijn vader en broer JW naar het noorden des lands. Het werd een tocht vol natuurschoon. De Wieden, Havelterberg, Dwingelderveld, Drents-Friese Wold, De Wâlden en tussendoor het ene na het andere knusse dorpje of dromerige landweggetje. Alleen aan het begin en eind zaten noodgedwongen rechte, winderige wegen. We sliepen de eerste avond in Diever, de tweede in Sint Nicolaasga. Het weer was fantastisch en dat in een tijd van het jaar waarin de wereld op z'n mooist is. Overal imposante batterijen paarse rododendrons, boeren die druk zijn met grasland maaien, zoete stalgeur in de lucht en jong leven in de wei. Kinderdieren, zouden de meiden zeggen. En koeien. Eindeloos veel koeien. Vogelconcerten in de vroege ochtend, een ree die plotseling het zandpad waarop we ploeterden overstak en de tweede avond een troep vleermuizen vlak boven de tafel waaraan we harten joegen. Opnieuw was ik diep verwonderd over de schoonheid van ons eigen land en over de bedenker, maker en onderhouder van dit alles.

Pukkels

Waterpukkels, noemt Anne-Grethe ze zelf. Vorige week waren ze er ineens. En dan kun je hoog springen of je laag houden, maar je bent er sowieso een week mee zoet. De meivakantie duurt daarom nog even voort en dat vindt ze helemaal niet erg. Op haar kamer worden uitgebreide 'verhalen' gespeeld met behulp van barbies op playmobil. En beneden staat zo vaak een barbie-, prinsessen- of barbieprinsessenfilm aan, dat het mij pas opvalt als er níet één of andere Romantische wals door de kamer door de kamer golft. Michal vindt de aanspraak ook heerlijk, al vliegen ze elkaar enkele keren per dag even flink in de haren. En als je aan Anne-Grethe vraagt of ze al wast opknapt, laat ze in een reflex haar schoudertjes hangen, houdt ze het hoofd scheef en zegt ze dat ze nog steeds erg ziek is.

Leestip: Oblomow

Ik heb de laatste tijd een mooie serie boeken gelezen. Het leestempo ging omhoog doordat ik nu lees tijdens mijn rugoefeningen. Verder bleef de tv uit tijdens de vastentijd en dat is natuurlijk ook erg bevorderlijk. Eerste aanrader is 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst; boek over een jeugd in alcoholnevelen. Ik ken geen schrijver die schrijft zoals deze Vlaming. Ook mooi: 'De dieven van de schoonheid' van Pascal Bruckner, een Franse schrijver. Een razend spannend boek dat heel erg veelbelovend begint, maar tegen het einde toch niet alle beloften inlost. Toen weer een Frans boek: 'HhhH' van Laurent Binet. Het gaat over de aanslag op Heydrich, een hoog geplaatste nazi. Een mooi geschreven, gruwelijk, heldhaftig verhaal. Tussendoor las ik de nieuwe roman van Umberto Eco: De Begraafplaats van Praag. ik moet nog een paar pagina's maar kan nu wel stellen dat dit niet het vuurwerk was van 'De naam van de roos', 'De slinger', 'Het eiland vd vorige dag' of 'Baudolino'. Het boek mist vaart en spanning al is het bij tijd en wijle wel vermakelijk en een mooie sfeertekening van het vieze, 19de eeuwse Parijs. nee, het mooiste boek van de laatste tijd is Oblomow, een Russische klassieker van Gontsjarow. Het gaat over een edelman die chronisch lui is. De eerste 150 pagina's komt hij zelfs zijn bed niet uit. Het is ongelofelijk knap geschreven.

Paasbest

Het waren heerlijke paasdagen. Het begon zondag in een goed gevulde kerk met een mooie dienst. Hoogtepunt was een spontaan 'Weet je dat de lente komt' van een enthousiaste kinderschaar. De afgelopen dagen stonden verder in het teken van het einde van de vastentijd. We vierden het met 2 barbecues. Eentje thuis en eentje bij Monica in de achtertuin. De ijzertekorten werden aangevuld met een imposante hoeveelheid vlees (zelfgemaakte hamburgers (van mij), lamsrack, speklap, saucijs, Koreaanse entrecote en zelfgemaakte hamburgers (van Monica)). Ter compensatie van de overvloed aan calorieën gingen we maandag per fiets richting Emmeloord. En terwijl Michal zich heerlijk luxe liet meerijden in de fietskar, fietste Anne-Grethe zelf!

Vertrouwd weekendje uit

We hebben er weer een heerlijk Ten Napel-weekend in Landalpark 't Loo opzitten. Lekker zwemmen, bij de open haard zitten, wandelen en achter de kids aansjokken. Want die kwamen tijd tekort met de kinderboerderij, Bollo, schminken, de ballenbak en de speeltuin. We gingen weer lekker samen eten (deze keer Grieks) en op zaterdagavond was er weer bingo en zorgde Daniël voor onvergetelijke momenten door na een valse bingo ('Kom hier voor maar even een liedje zingen jongeman') in foetushouding achter zijn vaders stoel op de grond te gaan liggen. Op zondagavond werd een nieuwe traditie geboren: samen hints spelen en daarbij bleek diezelfde Daniël een echt talent. Aankomst en vertrek waren ook als vanouds, want zowel de eerste als de laatste zin die ik zei luidde: 'Waar is Anne-Grethe?'

Meepraten

We zitten volop in de vastentijd en net als elk ander jaar komt er een moment waarop de restricties die we onszelf opgelegd hebben (geen vlees, tv, alcohol, snoep, snacks), haast niet meer knellen. Ik geef toe dat ik 's avonds drukker dan ooit met mijn telefoon bezig ben, maar toch ervaar ik een prettige vorm van loskomen. Het zal met name te maken hebben met de afwezigheid van tv. Zo ging de kwestie Cruijff-Ajax-Blind grotendeels aan me voorbij en heb ik nu 's avonds tijd om het nieuwste boek van Umberto Eco uit te lezen en ben ik zelfs al bijna door de 700 pagina's van Iwan Gontsjarows klassieker Oblomow heen. De kids vasten gezellig mee (al kijken zij overdag wel gewoon tv en malen hun kaakjes als vanouds snoep fijn). En wil Noëlle niet echt loskomen. Sterker nog: ze probeert het nieuws te volgen en er zelfs over mee te praten. Zo wierp ze vorige week tijdens het ontbijt een blik op de voorpagina van De Stentor:

-Zielig voor die trainer, hè pap (Ze bedoelde Danny Blind).

-Wat bedoel je?

-Nou, dat hij niet meer kan zien natuurlijk!

Op de foto is Noëlle trouwens bezig om met behulp van onze popcornmachine geld in te zamelen voor Zambia (of Gambia). Na drie ronden gaf het apparaat de geest en stonk de hele Afrikamarkt naar smeulend plastic.

Zwemles

Anne-Grethe komt tegenwoordig tweemaal per week thuis met nat haar en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen moeheid en hyperactiviteit. Inderdaad: ze zit op zwemles. Samen met buurtgenootje Amir. De pret begon onlangs al op de heenweg. Amir's hond heet Eva en dat bracht deze vroegwijze groep 3'er bij het scheppingsverhaal. We kakelden allemaal lekker door elkaar heen en voordat ik het goed en wel in de gaten kreeg, had op de achterbank de overtuiging post gehad dat de duivel in de vorm van een duif aan de eerste mensen was verschenen. Een dogma waar ze maar moeilijk van af te brengen waren. Na zwemles perste een roedel natte, bibberende kinderen zich vanuit de douches de kleedkamers binnen. Ieder vond een ouder, maar ik bleef moederziel alleen staan met mijn badhanddoek. Ik schuifelde voorzichtig de douches in. Niets. Keek in de wc's. Niets. De jongenskleedkamer, de hal. Niets. Totdat ik in het bad een strak koppie verwoed de schoolslag zag doen. Anne-Grethe, temidden van een volslagen andere groep zwemkinderen. 'Vind je het zó leuk?' vroeg de juf, die ook in de gaten had gekregen dat onze kleuter stilletjes bij een andere groep was aangesloten. 'Nee!' antwoordde die kortaf.

Joris

Hij heet Joris. Heel lang geleden (een jaar, dus 30% van Michals leeftijd) zat hij kortstondig bij onze jongste dochter op de peuterschool. Vlak voordat hij vier werd en vertrok, heeft hij Michal waarschijnlijk een keer lief aangekeken in de bouwhoek, want vanaf die dag is er maar één en dat is Joris. Vanuit het niets kan ze soms verzuchten: 'Ik mis Joris'. En als wij plagerig zingen 'Joris, Joris, trek 'ers aan zijn oris' is ze oprecht verontwaardigd. Ondertussen is ze de beste jongen misschien al wel tien keer tegen gekomen in het dorp, zonder hem te herkennen. Ook wij weten over Joris niet veel meer dan dat hij Joris heet. Zaterdagochtend stond Michal plotseling met haar jas aan en haar rugzak om voor me. Of ik haar naar Joris wilde brengen. Natuurlijk wilde papa dat. We stapten in de auto. Zij wist de weg. Zei ze. Eerst reden we een rondje om de supermarkt, daarna bonjourde ze me de grote weg op en even later reden we richting Schokland. Ik kreeg intussen een scherp signalement. 'Joris heeft grijs haar en groene ogen, zijn moeder is blond.' Toen ik Michal erop wees dat we op het punt stonden om 'in een ander land te komen' (namelijk Ens) begon ze voor het eerst te erkennen dat ze misschien niet helemaal precies wist waar haar geliefde woonde. Neemt natuurlijk niet weg dat er nog steeds maar één is voor Michal en dat is Joris. Trouwens nog even een dringende mededeling: Michal wenst niet langer Miesje Muis genoemd te worden.

Grapje

Anne-Grethe verkeerde gistermiddag weer in topvorm. Ze was samen met haar zusjes een middag bij haar beppe en had eerst al bedacht dat ze een lok haar van Noëlle kon afknippen. 'Want ik wil ook geel haar!' Maar tijdens het eten van een chocoladelolly kreeg ze pas echt een goed idee. Ze at de lolly op en nam het stokje vervolgens mee naar de wc. Daar deed ze een 'nummer 2', roerde met het stokje door 'de boodschap', zette haar liefste gezichtje op en liep terug naar de huiskamer. Of beppe misschien het laatste hapje van haar lolly wilde. Mijn moeder doorzag de list gelukkig. Of het opvoedkundig gezien juist is dat ik 's avonds gierde van het lachen bij het horen van dit verhaal, betwijfel ik zeer.

Leerling-journaliste

Vroeger mochten mijn broer JW en ik in de vakanties mee naar het werk van mijn vader. Zaten we uren te stempelen, dronken oploskoffie en (toen nog revolutionair) soep uit een zakje. Dan dwaalden we door het immense pand van Hoegen Dijkhof BV en broedde ik stiekem op een plan om 1 miljoen blanco kopieën te maken en die als lege velletjes te verkopen. Toen mij verteld werd dat de blaadjes vooraf in het apparaat geladen moesten worden en dus niet spontaan ontstonden als je op de groene knop duwde, stortte mijn wereld even in. Afgelopen week nam ik Noëlle voor het eerst een middagje mee naar het werk. Ze bewerkte het leesrooster (tot en met december) voor het kerkblad, haalde koffie, deed wat spelletjes en oefende op de correcte uitspraak van het woord stagiaire. Toen er een melding 'Dier in nood' binnenkwam, sprong ze juichend op van haar stoel. Net Jelle, concludeerde de rest van de redactie.

Valentijn

Nelly en ik doen niet aan Valentijn. Dat zeggen we met uitgestreken gezichten, terwijl we voor komend weekend heel schijnheilig aan nachtje B&B en een avondje uit eten op het programma hebben staan. Commercieel gedoe hoor, dat 14 februari-circus. Hoe dan ook, het hartje van onze Noëlle klopte al dagen harder dan normaal. Ze was iets in elkaar aan het knutselen. Maar voor wie? Maandagochtend vroeg kwam de aap uit de mouw. Ze had haar wekkertje op half 7 gezet (op zich al een groot gebaar), daarna had ze samen met haar nieuwsgierige, wakker geworden zusjes een ontbijtje gemaakt voor papa en mama. Alleen jammer dat papa om kwart over 5 al richting werk was geslopen. Maar goed, het gaat natuurlijk om het gebaar. Voor jongens was deze dag geen aandacht. Alhoewel... Zowel de inbox van Hyves als de klep van de brievenbus werden met argusogen in de gaten gehouden. En dan op zo'n dat-vraag-ik-immers-elke-dag-wel-een-keer-toontje informeren of ik de postbode al door de straat heb zien lopen.

Karel I, de tweede

Hoe zullen we dat eens netjes zeggen?... Anne-Grethe gaat haar eigen gangetje. Is ze plotseling verdwenen, dan kan ze op de gekste plekken de vreemdste dingen aan het uitspoken zijn. Daar kun je als ouder wel eens knap geïrriteerd van worden. Maar ik kan ook vreselijk genieten van haar eigenzinnigheid. Hoe ze vol overgave een koekje eet. Haar blaffende kuchje dat de kop opsteekt wanneer ze ergens druk mee bezig is. Of dat Sponge Boblachje als ze snode plannen uitvoert. En zie haar hier eens lekker huiselijk in de weer met poes Real en 'klassebeer' Flip, die deze week weer eens te gast was. Een heerlijkheid, zo'n meid. Maar zou er door haar rijke, eigen wereld niet van alles en nog wat aan haar voorbij gaan? Komt ze thuis met twee vette A's op haar rapport. Mijn schoonvader zei altijd dat er maar één Karel I was. Tegenwoordig zijn er twee.

Stille hei

Een verstild beeld noemen ze dit. Mooie meid, in gedachten verzonken, midden op een winterse, net natgeregende hei. Je voelt de stilte haast zoemen. Verwacht elk moment een verrast konijn. Allemaal illusie! Deze meid kijkt alleen maar even om waar de rest van de roversbende blijft. Luid joelend en zingend reduceren ze de kans op wildspotten tot nul. Zo begon Michal zondagmiddag ongeveer op dit moment luidkeels te protesteren tegen de naderende plassen. En even verderop, bij de bosrand, greep Anne-Grethe mijn hand om er samen vandoor te sprinten. Ze schaterde haar typische Sponge Boblachje. Michal bleef zichzelf trouwens de hele wandeling moed inpraten: 'Als we verdwalen, lopen we gewoon achteruit terug naar de auto.' Na een half uurtje keerde de rust weer op de verschrikte hei en was de familie Bakker uitgeraasd.

Modelkinderen

Eigenlijk hou ik niet zo van fratsen in de kerk. Geef mij maar een stevige preek en psalmen in de oude berijming. Begrijpelijk dus dat mijn gereformeerde wenkbrauwen zich even fronsten toen ik werd gevraagd om tijdens de gezinsdienst van afgelopen zondag mee te lopen in de modeshow. Die uitnodiging hadden we te danken aan het kennelijk zeer modieuze voorkomen van onze drie meiden. Zelf kwam ik pas in beeld toen een zeker iemand onder geen beding het podium (waar ze ooit schitterde als Maria) op wilde. Dus daar stond ik gisterochtend in mijn hippe blouse. De meiden hadden de zenuwen keurig onder controle en stonden stralend rond te draaien in hun mooiste jurkjes. En dus vond ik het stiekem toch wel leuk. Een eer zelfs, om de catwalk te mogen delen met zulke topmodellen! Meer foto's (onder anderen van zwager, neefjes en nichtje) op de site van onze kerk. klik op foto's en dan op het mapje Gezinsdienst.

Papier hier

Sinds een klein jaar heb ik een zaterdag- abonnement op NRC Handelsblad. Pure weelde! Het bespaart me een wekelijkse zoektocht naar een niet-uitverkocht, wel-op-tijd-geleverd en niet-incompleet exemplaar van mijn lijfblad. Tussen 10 en 11 uur ploft de dikke krant op de mat. Mooi op tijd voor de koffie. Ik lees de voorpagina, blader het magazine door en ga dan even goed zitten voor de schaakrubriek. Op zondagochtend is de opiniebijlage aan de beurt en tussen de bedrijven door worstel ik met het cryptogram. Alleen het wetenschapkatern geloof ik wel. Heerlijk is dat, zo'n vaste weekendvriend. Sinds kort wordt het redactie-exemplaar van De Stentor ook bij me bezorgd en onlangs heb ik in een onbewaakt ogenblik een gratis proefabonnement op het Reformatorisch Dagblad genomen. Dat resulteerde vanochtend in dit pak papier. Er wacht mij een zware taak.

Boze Bui

Het begint altijd met de explosieve mix van vermoeidheid en een geweigerd verzoek. Je loopt dan bijvoorbeeld met Michal na een lange dag naar boven en ze zegt: 'Ik moet nog even naar beneden om mama een kus te geven'. En dat ik dan zeg: 'Nee, mama komt straks wel boven.' Een peuterpuber hoort dan vooral het woordje 'nee' en kan binnen enkele minuten volledig verdwaald zijn geraakt in een krijsende woede-aanval. Gisteravond was het weer eens zo laat. Ik probeerde uit alle macht consequent en vooral rustig te blijven. Best lastig met iemand die zo hard in je oor krijst dat de leadzanger van Napalm Death erbij verbleekt. En dan de klappen die ik te verwerken kreeg. Hele zachte klappen, dat dan weer wel. Na twee uitgepeuterpuberde meiden weet ik inmiddels dat niets de duur van een eruptie kan bekorten. Het duurt tien tot elf minuten en daar zet je je voor. Daarna gaat het langzaam over in heel erg overstuur huilen en snikken. Nog weer later is het verzet gebroken. Altijd weer een mooi moment. Een natwashandje, een slokje water en samen het hoofd schudden over zo'n gemene Boze Bui, die nu gelukkig weer weg is gegaan. Helemaal aan het einde van de rit komt dan nog een nasnikkend 'sorry voor de klappen, papa'. Net of ik dan nog boos kan zijn.

Ridders en prinsessen

Dinsdag werd een speciale dag, zo meldde Anne-Grethe maandag na school. In groep 1 en 2 wordt gewerkt over het thema 'Ridders en prinsessen' en daarom mochten alle kinderen vandaag verkleed op school komen. Dus: gisteravond al een mooie Prinses Belle-jurk uitgezocht, die vanochtend aangetrokken en met de kroon op het hoofd richting school. Daar aangekomen bekroop Nelly meteen al een stellig vermoeden. Haar dochter was de enige prinses in de verre omtrek en iedereen staarde Anne-Grethe verrast aan. De juf glimlachte. Het klopte dat ze het deze week over ridders en prinsessen hebben. 'Maar daarna is de fantasie aan het werk gegaan bij Anne-Grethe'. In de andere hoek van de klas liep Delano. De boezemvriend van onze prinses was vandaag een ridder.